Niemcy ·Rywalizacja Austrii i Prus w dążeniu do zjednoczenia państw niemieckich ·Otto von Bismarck wprowadził liczne reformy zmierzające do zjednoczenia ·Sojusz z Austrią i zaatakowanie Danii: Prusy otrzymują Holsztyn, a Austria Szlezwik. ·Wojna Prus z Austrią (1866 r.), sojusznikiem Prus są Włochy (obietnica otrzymania Wenecji), Francja pozostaje neutralna ·Bitwa pod Sadową (lipiec 1866 r.) – zwycięstwo Prus, zajęcie Pragi i podejście pod Wiedeń armii Bismarcka ·Podpisanie pokoju w Pradze: Włochy otrzymują Wenecję, a Prusy przywództwo w Związku Niemieckim (przekształconym na Związek Północnoniemiecki) ·Francja wypowiada wojnę Prusom (sfałszowanie depeszy przez Bismarcka) ·Bitwa pod Sedanem (wrzesień 1870 r.) – wygrana Prus ·Później, obleganie Paryża zakończone podpisaniem zawieszenia broni (styczeń 1871 r.) ·Podpisanie traktatu pokojowego we Frankfurcie nad Menem: do terytorium Prus dołączono Alzację i Lotaryngię; Francja zgodziła się zapłacić olbrzymie odszkodowanie (luty 1871 r.) ·18 stycznia 1871 r. (podczas oblężenia Paryża) Bismarck za zgodą zgromadzonych w Wersalu władców państw niemieckich proklamował utworzenie cesarstwa niemieckiego, które przyjęło nazwę II Rzeszy. Władcą nowego państwa został król Prus Wilhelm I.
Włochy
król Wiktor Emanuel II zawiera sojusz z mieszczaństwem Camil Cavour – zwolennik liberalnej monarchii konstytucyjnej i jedności Włoch; premier w latach 1852-1861; rozwój przemysłu i handlu r. 1859 – sojusz Piemontu z Francją przeciw Austrii; bitwy pod Magentą i Solferino – Piemont w wyniku rozejmu w Villafranca (potwierdzonego następnie w pokoju w Zurychu) uzyskuje Lombardię, Francji w zamian za pomoc oddaje Niceę i Sabaudię powstania w Toskanii, Parmie, Modenie oraz Państwie Kościelnym; w plebiscytach przeprowadzonych w marcu 1860 r. miejscowa ludność wyraża wolę połączenia z Królestwem Piemontu; do Piemontu przyłączone zostają trzy księstwa oraz większość terytorium Państwa Kościelnego (Romania) – pod władzą papieża pozostaje tylko Lacjum (Rzym wraz z regionem) r. 1860 – powstanie w Królestwie Neapolu pod wodzą Giuseppe Garibaldiego, który 11 maja ląduje na Sycylii z ponad tysiącem swych zwolenników, tzw. czerwonych koszul; z Neapolu ucieka król Ferdynand II; plebiscyt i przyłączenie królestwa do Piemontu r. 1861 – zjazd w Turynie: król Piemontu przyjmuje tytuł króla Włoch; formalne proklamowanie zjednoczonej Italii r. 1866 – przyłączenie Wenecji (Włochy poparły Prusy w wojnie prusko-austriackiej) r. 1870 – przyłączenie resztek Państwa Kościelnego (Włochy poparły Niemcy w wojnie niemiecko-francuskiej); koniec procesu jednoczenia
1. Sytuacja krajów niemieckich w okresie poprzedzającym zjednoczenie Niemiec. Niemcy miały poczucie jedności narodowej, poprzez świadomość wspólnego języka. tradycji, kultury. Na terenie Niemiec istniały 2 wielkie organizacje: Związek Niemiecki i Niemiecki Związek Celny. Czołową rolę odgrywała Austria i Prusy. Idea zjednoczenia Niemiec funkcjonowała w okresie Wiosny Ludów, lecz nie została zrealizowana. Po Wiośnie Ludów wzmocnieniu uległy struktury władzy państwowej w Prusach. Istniało tam rozwinięte spektrum polityczne w postaci partii politycznych. Monarchiczną prawicę stanowili konserwatyści, mieszczańską opozycją była partia liberałów. Przełom w polityce pruskiej nastąpił w 1862r. kiedy premierem Prus został wybitny polityk konserwatystyczny - Otto von Bismarck.
(Konstytucja pruska nie określała wzajemnych relacji między królem a parlamentem. Na tym tle dochodziło do sporów. Już w latach 50-ych wykształciło się spektrum polityczne, które można określić jako konserwatystów, dla których podstawą państwa była korona, armia i biurokracja oraz liberałów, którzy dążyli do zwiększenia roli parlamentu i wpływu reprezentacji na politykę rządu. Areną starć były debaty budżetowe. Monarcha chciał zwiększonych podatków na reorganizację armii. Liberałowie blokowali uchwalenie budżetu, chcąc uzyskać ustępstwa w innych dziedzinach. W latach 1858-88 władzę monarszą sprawował brat królewski Wilhelm, od 1858-61 jako regent później jako król Wilhelm I. Ponieważ liberałowie mięli zdecydowaną większość w parlamencie państwu groził kryzys konstytucyjny i w tej sytuacji na premiera powołany został Otto Bismark 1862 r. Był on wybitnym mężem stanu, jego poglądy polityczne można określić mianem konserwatyzmu realistycznego. Jego podstawowe zasady w polityce to: tradycje fryderycjańskiego państwa siły i szlacheckiej władzy. Ponadto uważał że siła stoi przed prawem, że siła jest źródłem prawa. Poradził sobie z opozycją liberalną w ten sposób, że z jednej strony realizował budżet wojskowy mimo protestów parlamentu, a drugiej zaś, przejął jako własną podstawową ideę liberałów - zjednoczenie Niemiec.)
2. Motywacje i cele polityki premiera Prus - Otto von Bismarcka.
Przejął on od liberałów ideę zjednoczenia Niemiec, lecz w oparciu o zasadę krwi i żelaza. Rząd w sposób nielegalny (nie mając większości parlamentarnej) wprowadził zwiększone podatki budżetowe na armię oraz powszechną służbę wojskową obowiązującą przez 3 lata.
3. Realizacja i rezultaty.
Dobrze wyszkolona i świetnie uzbrojona armia niemiecka mogła wypróbować swoją sprawność w wojnie z Danią o prowincję Schlezwik Holstein. Dania została pokonana w sojuszu z Austrią (1864). Rychło się jednak okazało, że między sojusznikami istnieją poważne rozbieżności, które doprowadziły do wybuchu wojny (3 lipca 1866) gdzie Austria została pokonana (pod Sadową.), w wyniku tej wojny w Austrii w roku 1867 przeprowadzono głębokie reformy ustrojowe, powstało Cesarstwo Austro - Węgierskie. Bismarck nie żądał od Austrii żadnych nabytków terytorialnych zmusił jednak rząd w Wiedniu do rezygnacji z przewodnictwa w Związku Niemieckim. W jego miejsce powstała silniejsza organizacja - Związek Północno - Niemiecki. Związek ten objął wszystkie państwa niemieckie na północ od Menu.. Poza Związkiem Niemieckim pozostały 2 katolickie państwa niemieckie - Bawaria i Wittenbergia. Przeciwnikiem pełnego zjednoczenia Niemiec była Francja. Stała ona na straży niezależności katolickich krajów niemieckich przed roszczeniami Prus. W 1870 roku Bismarck umiejętnie sprowokował konflikt zbrojny z Francją depesza emska - ems), wojna została przez Francję przegrana (wrzesień 1870 - maj 1871). W wyniku tej wojny Niemcy zostały zjednoczone w 1 Cesarstwo Niemieckie. Król Prus koronował się na Cesarza Niemieckiego. I Kanclerzem Cesarstwa został Bismarck. Cesarstwo obejmowało wszystkie kraje niemiecko - języczne z wyjątkiem Austrii i kilku kantonów w Szwajcarii, posiadało wspólną politykę zagraniczną, wspólny wybierany w wyborach powszechnych parlament, wspólną armię i wspólnego cesarza z dynastii Honenzollernów. W wyniku wojny z Francją do Niemiec zostały przyłączone 2 francuskie prowincje: Alzacja i Lotaryngia, na Francję nałożono dużą kontrybucję pieniężną.
Konsekwencje zjednoczenia Niemiec - (II Rzesza - tak nazywano nową państwowość).
W centrum Europy powstało potężne, dobrze uzbrojone państwo niemieckie, posiadające silną armię, sprawną administrację, stojący na wysokim poziomie system oświatowy. Niemcy były krajem praworządnym, o niezależnym sądownictwie, ale naród niemiecki ogarnięty był duchem nacjonalizmu, poczuciem wyższości wobec innych narodów, aspiracjami do odgrywania nadrzędnej roli w Europie i świecie. Te idee po śmierci - ustąpieniu Bismarcka w 1892r. zostały przełożone na język działań politycznych. II Rzesza była państwem związkowym, które stworzyły 22 państwa, 3 wolne miasta [Brema, Hamburg, Lubeka] i "kraj Rzeszy" czyli Alzacja i Lotaryngia. Na czele państwa stanął Wilhelm I. Zjednoczenie Niemiec przyczyniło się do zjednoczenia Włoch i zapoczątkowania nowej fazy w dziejach sprawy rzymskiej.
19 lipca 1870 roku wybucha wojna francusko-pruska, wszystkie państwa niemieckie poparły Prusy, Austria zachowała neutralność.
2.IX.1870- kapitulacja wojsk francuskich pod Sedanem
27.X.1870- kapitulacja twierdzy Metz
28.I.1871- oblężenie Paryża Niemcy zmuszają Francję do podpisania rozejmu,
a 10.V.1871- do podpisania pokoju we Frankfurcie nad Menem
18.I.1871- w sali lustrzanej pałacu wersalskiego we Francji proklamowane zostało Cesarstwo Niemieckie.
Rezultaty polityki Bismarka.
1. Dzięki sukcesom w polityce zjednoczeniowej liberałowie udzielili poparcia rządowi zatwierdzając wstecznie (1866r.) budżet wojskowy.
2. Zjednoczone Niemcy wzbogaciły się o nowe prowincje Alzację i Lotaryngię. Francja zmuszona została do zapłacenia wysokiej kontrybucji. Dominującą rolę w nowej Rzeszy Niemieckiej odgrywać miały Prusy, których król był jednocześnie cesarzem niemieckim. Innym niezamierzonym rezultatem było powstanie monarchii Austro- Węgierskiej, ponieważ Austria po przegranej wojnie z Prusami zreformowała swoje państwo tworząc dualistyczną monarchię austro-węgierską. Przy okazji szereg swobód uzyskali Polacy w Galicji.
Niemcy
·Rywalizacja Austrii i Prus w dążeniu do zjednoczenia państw niemieckich
·Otto von Bismarck wprowadził liczne reformy zmierzające do zjednoczenia
·Sojusz z Austrią i zaatakowanie Danii: Prusy otrzymują Holsztyn, a Austria Szlezwik.
·Wojna Prus z Austrią (1866 r.), sojusznikiem Prus są Włochy (obietnica otrzymania Wenecji), Francja pozostaje neutralna
·Bitwa pod Sadową (lipiec 1866 r.) – zwycięstwo Prus, zajęcie Pragi i podejście pod Wiedeń armii Bismarcka
·Podpisanie pokoju w Pradze: Włochy otrzymują Wenecję, a Prusy przywództwo w Związku Niemieckim (przekształconym na Związek Północnoniemiecki)
·Francja wypowiada wojnę Prusom (sfałszowanie depeszy przez Bismarcka)
·Bitwa pod Sedanem (wrzesień 1870 r.) – wygrana Prus
·Później, obleganie Paryża zakończone podpisaniem zawieszenia broni (styczeń 1871 r.)
·Podpisanie traktatu pokojowego we Frankfurcie nad Menem: do terytorium Prus dołączono Alzację i Lotaryngię; Francja zgodziła się zapłacić olbrzymie odszkodowanie (luty 1871 r.)
·18 stycznia 1871 r. (podczas oblężenia Paryża) Bismarck za zgodą zgromadzonych w Wersalu władców państw niemieckich proklamował utworzenie cesarstwa niemieckiego, które przyjęło nazwę II Rzeszy. Władcą nowego państwa został król Prus Wilhelm I.
Włochy
król Wiktor Emanuel II zawiera sojusz z mieszczaństwem
Camil Cavour – zwolennik liberalnej monarchii konstytucyjnej i jedności Włoch; premier w latach 1852-1861; rozwój przemysłu i handlu
r. 1859 – sojusz Piemontu z Francją przeciw Austrii; bitwy pod Magentą i Solferino – Piemont w wyniku rozejmu w Villafranca (potwierdzonego następnie w pokoju w Zurychu) uzyskuje Lombardię, Francji w zamian za pomoc oddaje Niceę i Sabaudię
powstania w Toskanii, Parmie, Modenie oraz Państwie Kościelnym; w plebiscytach przeprowadzonych w marcu 1860 r. miejscowa ludność wyraża wolę połączenia z Królestwem Piemontu; do Piemontu przyłączone zostają trzy księstwa oraz większość terytorium Państwa Kościelnego (Romania) – pod władzą papieża pozostaje tylko Lacjum (Rzym wraz z regionem)
r. 1860 – powstanie w Królestwie Neapolu pod wodzą Giuseppe Garibaldiego, który 11 maja ląduje na Sycylii z ponad tysiącem swych zwolenników, tzw. czerwonych koszul; z Neapolu ucieka król Ferdynand II; plebiscyt i przyłączenie królestwa do Piemontu
r. 1861 – zjazd w Turynie: król Piemontu przyjmuje tytuł króla Włoch; formalne proklamowanie zjednoczonej Italii
r. 1866 – przyłączenie Wenecji (Włochy poparły Prusy w wojnie prusko-austriackiej)
r. 1870 – przyłączenie resztek Państwa Kościelnego (Włochy poparły Niemcy w wojnie niemiecko-francuskiej); koniec procesu jednoczenia
1. Sytuacja krajów niemieckich w okresie poprzedzającym zjednoczenie Niemiec. Niemcy miały poczucie jedności narodowej, poprzez świadomość wspólnego języka. tradycji, kultury. Na terenie Niemiec istniały 2 wielkie organizacje: Związek Niemiecki i Niemiecki Związek Celny. Czołową rolę odgrywała Austria i Prusy. Idea zjednoczenia Niemiec funkcjonowała w okresie Wiosny Ludów, lecz nie została zrealizowana. Po Wiośnie Ludów wzmocnieniu uległy struktury władzy państwowej w Prusach. Istniało tam rozwinięte spektrum polityczne w postaci partii politycznych. Monarchiczną prawicę stanowili konserwatyści, mieszczańską opozycją była partia liberałów. Przełom w polityce pruskiej nastąpił w 1862r. kiedy premierem Prus został wybitny polityk konserwatystyczny - Otto von Bismarck.
(Konstytucja pruska nie określała wzajemnych relacji między królem a parlamentem. Na tym tle dochodziło do sporów. Już w latach 50-ych wykształciło się spektrum polityczne, które można określić jako konserwatystów, dla których podstawą państwa była korona, armia i biurokracja oraz liberałów, którzy dążyli do zwiększenia roli parlamentu i wpływu reprezentacji na politykę rządu. Areną starć były debaty budżetowe. Monarcha chciał zwiększonych podatków na reorganizację armii. Liberałowie blokowali uchwalenie budżetu, chcąc uzyskać ustępstwa w innych dziedzinach. W latach 1858-88 władzę monarszą sprawował brat królewski Wilhelm, od 1858-61 jako regent później jako król Wilhelm I. Ponieważ liberałowie mięli zdecydowaną większość w parlamencie państwu groził kryzys konstytucyjny i w tej sytuacji na premiera powołany został Otto Bismark 1862 r. Był on wybitnym mężem stanu, jego poglądy polityczne można określić mianem konserwatyzmu realistycznego. Jego podstawowe zasady w polityce to: tradycje fryderycjańskiego państwa siły i szlacheckiej władzy. Ponadto uważał że siła stoi przed prawem, że siła jest źródłem prawa. Poradził sobie z opozycją liberalną w ten sposób, że z jednej strony realizował budżet wojskowy mimo protestów parlamentu, a drugiej zaś, przejął jako własną podstawową ideę liberałów - zjednoczenie Niemiec.)
2. Motywacje i cele polityki premiera Prus - Otto von Bismarcka.
Przejął on od liberałów ideę zjednoczenia Niemiec, lecz w oparciu o zasadę krwi i żelaza. Rząd w sposób nielegalny (nie mając większości parlamentarnej) wprowadził zwiększone podatki budżetowe na armię oraz powszechną służbę wojskową obowiązującą przez 3 lata.
3. Realizacja i rezultaty.
Dobrze wyszkolona i świetnie uzbrojona armia niemiecka mogła wypróbować swoją sprawność w wojnie z Danią o prowincję Schlezwik Holstein. Dania została pokonana w sojuszu z Austrią (1864). Rychło się jednak okazało, że między sojusznikami istnieją poważne rozbieżności, które doprowadziły do wybuchu wojny (3 lipca 1866) gdzie Austria została pokonana (pod Sadową.), w wyniku tej wojny w Austrii w roku 1867 przeprowadzono głębokie reformy ustrojowe, powstało Cesarstwo Austro - Węgierskie. Bismarck nie żądał od Austrii żadnych nabytków terytorialnych zmusił jednak rząd w Wiedniu do rezygnacji z przewodnictwa w Związku Niemieckim. W jego miejsce powstała silniejsza organizacja - Związek Północno - Niemiecki. Związek ten objął wszystkie państwa niemieckie na północ od Menu.. Poza Związkiem Niemieckim pozostały 2 katolickie państwa niemieckie - Bawaria i Wittenbergia. Przeciwnikiem pełnego zjednoczenia Niemiec była Francja. Stała ona na straży niezależności katolickich krajów niemieckich przed roszczeniami Prus. W 1870 roku Bismarck umiejętnie sprowokował konflikt zbrojny z Francją depesza emska - ems), wojna została przez Francję przegrana (wrzesień 1870 - maj 1871). W wyniku tej wojny Niemcy zostały zjednoczone w 1 Cesarstwo Niemieckie. Król Prus koronował się na Cesarza Niemieckiego. I Kanclerzem Cesarstwa został Bismarck. Cesarstwo obejmowało wszystkie kraje niemiecko - języczne z wyjątkiem Austrii i kilku kantonów w Szwajcarii, posiadało wspólną politykę zagraniczną, wspólny wybierany w wyborach powszechnych parlament, wspólną armię i wspólnego cesarza z dynastii Honenzollernów. W wyniku wojny z Francją do Niemiec zostały przyłączone 2 francuskie prowincje: Alzacja i Lotaryngia, na Francję nałożono dużą kontrybucję pieniężną.
Konsekwencje zjednoczenia Niemiec - (II Rzesza - tak nazywano nową państwowość).
W centrum Europy powstało potężne, dobrze uzbrojone państwo niemieckie, posiadające silną armię, sprawną administrację, stojący na wysokim poziomie system oświatowy. Niemcy były krajem praworządnym, o niezależnym sądownictwie, ale naród niemiecki ogarnięty był duchem nacjonalizmu, poczuciem wyższości wobec innych narodów, aspiracjami do odgrywania nadrzędnej roli w Europie i świecie. Te idee po śmierci - ustąpieniu Bismarcka w 1892r. zostały przełożone na język działań politycznych. II Rzesza była państwem związkowym, które stworzyły 22 państwa, 3 wolne miasta [Brema, Hamburg, Lubeka] i "kraj Rzeszy" czyli Alzacja i Lotaryngia. Na czele państwa stanął Wilhelm I. Zjednoczenie Niemiec przyczyniło się do zjednoczenia Włoch i zapoczątkowania nowej fazy w dziejach sprawy rzymskiej.
19 lipca 1870 roku wybucha wojna francusko-pruska, wszystkie państwa niemieckie poparły Prusy, Austria zachowała neutralność.
2.IX.1870- kapitulacja wojsk francuskich pod Sedanem
27.X.1870- kapitulacja twierdzy Metz
28.I.1871- oblężenie Paryża Niemcy zmuszają Francję do podpisania rozejmu,
a 10.V.1871- do podpisania pokoju we Frankfurcie nad Menem
18.I.1871- w sali lustrzanej pałacu wersalskiego we Francji proklamowane zostało Cesarstwo Niemieckie.
Rezultaty polityki Bismarka.
1. Dzięki sukcesom w polityce zjednoczeniowej liberałowie udzielili poparcia rządowi zatwierdzając wstecznie (1866r.) budżet wojskowy.
2. Zjednoczone Niemcy wzbogaciły się o nowe prowincje Alzację i Lotaryngię. Francja zmuszona została do zapłacenia wysokiej kontrybucji. Dominującą rolę w nowej Rzeszy Niemieckiej odgrywać miały Prusy, których król był jednocześnie cesarzem niemieckim. Innym niezamierzonym rezultatem było powstanie monarchii Austro- Węgierskiej, ponieważ Austria po przegranej wojnie z Prusami zreformowała swoje państwo tworząc dualistyczną monarchię austro-węgierską. Przy okazji szereg swobód uzyskali Polacy w Galicji.