Suita to forma wykształcona w baroku. Składała się z kilku tańców utrzymanych w tej samej tonacji. Tańce wchodzące w skład suity mają zwykle formę jednorodną dwuczęściową i oparte są na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Przy łączeniu tańców w cykl podstawowe znaczenie ma zasada kontrastu tempa, ruchu, metrum, typu melodii itd. Typowa suita składała się z allemande ( taniec niemiecki, metrum parzyste, tempo umiarkowane; jako pierwsza część cyklu pełni niekiedy rolę preludium, stając się utworem figuracyjnym i tracąc charakter taneczny ), courante ( taniec francuski, metrum trójdzielne, tempo szybkie ), sarabandy ( taniec hiszpański, metrum trójdzielne, tempo wolne ) i gigue ( taniec angielski, tempo szybkie ). Pomiędzy dwa ostatnie tańce wstawiano z reguły intermezza taneczne np.: anglaise, bourree, gawot, rigaudon, canarie, menuet, passepied lub nietaneczne: air, rondo, scherzo, capriccio. Na początku i na końcu mogły występować części specjalne: preludium, uwertura, fantazja, sinfonia, toccata ( na początku ), albo passacaglia, chaconne, fuga, temat z wariacjami ( na zakończenie ).
Msza to utwór cykliczny, składający się zasadniczo z sześciu części: Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus i Agnus Dei. Nazwy te wywodzą się od początkowych słów tekstu liturgicznego w języku łacińskim. Msza była przewidziana do wykonania najczęściej przez solistów, chór i orkiestrę. Mogła składać się z kilkunastu do kilkudziesięciu części mających bardzo różne formy. Często stosowano fakturę polifoniczną imitacyjna, ewolucyjną zasadę kształtowania i technikę koncertującą. Specjalnym rodzajem mszy jest msza żałobna - requiem.
Utwór muzyczno – dramatyczny należący do kategorii muzyki rozrywkowej i będący często rodzajem dzieła komicznego, nosi nazwę operetki. Pomimo dużej obsady wykonawczej, zazwyczaj nie spotyka się polifonii. Recytatywy, arie, duety, sceny zbiorowe i chóry występują na przemian, w zależności od akcji dramatycznej.
Oczywiście nie jest to kopia z netu, całość opracowywałam i pisałam ręcznie. Pozdrawiam.
Suita to forma wykształcona w baroku. Składała się z kilku tańców utrzymanych w tej samej tonacji. Tańce wchodzące w skład suity mają zwykle formę jednorodną dwuczęściową i oparte są na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Przy łączeniu tańców w cykl podstawowe znaczenie ma zasada kontrastu tempa, ruchu, metrum, typu melodii itd. Typowa suita składała się z allemande ( taniec niemiecki, metrum parzyste, tempo umiarkowane; jako pierwsza część cyklu pełni niekiedy rolę preludium, stając się utworem figuracyjnym i tracąc charakter taneczny ), courante ( taniec francuski, metrum trójdzielne, tempo szybkie ), sarabandy ( taniec hiszpański, metrum trójdzielne, tempo wolne ) i gigue ( taniec angielski, tempo szybkie ). Pomiędzy dwa ostatnie tańce wstawiano z reguły intermezza taneczne np.: anglaise, bourree, gawot, rigaudon, canarie, menuet, passepied lub nietaneczne: air, rondo, scherzo, capriccio. Na początku i na końcu mogły występować części specjalne: preludium, uwertura, fantazja, sinfonia, toccata ( na początku ), albo passacaglia, chaconne, fuga, temat z wariacjami ( na zakończenie ).
Msza to utwór cykliczny, składający się zasadniczo z sześciu części: Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus i Agnus Dei. Nazwy te wywodzą się od początkowych słów tekstu liturgicznego w języku łacińskim. Msza była przewidziana do wykonania najczęściej przez solistów, chór i orkiestrę. Mogła składać się z kilkunastu do kilkudziesięciu części mających bardzo różne formy. Często stosowano fakturę polifoniczną imitacyjna, ewolucyjną zasadę kształtowania i technikę koncertującą. Specjalnym rodzajem mszy jest msza żałobna - requiem.
Utwór muzyczno – dramatyczny należący do kategorii muzyki rozrywkowej i będący często rodzajem dzieła komicznego, nosi nazwę operetki. Pomimo dużej obsady wykonawczej, zazwyczaj nie spotyka się polifonii. Recytatywy, arie, duety, sceny zbiorowe i chóry występują na przemian, w zależności od akcji dramatycznej.
Oczywiście nie jest to kopia z netu, całość opracowywałam i pisałam ręcznie. Pozdrawiam.