Kultura dworska jest jednym z głównych nurtów epoki baroku. Kwitła ona na dworach królów, książąt i magnatów. Przedstawicielami polskiej literatury ówczesnej konwencji dworskiej byli wybitny pisarz Jan Andrzej Morsztyn oraz Daniel Naborowski. Kultura dworska rozwijała się w całej Europie, a jej kolebką była Europa Zachodnia, a przede wszystkim Włochy. Tam bowiem narodził się jeden ze stylów literackich tego nurtu, a mianowicie marinizm zapoczątkowany przez Giambattista Marina. Poezja tego pisarza była naprawdę doceniana i patrzono na nią z podziwem, a inni poeci naśladowali wielkiego mistrza słowa, jakim niewątpliwie był. W Polsce poeci chętnie inspirowali się poezją dworską Zachodniej Europy, a z niechęcią spoglądali na dworską tradycję. Celem poezji dworskiej było zaskoczenie odbiorcy, co jest najbardziej istotnym założeniem marinizmu, a także uatrakcyjnienie i urozmaicenie uczt, biesiad i różnego typu spotkań, które odbywały się na dworze królewskim, czy też pałacu magnackim.
Kultura dworska jest jednym z głównych nurtów epoki baroku. Kwitła ona na dworach królów, książąt i magnatów. Przedstawicielami polskiej literatury ówczesnej konwencji dworskiej byli wybitny pisarz Jan Andrzej Morsztyn oraz Daniel Naborowski. Kultura dworska rozwijała się w całej Europie, a jej kolebką była Europa Zachodnia, a przede wszystkim Włochy. Tam bowiem narodził się jeden ze stylów literackich tego nurtu, a mianowicie marinizm zapoczątkowany przez Giambattista Marina. Poezja tego pisarza była naprawdę doceniana i patrzono na nią z podziwem, a inni poeci naśladowali wielkiego mistrza słowa, jakim niewątpliwie był. W Polsce poeci chętnie inspirowali się poezją dworską Zachodniej Europy, a z niechęcią spoglądali na dworską tradycję. Celem poezji dworskiej było zaskoczenie odbiorcy, co jest najbardziej istotnym założeniem marinizmu, a także uatrakcyjnienie i urozmaicenie uczt, biesiad i różnego typu spotkań, które odbywały się na dworze królewskim, czy też pałacu magnackim.