Question

Czy ktoś mógłby mi tu opowiedzieć o biżuterii z 19 wieku? mam napisać pracę na ten temat , wiem jak wygląda i sama mam taką ale potrzebowałabym informacji na jej temat opisy itp ... daję naj i podziękowanie ;) dziękuje za pomoc :)

Answer 1

Artystyczna, sztuczna, srebrna, złota, z koralików, etniczna, orientalna... Można by tak jeszcze długo wymieniać. Biżuteria zawsze jest „jakaś" i chwała jej za to. Odpowiednio dobrana potrafi dodać elegancji bądź wprowadzić nutę szaleństwa czy ekstrawagancji. A najważniejsze jest to, że stanowi dopełnienie naszego ubioru wydobywając czy, nawet bardziej już, podkreślając nasz styl, nasze zainteresowania i inspiracje - po prostu to co drzemie w naszej duszy. To właśnie dzięki biżuterii czujemy się bardziej unikalni, oryginalni, zwłaszcza jeśli zaopatrujemy się w wyroby nietypowe czy niepowtarzalne.

Niezależnie od poziomu rozwoju cywilizacyjnego człowiek zawsze lubił ozdoby. Badania archeologiczne dowodzą, iż najstarsza znana nam biżuteria datowana jest na ok. 20 tys. lat p.n.e. Początkowo do ozdabiania swego ciała wykorzystywane były kamyki, muszle, drewno, kości i zęby zwierzęce, a także kwiaty i ptasie pióra. Z niektórych materiałów wytwarzano amulety, które miały chronić przed złymi mocami. I tu ciekawostka - prawo do ich noszenia mieli tylko i wyłącznie mężczyźni! Mniej więcej dopiero po 3500 r. p.n.e. biżuterię zaczęto wytwarzać z metalu - do jej produkcji wykorzystywano brąz, miedź, złoto oraz srebro. Za przełom uważany jest rok 2000 p.n.e., kiedy to Egipcjanie zaczęli wytwarzać nie tylko bogato zdobione kolczyki, naszyjniki i bransolety, ale również broszki czy grzebienie. Już wtedy biżuteria pełniła funkcje użytkowe, estetyczne i, wspomniane już wcześniej, religijne. Była elementem magii, dowodziła o statusie społecznym, bogactwie i sławie.

W starożytnym Egipcie biżuterii przypisane było pełnienie przede wszystkim roli magicznej i religijnej. Amulety mające chronić przed złem i nieprzychylnością losu były sporządzane z różnych materiałów. Niezbyt zamożni obywatele „daru Nilu" musieli zadowolić się fajansem i szkłem, gdy tymczasem bogaci dumnie nosili amulety zdobione złotem oraz kamieniami szlachetnymi, np. ametystem czy turkusem. Kamienie te były synonimami siły, władzy, bogactwa. Talizmany te towarzyszyły swoim właścicielom nie tylko za życia, ale również po śmierci. Poza nimi dużą popularnością cieszyły się także bransolety noszone na rękach i nogach oraz szerokie naszyjniki i obroże wykonywane ze złota i kamieni lub z kilku rzędów fajansowych kolorowych paciorków.

Okres klasyczny w starożytnej Grecji (V-IV w. p.n.e.; za granice przyjęto zwycięską dla Greków bitwę morską pod Salaminą w 480 r. p.n.e. oraz śmierć Aleksandra Macedońskiego w 330 r. p.n.e.) był okresem tworzenia rzeczy pięknych. Wówczas powstawały prawidła oraz zasady estetyki. Nie inaczej było z biżuterią. To właśnie z tego okresu pochodzi najpiękniejsza biżuteria starożytnej Grecji. Do wyrobu wykorzystywane były już nie tylko srebro i złoto, ale także złocony brąz. Naszyjniki sporządzano z elementów w kształcie amforek i głów zwierząt. Bransolety natomiast przybierały formę węża lub rozciętej obręczy, której końcom nadawano kształt lwich głów i innych zwierząt. Kolczyki początkowo stanowiły miniaturę bransolet, z czasem zaczęto je wzbogacać o kamienie szlachetne.

Po Grecji czas oczywiście na Rzym. Tu prym wiodły kamienie szlachetne. I choć właśnie na tych terenach po raz pierwszy pojawiły się diamenty, najpopularniejsze okazały się jednak szmaragdy. Najlepsi przyjaciele kobiety musieli „trochę" poczekać na uznanie. Do produkcji naszyjników wykorzystywano szklane błękitno-zielone paciorki, łańcuszki z fantazyjnymi ogniwkami i zawieszkami, np. ze złotych monet. Kolczyki zwykle przybierały kształt koła, wiszącej perły czy szklanego paciorka. Powszechne stało się noszenie pierścieni. I tu już bez dyskryminacji kobiet - przedstawiciele obu płci zdobili nimi swoje palce, aczkolwiek rozłam w przypadku noszenia tych wyrobów istniał z tym, że miał on charakter nie płciowy, a zawodowy. Złote pierścienie, na znak sprawowanego urzędu, nosili wyłącznie dygnitarze i senatorzy. Zwykli obywatele musieli zadowolić się pierścieniami z żelaza. W najlepszych czasach rzymskiego imperium noszono je nawet na wszystkich palcach u rąk. Powszechne były w Rzymie również agrafy do spinania szat ze złota i brązu dekorowane kamieniami oraz bogate w ornamenty spinki i szpile do upinania fryzur wykonywane ze złota, srebra lub kości słoniowej zakończone zwykle perłą lub złotą kulką.

Średniowiecze - nowy dział w dziejach historii - nawiązywało do tradycji antycznych. Ogromną wagę przywiązywano do symboliki kamieni, wierzono w ich właściwości magiczne i lecznicze. Dla przykładu: sproszkowane rubiny zmieszane z winem i podawane w srebrnych kielichach miały strzec przed chorobami, a także zwiększać potencję. Kardynałowie i biskupi nosili pierścienie wysadzane szafirami symbolizujące w ten sposób zwrot ich myśli ku wszystkiemu co boskie. W wiekach średnich złoto zyskało miano najszlachetniejszego metalu - symbolizowało mądrość monarchy, godność królewską oraz dostojeństwo. Wraz z pojawieniem się dużych dekoltów w damskich strojach wzrosła popularność wisiorów i naszyjników, również w kształcie krzyża, co było związane oczywiście z szerzeniem się chrześcijaństwa. U schyłku średniowiecza królowała biżuteria męska.

W okresie renesansu nastąpił rozkwit złotnictwa, co wywołało istną modę na noszenie wyrobów złotniczych i biżuterii. Postęp techniczny i rozpowszechnianie się wzorników w całej Europie (książek z rycinami przedstawiającymi najmodniejsze przykłady biżuterii) spowodowało produkowanie biżuterii w podobnych stylach na skalę niemalże masową. Szał ogarnął również i mężczyzn, którzy w tym czasie miewali nie rzadko więcej biżuterii niż kobiety, np. król Anglii - Henryk VIII Tudor. Biżuteria renesansowa to biżuteria kolorowa, spójna z malarstwem, sztuką dekoratorską i rzeźbą tego okresu, mniej religijna, a bardziej klasyczna, z naturalistycznymi wzorami. Naszyjniki i łańcuchy nadal pozostawały w modzie, choć rosnącą popularnością cieszyły się broszki oraz wisiorki z miniaturowymi portretami. Z tego okresu pochodzą pierwsze ordery przyznawane za wybitne osiągnięcia. Te najważniejsze były zdobione... brylantami! To właśnie w okresie odrodzenia rozpoczęła się kariera diamentu - uważany jeszcze niedawno za mniej wartościowy od rubinu zdetronizował go i stał się już na zawsze królem klejnotów. 

W XVIII w. biżuteria zaczęła stawać się powoli domeną kobiecego stroju, natomiast ubiory męskie zdobiły wspominane już ordery zasługi.

Wiek XIX to biżuteria romantyczna, sentymentalna, żałobna i patriotyczna. Wśród wyrobów dominowały medaliony oraz pierścienie z wygrawerowanymi dedykacjami. Ogromną popularnością cieszyły się kamee, znane od starożytności, a w XIX w. rzeźbione reliefowo w lawie, koralu czy muszli. Biżuteria epoki romantyzmu wyrabiana była ze złota, srebra oraz związanych, plecionych, naturalnych włosów. Przybierała formy brosz, wisiorów czy bransolet. W złotych zawieszkach i medalionach noszono włosy ukochanych. Biżuteria tego okresu miała charakter niezwykle sentymentalny, jej właściciele byli z nią bardzo związani emocjonalnie, symbolizowała wierną miłość oraz wieczną przyjaźń. Moda na biżuterię żałobną wiąże się ze zwyczajem zapisywania w spadku specjalnie sporządzonych na tę okoliczność pierścieni krewnym i przyjaciołom, aby nosili je na pamiątkę zmarłych. Pierścienie memento mori dekorowane czarną emalią z motywem czaszki, piszczeli, klepsydr czy krzyża, a także inne wyroby takie jak wisiory czy brosze zdobione scenami alegorycznymi z motywami urny, krzyża, grobu istniały już na początku XVIII w. Jednak to okres panowania angielskiej królowej Wiktorii (1837-1901) noszącej przez ostatnich 40 lat swojego życia żałobę po księciu Albercie, rozpowszechnił modę na biżuterię żałobną. Popularna stała się czarna biżuteria ze złota i srebra, zdobiona czarną emalią, gagatem, onyksem, perłami symbolizującymi łzy. Biżuterię patriotyczną związaną głównie z powstaniami narodowymi stanowiły przede wszystkim brosze, medaliony oraz spinki z podobiznami walczących bohaterów narodowych.

Pod koniec XIX w. wraz z postępującą ideą naturalizmu i powstaniem art nouveau (styl w sztuce, w Polsce i Austrii znany pod nazwą „secesja") zaczęto kreować modę na biżuterię bogatą w motywy roślinne, zoomorficzne, fantastyczno-baśniowe. Królowały wśród nich pęki kwiatów, dekoracyjne liście, ptasie pióra (często pawie), egzotyczne orchidee, postacie smoków, maszkarony, owady. Inspiracją dla artystów była sztuka japońska, arabska oraz egipska. Jubilerzy fin de siecle'u korzystali z różnorodnych materiałów: złota, platyny, srebra, metali kolorowych, kamieni półszlachetnych o szlifie kaboszonowym, barwnej emalii, bursztynu, macicy perłowej, kości słoniowej, szylkretu, pereł, diamentów, rubinów czy szafirów. Niezależnie od wartości surowca wyroby cieszyły się dużym uznaniem i popularnością z uwagi na swą oryginalność  oraz unikalność.

Na początku zeszłego wieku na popularności zyskała platyna, która wcześniej nie cieszyła się uznaniem jubilerów z uwagi na bardzo wysoką temperaturę topnienia. Doskonale nadaje się do łączenia z brylantami i jest cenniejsza niż złoto. W XX w. nastąpił rozwój taniej biżuterii masowej produkowanej na skalę przemysłową. Emalię zastąpiono plastikiem, kamienie szlachetne - szkłem, a złoto i platynę - innymi metalami. Obecnie dużym zainteresowaniem cieszy się biżuteria hand made - ręcznie wykonywana, oryginalna a przy tym też niedroga.

Przemysł jubilerski nie próżnuje, śledzi trendy w modzie, wykorzystuje je do produkcji najróżniejszych wyrobów, nam pozostaje odnaleźć w tej przebogatej ofercie coś dla siebie, co nada nam oryginalności i uczyni nasz styl bardziej indywidualnym w tym świecie nastawionym na mało ambitną „masówkę".