2 kwietnia 1997 roku weszła w życie konstytucja, która wprowadziła obowiązujący obecnie w Rzeczypospolitej Polskiej ustrój polityczny. Opiera się on na zasadach demokracji, wolności jednostki, przekonań, religii i zrzeszania się. Istnieje trójpodział władzy, która dzieli się na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Nad ustawodawczą czuwa sejm i senat (wybierane na czteroletnie kadencje), wykonawczą sprawują prezydent (wybierany na pięcioletnią kadencję) i Rada Ministrów, a sądowniczą niezawisłe sądy i trybunały (np. stanu czy konstytucyjny). Inną ważną instytucją w Polsce jest m.in. Narodowy Bank Polski (NBP), który między innymi czuwa nad kursem naszej waluty. Rzeczpospolita Polska jest republiką Czy wokół nas panuje pełna tolerancja? o ustroju demokracji z systemem parlamentarno-gabinetowym. Posłów, senatorów i prezydenta wybierają pełnoprawni obywatele państwa, czyli ci, którzy ukończyli 18 rok życia (czynne prawo wyborcze). W sejmie zasiąść może każdy obywatel powyżej 21 roku życia, zaś w senacie każdy, który ma ukończone 30 lat (bierne prawo wyborcze). Jest to tak zwana demokracja pośrednia, kiedy to przedstawiciele wybrani przez obywateli decydują o losach państwa. Ordynacja wyborcza opiera się w Polsce na zasadach tzw. pięcioprzymiotnikowego prawa wyborczego: wybory są tajne, równe, bezpośrednie, powszechne i proporcjonalne. Każdy ?szary? obywatel Polski ma jednak możliwość zgłaszania własnych ustaw, które trafiają do sejmu i są brane pod uwagę. Każdą przegłosowaną ustawę podpisuje prezydent, który ma również prawo ?veta?, czyli może ustawę odrzucić. Musi mieć jednak odpowiednie uzasadnienie powołując się na Trybunał Konstytucyjny, badający zgodność danego projektu z Konstytucją RP. W polskim systemie prawno-ustrojowym występuje także demokracja bezpośrednia, czyli taka w której każdy obywateli decyduje o najważniejszych kwestiach. Jej przykładem jest referendum. W 1999 Polska przeszła reformę administracyjną, która wprowadziła 3-stropniową strukturę podziału terytorialnego. Największą jednostką są teraz województwa z marszałkiem i sejmikiem województwa na czele, następnie są powiaty ziemskie i grodzkie (miasta), którymi dowodzi albo starosta z radą powiatu, albo prezydent z radą miasta. W powiecie mieści się zazwyczaj kilka gmin, z wójtem/burmistrzem jako władzą wykonawczą i radą gminy- władzą ustawodawczą. W wyniku zmian, jakie zaszły w polskim ustroju po 1990 roku, można więc stwierdzić, że Rzeczypospolita stała się również państwem ze znaczącą rozwiniętą samorządnością lokalną. Jednak od początku polskiej transformacji prawno-ustrojowej samorządy obarcza się coraz to nowymi zadaniami, za czym nie zawsze podążają łaskawie przez budżet centralny oddawane im fundusze.
2 kwietnia 1997 roku weszła w życie konstytucja, która wprowadziła obowiązujący obecnie w Rzeczypospolitej Polskiej ustrój polityczny. Opiera się on na zasadach demokracji, wolności jednostki, przekonań, religii i zrzeszania się. Istnieje trójpodział władzy, która dzieli się na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Nad ustawodawczą czuwa sejm i senat (wybierane na czteroletnie kadencje), wykonawczą sprawują prezydent (wybierany na pięcioletnią kadencję) i Rada Ministrów, a sądowniczą niezawisłe sądy i trybunały (np. stanu czy konstytucyjny). Inną ważną instytucją w Polsce jest m.in. Narodowy Bank Polski (NBP), który między innymi czuwa nad kursem naszej waluty.
Rzeczpospolita Polska jest republiką
Czy wokół nas panuje pełna tolerancja?
o ustroju demokracji z systemem parlamentarno-gabinetowym. Posłów, senatorów i prezydenta wybierają pełnoprawni obywatele państwa, czyli ci, którzy ukończyli 18 rok życia (czynne prawo wyborcze). W sejmie zasiąść może każdy obywatel powyżej 21 roku życia, zaś w senacie każdy, który ma ukończone 30 lat (bierne prawo wyborcze). Jest to tak zwana demokracja pośrednia, kiedy to przedstawiciele wybrani przez obywateli decydują o losach państwa. Ordynacja wyborcza opiera się w Polsce na zasadach tzw. pięcioprzymiotnikowego prawa wyborczego: wybory są tajne, równe, bezpośrednie, powszechne i proporcjonalne. Każdy ?szary? obywatel Polski ma jednak możliwość zgłaszania własnych ustaw, które trafiają do sejmu i są brane pod uwagę. Każdą przegłosowaną ustawę podpisuje prezydent, który ma również prawo ?veta?, czyli może ustawę odrzucić. Musi mieć jednak odpowiednie uzasadnienie powołując się na Trybunał Konstytucyjny, badający zgodność danego projektu z Konstytucją RP. W polskim systemie prawno-ustrojowym występuje także demokracja bezpośrednia, czyli taka w której każdy obywateli decyduje o najważniejszych kwestiach. Jej przykładem jest referendum.
W 1999 Polska przeszła reformę administracyjną, która wprowadziła 3-stropniową strukturę podziału terytorialnego. Największą jednostką są teraz województwa z marszałkiem i sejmikiem województwa na czele, następnie są powiaty ziemskie i grodzkie (miasta), którymi dowodzi albo starosta z radą powiatu, albo prezydent z radą miasta. W powiecie mieści się zazwyczaj kilka gmin, z wójtem/burmistrzem jako władzą wykonawczą i radą gminy- władzą ustawodawczą. W wyniku zmian, jakie zaszły w polskim ustroju po 1990 roku, można więc stwierdzić, że Rzeczypospolita stała się również państwem ze znaczącą rozwiniętą samorządnością lokalną. Jednak od początku polskiej transformacji prawno-ustrojowej samorządy obarcza się coraz to nowymi zadaniami, za czym nie zawsze podążają łaskawie przez budżet centralny oddawane im fundusze.