Co zwarł Lenin w tezach kwietniowych>
More Questions From This User See All
Recommend Questions
Usuario de Brainly
May 2021 | 0 Replies
URGENTE!!! El contexto histórico de los primeros años del siglo XX se caracterizan por: I. Europa poseía la supremacía política, económica y cultural en el mundo II. La ''cuestión social'' se transformó en el problema permanente hasta princios de la ''Gran Guerra'' o ''Primera Guerra Mundial'' III. En las mentes de las grandes potencias mundiales a comienzos del siglo XX, solo hay un objetivo: ''Progresar'' ''Innovar'' y ''Cambiar el mundo'' a) I y II b) II y III c) I y III d) I, II y III
Lata następne Lenin przeznaczył na intensywne polemiki zarówno z rewizjonistami (Marksizm a rewizjonizm), jak i z grupami łączącymi marksizm i różne formy filozofii idealistycznej (Materializm a empiriokrytycyzm). Pozostawał aktywny w życiu partyjnym, pisząc artykuły w kolejnych czasopismach wydawanych przez bolszewików, spotykając się z młodymi działaczami, a także stale dokształcając się teoretycznie. Mieszkał kolejno w Genewie, Paryżu, Krakowie, Białym Dunajcu i Bernie, dokąd udał się w sierpniu 1914 r. Od początku I wojny światowej był konsekwentnym krytykiem rozlewu krwi w imię interesów garstki posiadaczy. Jego hasła nie cieszyły się powodzeniem w początkowej fazie patriotycznego entuzjazmu, jednak rosły na znaczeniu w miarę klęsk ponoszonych przez armię rosyjską. Lenin chciał wrócić do kraju, lecz nie miał takiej możliwości i z braku lepszego zajęcia dalej poszerzał swoją wiedzę filozoficzną. Owocem tej pracy były teksty zebrane w Zeszytach filozoficznych.
Dzięki pomocy niemieckiej Lenin dostał się w kwietniu 1917 r. do Rosji, jadąc zaplombowanym wagonem. Już dzień po przyjeździe poddał druzgocącej krytyce postępowanie miejscowych bolszewików w swoich Tezach kwietniowych. Głosił konieczność porzucenia teorii o rewolucji dwuetapowej i przeprowadzenia przewrotu socjalistycznego natychmiast po rewolucji burżuazyjnej (jaka dokonała się już w lutym). Jednak już dwa miesiące później, po klęsce powstania robotniczego w czerwcu 1917 r. , musiał uciekać za granicę, by uniknąć aresztowania. Przebywając w Finlandii, starał się jednak utrzymywać kontakt z partią, a także pisał – nigdy nie ukończoną – pracę Państwo a rewolucja, w której opisywał los instytucji państwowych po dojściu do władzy klasy robotniczej oraz precyzował pojęcie dyktatury proletariatu.
W czasie historycznego posiedzenia zarządu partii bolszewickiej Lenin poparł szybką organizację powstania przeciwko Rządowi Tymczasowemu, ale w samej rewolucji październikowej (7 listopada 1917 wg nowego stylu) nie wziął udziału, oddając jej kierownictwo w ręce Lwa Trockiego. Cieszył się jednak niekwestionowanym autorytetem wśród towarzyszy i nie ulegało wątpliwościom, że to on powinien stanąć na czele nowo powstałego rządu – Rady Komisarzy Ludowych. Lenin również doprowadził w początku roku 1918 do zawarcia pokoju z Niemcami w Brześciu Litewskim, brał również kluczowy udział w pracach nad budowaniem struktur nowego państwa radzieckiego. Nie było to łatwe, gdyż przytłaczająca większość mieszkańców carskiej Rosji była niepiśmienna i politycznie nieświadoma, kraj był wycieńczony kilkuletnią wojną, a bolszewicy od początku mieli przeciwko sobie zarówno przeciwników wewnętrznych, jak i armie interwentów z kilkunastu krajów kapitalistycznych.
30 sierpnia 1918 Lenin został ciężko ranny w wyniku nie do końca wyjaśnionego zamachu. To wydarzenie razem z okrucieństwami, jakich dopuszczali się w Rosji białogwardziści i interwenci, zmusiło rząd radziecki do przywrócenia zawieszonej kary śmierci i rozpoczęcia fali represji zwanych „czerwonym terrorem”. W tym samym czasie bolszewicy znacjonalizowali przemysł i znieśli gospodarkę rynkową, a w 1919 powstała III Międzynarodówka Komunistyczna. Lenin był aktywnym uczestnikiem jej pierwszych zjazdów. W swoich przemówieniach i artykułach podkreślał konieczność umiędzynarodowienia rewolucji rosyjskiej. Na bieżąco zaangażowany w proces budowy państwa robotniczego, był zmuszony wprowadzić w nim elementy gospodarki rynkowej w formie tzw. Nowej Polityki Ekonomicznej. Miał też współudział w zreorganizowaniu partii i dostosowaniu jej do nowych zadań, m.in. poprzez utworzenie Biura Organizacyjnego i stanowiska I sekretarza. W ostatnich latach życia obserwował jednak z niepokojem rozwój biurokracji partyjnej i usiłował walczyć z rosnącymi wpływami Józefa Stalina, w którym słusznie dostrzegał najlepszego wyraziciela interesów tej grupy. Przyczynił się do przeprowadzenia czystki ideowej w partii, kiedy z organizacji usunięto 200 tys. członków, którzy należeli doń wyłącznie ze względu na potencjalne korzyści. Na dalsze działania w tym kierunku po prostu zabrakło mu czasu.
W maju 1922 Lenin doznał pierwszego wylewu krwi do mózgu, który odebrał mu mowę, częściowo sparaliżował i poważnie ograniczył funkcje poznawcze. Zdołał jeszcze pozostawić po sobie List do Zjazdu, tzw. testament, w którym dokonał personalnej oceny wszystkich członków Biura Politycznego i zarządu partii oraz sugerował odebranie Stalinowi piastowanych przez niego stanowisk. Osobiste wystąpienie na forum partyjnym przeciwko I sekretarzowi uniemożliwił mu drugi wylew. W ostatnich miesiącach Lenin wymagał już stałej opieki i miał ograniczone możliwości kontaktu z otoczeniem. Zmarł 21 stycznia 1924 i wbrew swojej woli nie został pochowany. Już za życia cieszący się niekwestionowanym autorytetem w społeczeństwie, po śmierci stał się obiektem niemal boskiego kultu, ponownie wbrew własnej woli.
Przedstawił w nim hipotezę, jakoby w Rosji dokonała się wskutek rewolucji lutowej rewolucja burżuazyjno-demokratyczna, którą należy niezwłocznie przekształcić w rewolucję socjalistyczną, tworząc system rad i pozbawiając Rząd Tymczasowy władzy. Było to odejście od tezy marksistowskiej, bowiem Karol Marks uważał, że przejście z rewolucji burżuazyjnej do socjalistycznej nie może nastąpić z dnia na dzień.