Jednym z głównych powodów takiego stanu rzeczy było ciągłe zagrożenie granic państwowych. Ustawiczne wojny prowadzone przez Rzym siłą rzeczy musiały doprowadzić do zmęczenia społeczeństwa odpowiedzialnego za dostarczenie wojsku rekruta. Na kondycję państwa wpływały również ogromne straty demograficzne rzymskiego spowodowane wojnami z Kartaginą. Trzeba mieć na uwadze fakt, że w drugiej połowie II stulecia [wszystkie daty zawarte w tekście dotyczą czasów przed naszą erą] senat wciąż optował za prowadzeniem podbojów. Biorąc pod uwagę wspomniane problemy, taka ekspansywna polityka zewnętrzna nie miała żadnych szans na powodzenie.
Jednym z wielu przejawów kryzysu republiki była ówczesna sytuacja w armii. Ciągłe wojny prowadzone przez Rzym odbiły się na stanie państwa zarówno pod względem populacyjnym jak i gospodarczym, co znalazło odzwierciedlenie między innymi w pogorszeniu się systemu obronnego oraz upadku drobnych gospodarstw rolnych, których właścicielami byli żołnierze odbywający długą służbę wojskową, od której coraz częściej zaczęli się w takiej sytuacji uchylać. Z uwagi na wojny toczone z dala od Rzymu, udział w wyprawach stawał się coraz bardziej uciążliwy.
Do pogłębiającego się upadku systemu zaciągu obywatelskiego, w tym postępującego u żołnierzy braku motywacji, przyczyniało się również niedostateczne zrozumienie celów wojennych oraz nieprzychylne nastawienie do konieczności odbywania służby wojskowej po raz wtóry. Towarzyszył temu spadek wartości bojowej legionu oraz brak profesjonalizmu wyższego dowództwa, którego szeregi zasilali głównie politycy zupełnie nie znający się na rzemiośle wojennym – kariera polityczna była niemożliwa bez uprzedniej służby w armii. Wszystkie te niepokojące sygnały zdawały się alarmować władze o konieczności przeprowadzenia istotnych zmian.
Próby reform społeczno-politycznych braci Grakchów zakończyły się niepowodzeniem, gdyż napotkały na sprzeciw warstwy senatorskiej. Pogarszającej się sytuacji nie zmienił także późniejszy gest senatu, który – decydując się na ustępstwa – obniżył granicę wymaganego cenzusu majątkowego dla poborowych do 1500 asów. Istotne zmiany w omawianej kwestii miały przynieść dopiero przyszłe wydarzenia o charakterze militarnym.
Armia rzymska Legiony Uzbrojenie: hełm, skórzany pancerz pokryty metalowymi płytkami. W ręku trzymał tarczę, jego uzbrojenie stanowił obusieczny miecz, włócznia oraz dwa oszczepy o cienkim metalowym ostrzy. 4200 żołnierzy piechoty 300 jeźdźców II wojna punicka pod broń 23 legionów Kolejna armia : 86 tysiecy ludzi 6 tysięcy jeźdźców
Armia kartagińska
Najemnicy Piechota: hełm, pancerze, tarcze, krótkie zakrzywione miecze i włócznie o żelaznych grotach. Jazda: długie oszczepy i noże. Słonie bojowe 60 tysięczna armia 37 słoni bojowych Kolejna armia: 50 tysięcy żołnierzy 10 tysięcy jazdy 80 słoni bojowych
Jednym z głównych powodów takiego stanu rzeczy było ciągłe zagrożenie granic państwowych. Ustawiczne wojny prowadzone przez Rzym siłą rzeczy musiały doprowadzić do zmęczenia społeczeństwa odpowiedzialnego za dostarczenie wojsku rekruta. Na kondycję państwa wpływały również ogromne straty demograficzne rzymskiego spowodowane wojnami z Kartaginą. Trzeba mieć na uwadze fakt, że w drugiej połowie II stulecia [wszystkie daty zawarte w tekście dotyczą czasów przed naszą erą] senat wciąż optował za prowadzeniem podbojów. Biorąc pod uwagę wspomniane problemy, taka ekspansywna polityka zewnętrzna nie miała żadnych szans na powodzenie.
Jednym z wielu przejawów kryzysu republiki była ówczesna sytuacja w armii. Ciągłe wojny prowadzone przez Rzym odbiły się na stanie państwa zarówno pod względem populacyjnym jak i gospodarczym, co znalazło odzwierciedlenie między innymi w pogorszeniu się systemu obronnego oraz upadku drobnych gospodarstw rolnych, których właścicielami byli żołnierze odbywający długą służbę wojskową, od której coraz częściej zaczęli się w takiej sytuacji uchylać. Z uwagi na wojny toczone z dala od Rzymu, udział w wyprawach stawał się coraz bardziej uciążliwy.
Do pogłębiającego się upadku systemu zaciągu obywatelskiego, w tym postępującego u żołnierzy braku motywacji, przyczyniało się również niedostateczne zrozumienie celów wojennych oraz nieprzychylne nastawienie do konieczności odbywania służby wojskowej po raz wtóry. Towarzyszył temu spadek wartości bojowej legionu oraz brak profesjonalizmu wyższego dowództwa, którego szeregi zasilali głównie politycy zupełnie nie znający się na rzemiośle wojennym – kariera polityczna była niemożliwa bez uprzedniej służby w armii. Wszystkie te niepokojące sygnały zdawały się alarmować władze o konieczności przeprowadzenia istotnych zmian.
Próby reform społeczno-politycznych braci Grakchów zakończyły się niepowodzeniem, gdyż napotkały na sprzeciw warstwy senatorskiej. Pogarszającej się sytuacji nie zmienił także późniejszy gest senatu, który – decydując się na ustępstwa – obniżył granicę wymaganego cenzusu majątkowego dla poborowych do 1500 asów. Istotne zmiany w omawianej kwestii miały przynieść dopiero przyszłe wydarzenia o charakterze militarnym.
Mam nadzieje, że pomogłam pozdrawiam.
Armia rzymska
Legiony
Uzbrojenie: hełm, skórzany pancerz pokryty metalowymi płytkami. W ręku trzymał tarczę, jego uzbrojenie stanowił obusieczny miecz, włócznia oraz dwa oszczepy o cienkim metalowym ostrzy.
4200 żołnierzy piechoty
300 jeźdźców
II wojna punicka pod broń 23 legionów
Kolejna armia :
86 tysiecy ludzi
6 tysięcy jeźdźców
Armia kartagińska
Najemnicy
Piechota: hełm, pancerze, tarcze, krótkie zakrzywione miecze i włócznie o żelaznych grotach.
Jazda: długie oszczepy i noże.
Słonie bojowe
60 tysięczna armia
37 słoni bojowych
Kolejna armia:
50 tysięcy żołnierzy
10 tysięcy jazdy
80 słoni bojowych