Oboczność, alternacja, wymiana i współistnienie w języku elementu fonetycznego lub morfologicznego w odmianie wyrazu lub w wyrazach pokrewnych, np. biały – bielszy (a: e), doły – dół (o: ó), pleść – plotę (e: o), dębina – dąb (ę: ą). Oboczności fonetyczne głosek uwarunkowane są sąsiedztwem fonologicznym, np. buda – bud (b: t, efekt neutralizacji dźwięczności w wygłosie), pstrąga – pstrągowi obok pstrągiem – pstrągi (wymiana spółgłosek twardych k, g na miękkie k’, g’ przed i); oboczności morfologiczne, tj. fleksyjne i słowotwórcze, najczęściej występują wśród samogłosek e : o, e : a, o: ó, ę : ą, wywołanych przegłosem polskim, np. wieniec : wianek, nieść : niosę, wozić : wóz, dęby : dąb; spółgłoskowe, tj. wymiany twardej z miękką, np. woda : wodzie (d : dź), śmiech : śmieszny (ch : sz); w obrębie morfemów są wymiany sufiksów -in, -eń, -on- z Ř (brakiem sufiksu) w odmianie rzeczowników: mieszczan-in-a obok mieszczan-om, imi-on-a obok imi-ę.
Oboczność, alternacja, wymiana i współistnienie w języku elementu fonetycznego lub morfologicznego w odmianie wyrazu lub w wyrazach pokrewnych, np. biały – bielszy (a: e), doły – dół (o: ó), pleść – plotę (e: o), dębina – dąb (ę: ą). Oboczności fonetyczne głosek uwarunkowane są sąsiedztwem fonologicznym, np. buda – bud (b: t, efekt neutralizacji dźwięczności w wygłosie), pstrąga – pstrągowi obok pstrągiem – pstrągi (wymiana spółgłosek twardych k, g na miękkie k’, g’ przed i); oboczności morfologiczne, tj. fleksyjne i słowotwórcze, najczęściej występują wśród samogłosek e : o, e : a, o: ó, ę : ą, wywołanych przegłosem polskim, np. wieniec : wianek, nieść : niosę, wozić : wóz, dęby : dąb; spółgłoskowe, tj. wymiany twardej z miękką, np. woda : wodzie (d : dź), śmiech : śmieszny (ch : sz); w obrębie morfemów są wymiany sufiksów -in, -eń, -on- z Ř (brakiem sufiksu) w odmianie rzeczowników: mieszczan-in-a obok mieszczan-om, imi-on-a obok imi-ę.