Świetność Polski przekreśliły trwające ponad 60 lat, nieudolne rządy królów saskich: Augusta II Mocnego(1697-1733) oraz Augusta III (1733-1767) z dynastii Wettynów. Trzy ostatnie dekady XVIII w. okazały się dla Polski czasem największej klęski narodowej – na skutek trzech kolejnych rozbiorów (1772, 1791, 1795) Polska utraciła niepodległość. W takim momencie wydawać by się mogło, że upadnie kultura i zamilknie muzyka. Nie stało się tak jednak w znacznej mierze dzięki królowi polskiemu Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, który panował w latach 1764 – 1795. kontrowersyjnie oceniano jego działalność polityczną, ale nikt nie zaprzecza nieprzemijającym zasługom króla dla kultury i oświaty. Stanisław August był wspaniałym mecenasem sztuki. To właśnie z okresu klasycyzmu pochodzą piękne warszawskie budowle.
W 1765 r. Stanisław August Poniatowski utworzył polski teatr publiczny. W 1770 r. Franciszek Bohomolec napisał utwór dramatyczny zatytułowany „Nędza uszczęśliwiona”, do której muzykę skomponował Maciej Kamieński (1734-1821).Oprócz Kamieńskiego opery polskie w 2 połowie XVIII w. pisali Antoni Weinert (1751-1850), Gaetano (właściwie Kajetan Mayer, zm. ok. 1792 r.) oraz Jan Stefani (1746-1829), przy czym z ich dzieł ocalały tylko nieliczne.
Szczególną ważną pozycję w historii opery polskiej zajmuje jedyne zachowane dzieło Gaethana: „Żółta szlafmyca albo Kolęda na Nowy Rok” do libretta Franciszka Zabłockiego.
Szczytowym osiągnięciem w dążeniu do stworzenia opery narodowej jest „Cud mniemany czyli Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego do libretta Wojciecha Bogusławskiego, po raz pierwszy wykonany w 1794 r.
Największe zasługi dla polskiej kultury muzycznej położyli dwaj działający równocześnie w Warszawie kompozytorzy, dyrygenci i organizatorzy życia muzycznego: Józef Elsner (1769-1854) oraz Karol Kurpiński (1785-1857).
Świetność Polski przekreśliły trwające ponad 60 lat, nieudolne rządy królów saskich: Augusta II Mocnego(1697-1733) oraz Augusta III (1733-1767) z dynastii Wettynów. Trzy ostatnie dekady XVIII w. okazały się dla Polski czasem największej klęski narodowej – na skutek trzech kolejnych rozbiorów (1772, 1791, 1795) Polska utraciła niepodległość. W takim momencie wydawać by się mogło, że upadnie kultura i zamilknie muzyka. Nie stało się tak jednak w znacznej mierze dzięki królowi polskiemu Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, który panował w latach 1764 – 1795. kontrowersyjnie oceniano jego działalność polityczną, ale nikt nie zaprzecza nieprzemijającym zasługom króla dla kultury i oświaty. Stanisław August był wspaniałym mecenasem sztuki. To właśnie z okresu klasycyzmu pochodzą piękne warszawskie budowle.
W 1765 r. Stanisław August Poniatowski utworzył polski teatr publiczny. W 1770 r. Franciszek Bohomolec napisał utwór dramatyczny zatytułowany „Nędza uszczęśliwiona”, do której muzykę skomponował Maciej Kamieński (1734-1821).Oprócz Kamieńskiego opery polskie w 2 połowie XVIII w. pisali Antoni Weinert (1751-1850), Gaetano (właściwie Kajetan Mayer, zm. ok. 1792 r.) oraz Jan Stefani (1746-1829), przy czym z ich dzieł ocalały tylko nieliczne.
Szczególną ważną pozycję w historii opery polskiej zajmuje jedyne zachowane dzieło Gaethana: „Żółta szlafmyca albo Kolęda na Nowy Rok” do libretta Franciszka Zabłockiego.
Szczytowym osiągnięciem w dążeniu do stworzenia opery narodowej jest „Cud mniemany czyli Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego do libretta Wojciecha Bogusławskiego, po raz pierwszy wykonany w 1794 r.
Największe zasługi dla polskiej kultury muzycznej położyli dwaj działający równocześnie w Warszawie kompozytorzy, dyrygenci i organizatorzy życia muzycznego: Józef Elsner (1769-1854) oraz Karol Kurpiński (1785-1857).
Pozdrawiam.