Question

Cześć wszystkim.!

Mam problem ponieważ Facetka zadała nam wypisać Flore i Faune Świętokrzyskiego PN... I tak sie składa że neta nie mam za szybkiego wiec zabardzo nie moge czegos w necie poszukać a wikipedia nie chce mi sie załadować....
Więc bardzo prosze o wypisanie szczegółowo Roślin i zwięrząt a gatunki pod ochroną prosze zaznaczyć.....Zam 20 pkt....I wyróżnie najsolidniejsza opd.
Dziękuje za przeczytanie wiadomości.:)
I z góry dzięki ;*

Answer 1

ROŚLINY
Na terenie Świętokrzyskiego Parku Narodowego wyróżniono 29 zbiorowisk roślinnych, w tym 23 w randze zespołu. Tak znaczne zróżnicowanie jest rezultatem naturalnej zmienności siedlisk w tym regionie.
Ponad 95% powierzchni Świętokrzyskiego Parku Narodowego zajmują lasy. Stwierdzono w nich 35 rodzimych gatunków drzew, oraz 6 obcych dla Polski.

Z gatunków obcego pochodzenia liczniej występują: jedlica zielona, sosna wejmutka, dąb czerwony, robinia akacjowa, kasztanowiec. Z wymienionych jedynie dąb czerwony wykazuje tendencję do rozprzestrzeniania się. Pozostałe są stopniowo wypierane przez gatunki rodzime, czyli takie, których naturalne występowanie obejmuje między innymi teren Polski.

Gatunki obce swój obszar naturalnego występowania mają poza Polską, często na terenach bardzo odległych od naszego kraju. Gatunki obce dzielimy na zawleczone i introdukowane. Te pierwsze to takie, które sprowadzono na teren Polski czy Europy bez kontroli człowieka. Natomiast gatunki obce introdukowane, były specjalnie sprowadzane do Polski jako formy ozdobne, nieraz dla wzbogacenia składu gatunkowego w lasach, lub ze względu na jakieś pożyteczne cechy. Niektóre gatunki sprowadzono do Polski w bardzo odległych czasach.

Robinię akacjową popularnie nazywaną akacją, celowo wprowadzono do lasów Europy jako gatunek domieszkowy w XVII i XVIII wieku. Obecnie wrosła już w polski krajobraz. Naturalnym obszarem występowania robinii są lasy wschodnich obszarów Ameryki Północnej.

Dąb czerwony, gatunek pochodzący z południowej części Ameryki Północnej, został w XIX wieku celowo introdukowany w lasach Europy. Na ziemiach polskich wprowadzono go jako gatunek pielęgnacyjny i glebochronny. Obecnie konkuruje on z naszymi rodzimymi dębami i powinien być usuwany z naturalnych obszarów.
Do najliczniej występujących drzew na terenie Świętokrzyskiego Parku Narodowego należą jodła i buk. Spotyka się je najczęściej na grzbiecie i zboczach Łysogór. Na obszarach niżej położonych rosną sosna i dąb. Tereny objęte ochroną czynną, zdominowały jodła oraz sosna, zaś obszary objęte ochroną ścisłą - jodła i buk. Sosna zajmuje 21% powierzchni Parku. Występuje głównie w drzewostanach objętych ochroną częściową, na terenie Doliny Wilkowskiej i Czarnej Wody, na Górach Miejskiej, Psarskiej i Chełmowej, w uroczysku Serwis oraz w niższych partiach Łysogór przy granicy Parku

Dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy zajmują ok. 2,2% ogólnej powierzchni Parku. Występują w tych samych częściach Parku co sosna. Rzadko spotyka się je w Paśmie Łysogór. Częstszym gatunkiem jest dąb szypułkowy.

Modrzew polski i modrzew europejski zajmują zaledwie 1,3% powierzchni Parku. Modrzew europejski został tu sztucznie wprowadzony w latach trzydziestych i jest elementem obcym dla Krainy Gór Świętokrzyskich. Natomiast podgatunek modrzewia europejskiego - modrzew polski, jest naturalnym składnikiem lasów Parku. Głównym obszarem jego występowania jest Chełmowa Góra.

Olsza czarna zajmuje 0,5% powierzchni Parku. Niewielkie skupiska tego gatunku znajdują się w Dolinach Wilkowskiej i Czarnej Wody oraz na rozproszonych stanowiskach w obrębie głównego Pasma Łysogórskiego.

Świerk pospolity rośnie zaledwie na 0,3% powierzchni Parku. Większe skupiska tego gatunku zaobserwowano na obrzeżach gołoborzy w rejonie Łysej Góry i Łysicy, w Dolinie Wilkowskiej i Czarnej Wody, na Górze Psarskiej, w uroczysku Serwis oraz w należącej do Parku części Pasma Klonowskiego.

Pozostałe gatunki drzew: osika, brzozy, klony, lipy, grab, wiąz, jarząb pospolity, jesion, występują jako gatunki domieszkowe. Do gatunków rzadkich należą: cis, lipa szerokolistna, wiąz górski i szypułkowy, brzoza czarna i olsza szara.

Na terenie Świętokrzyskiego Parku Narodowego stwierdzono występowanie 21 gatunków krzewów. Do pospolitych należą: bez koralowy, leszczyna, malina, wierzba uszata. Rzadziej spotykamy: bez czarny, jałowiec, kalinę koralową, kruszynę, dziką różę, tarninę, trzmielinę zwyczajną i brodawkowatą, wierzbę łozę. Do rzadkości należą: berberys zwyczajny, dereń świdwa i dereń właściwy, irga czarna, porzeczka agrest i porzeczka alpejska, wiciokrzew, wawrzynek wilczełyko.


ZWIERZĘTA

*ryby
Park cechuje ubóstwo wód powierzchniowych. Są one ograniczone głównie do potoków i ich źródeł. Rezultatem tego jest bardzo uboga fauna ryb, ograniczona do kilkunastu gatunków występujących w granicach Parku i w jego otulinie. W granicach samego Parku występuje pięć gatunków dziko żyjących: strzebla potokowa Phoxinus phoxsinus (L.), szczupak pospolity Esox lucius L., płoć Rutilus rutilus, kiełb krótkowąsy Gobio gobio, śliz pospolity Noemacheilus barbatulus.

Łysogóry stanowią krainę pstrąga potokowego, jednak niestety gatunek ten jest tu obecnie bardzo rzadki. W Parku i w jego otulinie spotykane są ponadto strzebla potokowa, płoć, kleń, kiełb krótkowąsy, karaś pospolity, słonecznica, śliz, okoń, głowacz białopłetwy, szczupak. Oprócz ryb w otulinie Parku występują dwa gatunki krągłoustych: minóg ukraiński i minóg strumieniowy.

*płazy
Fauna płazów Świętokrzyskiego Parku Narodowego liczy 14 gatunków. Do płazów ogoniastych zaliczane są traszki, zwane dawniej trytonami. Na terenie Parku spotykane są 3 gatunki traszek: grzebieniasta, zwyczajna i górska. Traszki grzebieniasta i zwyczajna to gatunki zasiedlające głównie tereny nizinne. W ŚPN występują pospolicie, ale ustępują liczebnością traszce górskiej. Ten ostatni gatunek jest najbardziej charakterystyczny, gdyż w Polsce poza Górami Świętokrzyskimi występuje jeszcze tylko w Karpatach i Sudetach. Świętokrzyska populacja traszki górskiej stanowi jeden z dowodów, że Góry Świętokrzyskie, choć najniższe w Europie, są jednak prawdziwymi górami.

Na terenie Parku traszka górska najliczniej występuje na terenach wyżej położonych. W okresie godów, które trwają od marca do czerwca, traszki zbierają się masowo w zbiornikach wodnych. Niekiedy na każdym metrze kwadratowym powierzchni dna odbywa gody po kilkanaście osobników tego gatunku. Corocznie po zakończeniu pory godowej i złożeniu jaj dojrzałe płciowo traszki opuszczają akweny i rozpoczynają okres aktywności lądowej. Charakterystyczne jest, że w wodzie traszki są aktywne całodobowo, natomiast na lądzie - wyłącznie nocą.

Płazy bezogonowe reprezentują: kumak nizinny, grzebiuszka ziemna, 3 gatunki ropuch: szara, zielona i paskówka, rzekotka drzewna oraz 5 gatunków żab: jeziorkowa, wodna, śmieszka, trawna i moczarowa.

*gady
Najliczniejszym miejscowym gatunkiem gada jest jaszczurka żyworodna, zasiedlająca niemal cały obszar Parku. Szczególnie łatwo można ją znaleźć na wilgotnych łąkach w Dolinie Czarnej Wody oraz na wysoko położonej polanie Bielnik.

Z trzech występujących w Parku gatunków węży zaskroniec występuje nielicznie, a gniewosz zagrożony jest wymarciem. Częściej spotkać można jedynie żmiję zygzakowatą, nasz jedyny jadowity gatunek gada. Na terenie Parku występuje ona wszędzie, choć nigdzie nie jest liczna. Osobniki tego gatunku obserwuje się m.in. w rejonie Świętego Krzyża, w tym nawet na masowo uczęszczanych szlakach turystycznych. W ŚPN spotykane są wszystkie trzy odmiany barwne żmii zygzakowatej: brązowa ("miedziana"), szara (srebrzysta) oraz czarna (melanistyczna). Pierwsze dwie odmiany wyróżnia charakterystyczny czarny zygzak na grzbiecie (tzw. "wstęga kainowa"). U osobników melanistycznych zygzak jest na ogół niewidoczny, jednak nawet wówczas łatwo jest odróżnić żmiję zygzakowatą od pozostałych krajowych węży. W odróżnieniu od drapieżnych ptaków i ssaków przed żmiją drobne gryzonie nie są w stanie się ukryć. Dlatego w ekosystemach leśnych, łąkowych i polnych żmije przyczyniają się do ograniczenia liczebności masowo występujących gatunków gryzoni, np. myszy polnej oraz nornicy rudej. Z powyższych względów bardzo ważna jest ochrona żmii zygzakowatej - najładniejszego z naszych gadów. Zresztą podlega ona prawnej ochronie gatunkowej, tak jak i pozostałe gatunki gadów w Polsce.

*ptaki
Awifauna Parku reprezentowana jest głównie przez gatunki charakterystyczne dla biocenoz leśnych. Wśród gatunków najliczniej występujących niemal we wszystkich typach lasów należy wymienić następujące ptaki: ziębę, kapturkę i rudzika. W buczynach poza wymienionymi spotkać można również często świstunkę i muchołówkę małą. W lasach z dużym udziałem jodły usłyszymy na pewno charakterystyczny śpiew sikory sosnówki i mysikrólika, występuje tu także niezbyt liczny gil i pokrzywnica, która jest ptakiem prowadzącym skryty tryb życia, dlatego trudnym do zaobserwowania. Liczne powalone pnie i wykroty drzew sprzyjają strzyżykom, które w takich kryjówkach budują swoje misterne, kuliste gniazda. Śpiew tego niepozornego ptaka jest wyjątkowo donośny, melodyjny i miły dla ucha. Strzyżyk jest również czujnym strażnikiem lasu, każde zaniepokojenie objawia głośnym "terkotaniem" i zabawnymi pozami, informując w ten sposób mieszkańców lasu o zaistniałym niebezpieczeństwie.

W miejscach, gdzie w drzewostanach powstały luki a także w pobliżu gołoborzy zaobserwować można świergotka drzewnego i pierwiosnka.

Na terenie Parku licznie występują dwa gatunki drozdów: kos i śpiewak. Ich donośne głosy rozbrzmiewają z wierzchołków drzew najintensywniej o świcie i o zmierzchu. Gatunkiem drozda zasiedlającym nielicznie obrzeża lasu jest kwiczoł. Duża kolonia tych ptaków corocznie gnieździ się w zadrzewieniach obok budynków Dyrekcji ŚPN. Tutaj znajduje się także ogromna kolonia gawronów licząca ponad 600 gniazd. Zwiedzając obiekty znajdujące się na Świętym Krzyżu zwrócić należy uwagę na ptaki, które się tam zadomowiły, a są to: jerzyki, jaskółki oknówki, kawki, pliszki siwe, muchołówki szare i kopciuszki.

Z rodziny dzięciołów najczęściej zaobserwować można dzięcioła dużego i czarnego, znacznie rzadszy jest najmniejszy dzięciołek. Dwa najrzadsze krajowe dzięcioły: średni i białogrzbiety również występują w Parku. Sowy reprezentowane są przez 3 gatunki. Puszczyk występuje we wszystkich rodzajach lasu, a jego charakterystyczne pohukiwania często można usłyszeć po zmroku, szczególnie wczesną wiosną. Nieliczna jest uszatka, unika ona zwartych drzewostanów i trzyma się raczej brzegów lasu. Najrzadszy jest puszczyk uralski, duża szara sowa o długim ogonie. Z dziennych ptaków drapieżnych najłatwiej zobaczyć myszołowa. Do najrzadziej występujących w Parku ptaków należą jarząbek i bocian czarny. Z ptaków krukowatych wszędzie spotkać można sójkę, nieliczne natomiast są kruk i wrona siwa, orzechówka jest bardzo rzadka. Pospolity jest grzywacz, największy z krajowych gołębi, nieco mniejszy siniak gnieździ się sporadycznie.

*ssaki
Dość liczna jest sarna, która występuje na całym obszarze Parku. Podczas wędrówek po mniej uczęszczanych szlakach nietrudno ją spotkać. Największy z naszych jeleniowatych - łoś pojawia się jedynie sporadycznie. Od kilkunastu lat coraz częściej można spotkać na terenie Parku jelenie, które wcześniej jedynie zachodziły na obszar Parku. Obecnie łanie wydają tutaj nawet na świat cielęta. Niezbyt liczny jest dzik, którego spotkać można głównie w niżej położonych partiach Łysogór.

Jedynym rodzimym licznie występującym przedstawicielem rodziny psowatych jest lis. Rzadko jednak można go spotkać, gdyż jest to zwierzę bardzo ostrożne i w dodatku prowadzi przeważnie nocny tryb życia. Azjatycki gość - jenot pojawia się wyjątkowo. Podobnie zresztą jak i borsuk - największy przedstawiciel łasicowatych nielicznie występujący w granicach Parku. Inni przedstawiciele rodziny łasicowatych to kuna leśna zwana tumakiem i kuna domowa - kamionka. Również one polują głownie nocą, a ich ofiarami padają przeważnie gryzonie i mniejsze ptaki. Tchórz i łasica nie są liczne w lasach, ale ta ostatnia często występuje na ich obrzeżach, nierzadko w pobliżu osiedli ludzkich. Wyjątkowo pojawia się jenot - azjatycki gość.

Największy przedstawiciel rzędu gryzoni - bóbr, został reintrodukowany na terenie Parku w 1989 roku. Obecnie niewielka populacja tych zwierząt występuje stale w Czarnej Wodzie. Drobne gryzonie reprezentowane są przez bardzo licznie występującą nornicę rudą i mysz leśną, natomiast do rzadko występujących należą polnik bury i darniówka. Na uwagę zasługują trzy gatunki z rodziny pilchowatych: popielica, koszatka i orzesznica, dwa pierwsze, ze względu na swą rzadkość zostały wpisane do "Polskiej czerwonej księgi zwierząt". Praktycznie we wszystkich typach lasu natknąć się można na wiewiórkę. Nietoperze reprezentowane są przez 10 gatunków, w tym przez rzadkie dla Polski: mroczka posrebrzanego i pozłocistego. Spośród ssaków owadożernych na terenie Parku występują: ryjówka aksamitna, rzadsza ryjówka malutka, która jest najmniejszym krajowym ssakiem oraz rzęsorek rzeczek stwierdzany w obszarze ochrony ścisłej "Mokry Bór". Pozostałe gatunki zaliczane do tego rzędu to kret - występujący nawet wysoko na polanie Bielnik pod Świętym Krzyżem oraz jeż, którego spotkać można niemal w całym Parku.