Question

Czy osobniki jednego gatunku żyjące w ZOO tworzą określoną populacje ? Uzasadnij swoją odpowiedz.. Baaardzo proszę o pomoc ;D

Answer 1

Gospodarka.
Ssaki w gospodarce przede wszystkim liczą się w gospodarstwach rolnych. Produkcja mleka, mięsa. Mleko jest od krów czyli od ssaków. Także mięso, które pochodzi np. od świń. SSaki wykorzystywane są do testów np. laboratoryjnych.
Przyroda.
Zwiększanie populacji, stary przykład, który znalazłem gdzieś tam... to słoń indyjski wykorzystywany do przemieszczania jak i do prac.

 

Lub cos takiego :

 

 Ssaki są to zwierzęta tworzące najwyżej uorganizowaną gromadę podtypu kręgowców, typu strunowców.
Mają duże znaczenie w przyrodzie i w życiu człowieka.
Tak na przykład wśród zwierząt domowych odgrywają największą rolę, znacznie przewyższającą rolę innych grup: ptaków, ryb czy owadów. Z punktu widzenia zoologicznego udomowienie jest specyficznym zjawiskiem bliskim symbiozie: pozwoliło obu partnerom, a więc zarówno gatunkom udomowionym jak i człowiekowi opanowanie nowych środowisk i znacznie zwiększenie populacji. Istnieje pewna granica między ssakami domowymi i nieudomowionymi. Niektóre zwierzęta domowe mogą zdziczeć, istnieć i rozmnażać się bez opieki człowieka. Przykładem takiego ssaka jest słoń indyjski. Przez człowieka użytkowany był już od starożytności, zaliczany jest do zwierząt domowych, rozmnaża się wprawdzie w niewoli, z reguły jednak osobniki przeznaczone do chowu pozyskiwane są z populacji dziko żyjących. Ok. 2 tys lat p.n.e używano go do celów wojennych. Wiele gatunków ssaków futerkowych, nie zaliczanych zwykle do zwierząt domowych, od wielu pokoleń żyje w hodowli, gdzie uzyskano ich nowe rasy.
Ssaki udomowione to z reguły gatunki żyjące społecznie, w warunkach naturalnych. Być może, że zdolność podporządkowania się przewodnikowi stada ułatwiła ich podporządkowanie człowiekowi. Ssaków udomowionych nie jest zbyt wiele. Są to zazwyczaj drapieżniki: psy, koty, fretki, z parzystokopytnych świnie, wielbłądy jedno i dwugarbne, lamy, alpaki, owce, kozy, bydło domowe, z nieparzystokopytnych można wymienić konia i osła, z zajęczaków królika, z gryzoni świnkę morską. Już od starożytności robiono próby udomowienia innych gatunków ssaków, można się dziwić, że nie weszły one na stałę na listę gatunków hodowanych. Udomowienie ssaków jest największym i najdłużej trwającym eksperymentem przeprowadzonym przez człowieka na zwierzętach. Tym bardziej podkreślić należy, że mimo ogromnej zmienności morfologicznej gatunków domowych nie udało się człowiekowi uzyskać w hodowli ani jednego nowego gatunku ssaka. Cała ta ogromna zmienność zwierząt, jaką widzimy w hodowli, ma charakter zmienności wewnątrzgatunkowej. Każdy gatunek zwierzęcia domowego pochodzi od jednego gatunku dzikiego, a przemiany jakim podlegał nie osiągnęły stopnia różnic gatunkowych. Formy domowe należą więc zoologicznie do tego samego gatunku co ich dzicy przodkowie, choć często, dla wygody, określa się je odrębną łacińską nazwą gatunkową.
Podstawą zmian zachodzących w stanie udomowienia nie jest tylko zmiana warunków życiowych, ale także zmiana sytuacji genetycznej, polegająca na ograniczeniu swobodnego krzyżowania się osobników. Tak np. udomowiony renifer, lub alpaka żyją w warunkach prawie naturalnych, a wykazują podobne zmiany jak inne zwierzęta domowe. Pies został udomowiony niewątpliwie jeszcze w czasie, gdy byt człowieka opierał się na łowiectwie i zbieractwie. Pies był najdawniejszym zwierzęciem domowym. Przypuszcza się, że człowiek paleolitu oswajał przodków psa, niewątpliwie zaś już w mezolicie był pies stałym towarzyszem człowieka w Europie. Pies przedostał się również do obu Ameryk z człowiekiem pierwotnym. Sprawa pochodzenia psa domowego jest wciąż przedmiotem dyskusji, opierającej się zarówno na cechach osteologicznych jak i na analizie cech etologicznych. Wysuwano przypuszczenia o pochodzeniu psa od wilka, od szakala i od obu tych gatunków. U różnych ludów pies był użytkowany w sposób różnorodny: służył do polowania, jako źródło mięsa, jako pomocnik pasterzy, zwierzą pociągowe itd.
Do najdawniej udomowionych zwierząt należy zapewne także renifer. Jest to najbardziej społeczny ze wszystkich gatunków jeleniowatych, występujący zawsze w stadach. W młodszym paleolicie należał on do najważniejszych zwierząt łownych w Europie. W mezolicie znane były prawdopodobnie sanie ciągnione przez renifery. Służył on też jako zwierzę juczne i wierzchowe, dostarczał mięsa i skóry. Użytkowanie mleka renifera jest zjawiskiem młodszym, nauczono się go dopiero od ludów hodujących bydło domowe.
W ciągu ostatniego ćwierćwiecza prowadzone były w Związku Radzieckim prace nad udomowieniem łosia, który w warunkach błotnistej tajgi może się okazać cennym zwierzęciem pociągowym.
Najstarszym udomowionym przedstawicielem krętodrogich była prawdopodobnie koza domowa. Pochodzi ona od jednego z podgatunków dzikiej kozy, prawdopodobnie kozy bezoarowej. Kozy odżywiają się chętnie liśćmi drzew, ale żyją też w górach ponad granicą lasu.Udomowienie miało miejsce na Bliskim Wschodzie w najwcześniejszym neolicie. Koza odgrywała szczególną rolę w niszczeniu lasów przed ich zamianą na pola uprawne.W miarę postępującego wylesienia koza ustępowała miejsce owcy, do dziś odgrywa jednak dużą rolę na wielu terenach Europy, Afryki, Azji jako źródło mięsa, mleka, skór i wełny.
Owca domowa udomowiona została wkrótce po kozie, a na niektórych terenach może nawet wcześniej. Jako dziki przodek owcy wchodzi w rachubę przede wszystkim urial, a także muflon. Trudno ustalić jaki gatunek dał początek owcy domowej. Już w neolicie rozprzestrzeniła się ona szeroko w Starym Świecie i do chwili obecnej odgrywa ogromną rolę w gospodarce ludzkiej.
Bydło domowe pochodzi od tura wytępionego z początkiem XVII wieku. Bydło domowe znane jest z Indii, Mezopotamii i Egiptu od IV tysiąclecia p.n.e hodowane było też powszechnie w neolicie Europy. Udomowienie bydła było ważnym krokiem w gospodarce ludzkiej. Użytkowane ono było głównie jako źródło mleka, a także siły roboczej. Bawół domowy, który jest dziś rozpowszechniony poza Azja Południową, a także w Europie południowo-wschodniej jest zwierzęciem związanym z terenami bagnistymi. Przy uprawach ryżu służy jako siła pociągowa. Użytkowanie jego mleka jest znacznie późniejsze.
Do zwierząt domowych związanych z kulturą rolną należy świnia. Pochodzi ona od różnych podgatunków dzika, szeroko rozprzestrzenionego w Eurazji. Udomowiono ją w początkach neolitu- prawdopodobnie wielokrotnie oswajano i hodowano rozmaite dzikie podgatunki.
Zagadnienie udomowienia konia pozostało wciąż tematem dyskusji. Jego przodkiem są dzikie konie, które jako tarpany przetrwały do dziś na stepach Europy Wschodniej. Jednym z nich jest koń Przewalskiego.
Na obszarze Starego Świata znane są dwa gatunki wielbłądów: jednogarbny i dwugarbny. Oba gatunki służą przede wszystkim jako zwierzęta juczne i wierzchowe w terenach pustynnych.
Jedynymi udomowionymi zwierzętami kopytnymi przedkolumbijskiej Ameryki były lamy. Lama używana jest przede wszystkim jako zwierzę juczne, alpaka dostarcza znakomitej wełny.