Buchaman
Wiek XIX i XX to czas licznych zrywów i powstań narodowych w Polsce. Okres, gdy Polska była pod zaborami obfitował w powstania wyzwoleńcze, nasi przodkowie zawsze stawiali sobie za cel odzyskanie niepodległości. Naród polski nigdy nie pogodził się z utratą własnego państwa. Próba oceny słuszności powstań jest w rzeczywistości bardzo trudna, gdyż nierzadko przynosiły one korzyści w postaci wysiłku podejmowanego dla przebudzenia narodu z letargu, co w ostatecznym rozrachunku, doprowadziło do wyzwolenie narodu polskiego. Wielu twierdzi, że wszystkie powstania były nieszczęściem dla kraju, ja jednak nie zgadzam się z tym i postaram się udowodnić moją tezą, poprzez przykłady polskich powstań narodowych.
Jako pierwszy przykład chciałabym przytoczyć powstanie, które miało miejsce w latach 1830 – 1831, nazywane powstaniem listopadowym. Wybuchło 29 listopada 1830 roku, a zakończyło się w październiku 1831 roku. Bunt wybuchł nocą dnia 29 listopada 1830 r., gdy 24 spiskowców, pod dowództwem podporucznika Piotra Wysockiego, opanowała Belweder – pałac wielkiego księcia Konstantego. Powstańcy zdobyli wówczas Arsenał, a następnego dnia, wraz z uzbrojoną ludnością cywilną, opanowali stolicę. Po nieudanych próbach rozbrojenia powstańców przez Radę Administracyjną (kierowaną przez księcia Lubeckiego) będącą cywilną władzą Królestwa, nastąpiła zaostrzenie ruchu powstańczego. 3 grudnia 1830 wyłoniony został Rząd Tymczasowy, którego prezesem został książę Adam Jerzy Czartoryski, on też powołał na wodza naczelnego gen. Józefa Chłopickiego. Oba te fakty oznaczały zerwanie więzów Królestwa z Rosją i wywołały sprzeciw generała Chłopickiego.
Jako pierwszy przykład chciałabym przytoczyć powstanie, które miało miejsce w latach 1830 – 1831, nazywane powstaniem listopadowym. Wybuchło 29 listopada 1830 roku, a zakończyło się w październiku 1831 roku. Bunt wybuchł nocą dnia 29 listopada 1830 r., gdy 24 spiskowców, pod dowództwem podporucznika Piotra Wysockiego, opanowała Belweder – pałac wielkiego księcia Konstantego. Powstańcy zdobyli wówczas Arsenał, a następnego dnia, wraz z uzbrojoną ludnością cywilną, opanowali stolicę. Po nieudanych próbach rozbrojenia powstańców przez Radę Administracyjną (kierowaną przez księcia Lubeckiego) będącą cywilną władzą Królestwa, nastąpiła zaostrzenie ruchu powstańczego. 3 grudnia 1830 wyłoniony został Rząd Tymczasowy, którego prezesem został książę Adam Jerzy Czartoryski, on też powołał na wodza naczelnego gen. Józefa Chłopickiego. Oba te fakty oznaczały zerwanie więzów Królestwa z Rosją i wywołały sprzeciw generała Chłopickiego.