dział piśmiennictwa obejmujący utwory, których kompozycja podporządkowana jest realizacji rozamitych celów artystycznych; współcześnie uznaje się, że kryterium decydującym o przynależności tworu językowego do literatury pięknej jest posiadanie przez niego jednej z trzech właściwości:
1) obecność w jego świecie przedstawionym elementów fikcji literackiej
2) podporządkowanie układu jego tekstu rygorom niewynikającym z reguł systemu językowego ani też z potrzeb komunikacyjnych związanych z realizacją funkcji poznawczej (tzw. uporządkowanie naddanne, np. realizacja reguł określonego systemu wersyfikacyjnego)
3) obrazowość rozumiana jako szczegółowość i zmysłowa plastyczność przedstawiania (zwłaszcza partii opisowych) bądź jako reprezentatywność świata przedstawionego w stosunku do jakiegoś wycinka rzeczywistości pozaliterackiej albo też jako obrazowość poetycka, będąca skutkiem figuratywności języka.
Przykłady odmian historycznoliterackich, tematycznych i gatunkowych literatury pięknej: literatura dla dzieci i młodzieży, dydatktyczna, erotyczna, faktu, funeralna, konfederacji barskiej, ludowa, "małych ojczyzn", marynistyczna, narodowa, obozowa, obrachunkowa, okolicznościowa, pacyfistyczna, pastoralna, podróżnicza, podziemna, produkcyjna, proletariacka, sapiencjalna, sowizdrzalska, straganowa, użytkowa, wiktoriańska, zaangażowana.
Literatura piękna – typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym etc. (literatura użytkowa). Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.
Literatura Piękna (łac. litteratura - pismo)
dział piśmiennictwa obejmujący utwory, których kompozycja podporządkowana jest realizacji rozamitych celów artystycznych; współcześnie uznaje się, że kryterium decydującym o przynależności tworu językowego do literatury pięknej jest posiadanie przez niego jednej z trzech właściwości:
1) obecność w jego świecie przedstawionym elementów fikcji literackiej
2) podporządkowanie układu jego tekstu rygorom niewynikającym z reguł systemu językowego ani też z potrzeb komunikacyjnych związanych z realizacją funkcji poznawczej (tzw. uporządkowanie naddanne, np. realizacja reguł określonego systemu wersyfikacyjnego)
3) obrazowość rozumiana jako szczegółowość i zmysłowa plastyczność przedstawiania (zwłaszcza partii opisowych) bądź jako reprezentatywność świata przedstawionego w stosunku do jakiegoś wycinka rzeczywistości pozaliterackiej albo też jako obrazowość poetycka, będąca skutkiem figuratywności języka.
Przykłady odmian historycznoliterackich, tematycznych i gatunkowych literatury pięknej: literatura dla dzieci i młodzieży, dydatktyczna, erotyczna, faktu, funeralna, konfederacji barskiej, ludowa, "małych ojczyzn", marynistyczna, narodowa, obozowa, obrachunkowa, okolicznościowa, pacyfistyczna, pastoralna, podróżnicza, podziemna, produkcyjna, proletariacka, sapiencjalna, sowizdrzalska, straganowa, użytkowa, wiktoriańska, zaangażowana.
Literatura piękna – typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym etc. (literatura użytkowa). Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.