Wojna radziecko - fińska, zwana też "wojną zimową", toczyła się w okresie od 30 listopada 1939 do 13 marca 1940 roku. Związek Radziecki chciał wymusić na Finlandii ustępstwa terytorialne: część przesmyku karelskiego, półwyspu Hanko i kilka wysp w Zatoce Fińskiej. Działania zbrojne miały miejsce w trudnych warunkach klimatycznych.
Mimo przewagi liczebnej (Finowie posiadali jedynie 295 tys. ludzi i 170 samolotów), wojskom radzieckim nie udało się przełamać fińskich fortyfikacji. Pomimo potępienia agresji przez państwa zachodnie i wykluczenia ZSRR z Ligii Narodów, Finlandia nie otrzymała znaczącej pomocy z zewnątrz.
Z początku walk Finowie odnosili liczne zwycięstwa. Nowy rok (1940) przechylił jednak szalę zwycięstwa na stronę Rosjan.
Traktat pokojowy podpisano 12 marca 1940 roku. Granica fińsko-radziecka została przesunięta o 150 km od Leningradu. Na terytorium Związku Radzieckiego znalazł się Przesmyk Karelski, miasto Wyborg, Zatoka Wyborska i wszystkie wybrzeża jeziora Ładoga. ZSRR udało się także wydzierżawić półwysep Hanko nad Zatoką Fińską.
Wojna radziecko-fińska ukazała na arenie międzynarodowej wielką słabość Rosjan. Przede wszystkim zdumienie było wielkie z czasu trwania walk (ponad trzy miesiące, z czego przez dwa Finowie byli w znaczącej przewadze). Dla Armii Czerwonej początkowe fazy wojny były niewyobrażalnie wielką militarną kompromitacją.
Aneksja republik nadbałtyckich do ZSRR
Na mocy tajnego protokołu paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i ZSRR podzieliły między sobą wpływy w Europie Środkowowschodniej. W radzieckiej strefie znalazły się Finlandia, Łotwa i Estonia, a w niemieckiej Litwa.
Jeszcze 28 września władze ZSRR wymusiły na Estonii zawarcie układu sojuszniczego, na mocy którego Armia Czerwona wkroczyła na jej terytorium, zajmując punkty o największym znaczeniu militarnym, gospodarczym i administracyjnym. Łotwa musiała przyjąć podobny układ 5 października, a Litwa 10 października 1939 r
Pod pretekstem złamania postanowień układów sojuszniczych z ZSRR, Armia Czerwona zajęła 14 czerwca, w ciągu jednego dnia, Litwę, a 17 czerwca Łotwę i Estonię.
W dniach 14-15 lipca 1940 r. NKWD zorganizowała w państwach bałtyckich „wybory” do parlamentów. Oczywiście wszyscy nowo wybrani mandatariusze byli agentami bądź znajdowali się pod przemożnymi wpływami Moskwy i na pierwszych posiedzeniach parlamentów podjęli jednogłośnie uchwały o przystąpieniu swoich państw do ZSRR. W sierpniu 1940 r. Rada Najwyższa Związku Radzieckiego łaskawie wysłuchała tych próśb i wcieliła Litwę, Łotwę oraz Estonię do kraju rad, jako odpowiednio: Litewską Socjalistyczną Republikę Radziecką, Łotewską Socjalistyczną Republikę Radziecką oraz Estońską Socjalistyczną Republikę Radziecką
Wojna zimowa
Wojna radziecko - fińska, zwana też "wojną zimową", toczyła się w okresie od 30 listopada 1939 do 13 marca 1940 roku. Związek Radziecki chciał wymusić na Finlandii ustępstwa terytorialne: część przesmyku karelskiego, półwyspu Hanko i kilka wysp w Zatoce Fińskiej. Działania zbrojne miały miejsce w trudnych warunkach klimatycznych.
Mimo przewagi liczebnej (Finowie posiadali jedynie 295 tys. ludzi i 170 samolotów), wojskom radzieckim nie udało się przełamać fińskich fortyfikacji. Pomimo potępienia agresji przez państwa zachodnie i wykluczenia ZSRR z Ligii Narodów, Finlandia nie otrzymała znaczącej pomocy z zewnątrz.
Z początku walk Finowie odnosili liczne zwycięstwa. Nowy rok (1940) przechylił jednak szalę zwycięstwa na stronę Rosjan.
Traktat pokojowy podpisano 12 marca 1940 roku. Granica fińsko-radziecka została przesunięta o 150 km od Leningradu. Na terytorium Związku Radzieckiego znalazł się Przesmyk Karelski, miasto Wyborg, Zatoka Wyborska i wszystkie wybrzeża jeziora Ładoga. ZSRR udało się także wydzierżawić półwysep Hanko nad Zatoką Fińską.
Wojna radziecko-fińska ukazała na arenie międzynarodowej wielką słabość Rosjan. Przede wszystkim zdumienie było wielkie z czasu trwania walk (ponad trzy miesiące, z czego przez dwa Finowie byli w znaczącej przewadze). Dla Armii Czerwonej początkowe fazy wojny były niewyobrażalnie wielką militarną kompromitacją.
Aneksja republik nadbałtyckich do ZSRR
Na mocy tajnego protokołu paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i ZSRR podzieliły między sobą wpływy w Europie Środkowowschodniej. W radzieckiej strefie znalazły się Finlandia, Łotwa i Estonia, a w niemieckiej Litwa.
Jeszcze 28 września władze ZSRR wymusiły na Estonii zawarcie układu sojuszniczego, na mocy którego Armia Czerwona wkroczyła na jej terytorium, zajmując punkty o największym znaczeniu militarnym, gospodarczym i administracyjnym. Łotwa musiała przyjąć podobny układ 5 października, a Litwa 10 października 1939 r
Pod pretekstem złamania postanowień układów sojuszniczych z ZSRR, Armia Czerwona zajęła 14 czerwca, w ciągu jednego dnia, Litwę, a 17 czerwca Łotwę i Estonię.
W dniach 14-15 lipca 1940 r. NKWD zorganizowała w państwach bałtyckich „wybory” do parlamentów. Oczywiście wszyscy nowo wybrani mandatariusze byli agentami bądź znajdowali się pod przemożnymi wpływami Moskwy i na pierwszych posiedzeniach parlamentów podjęli jednogłośnie uchwały o przystąpieniu swoich państw do ZSRR. W sierpniu 1940 r. Rada Najwyższa Związku Radzieckiego łaskawie wysłuchała tych próśb i wcieliła Litwę, Łotwę oraz Estonię do kraju rad, jako odpowiednio: Litewską Socjalistyczną Republikę Radziecką, Łotewską Socjalistyczną Republikę Radziecką oraz Estońską Socjalistyczną Republikę Radziecką