Wynalezienie pawęży przypisuje się pogańskim Prusom. Trudno jednak ocenić kiedy dokładnie doszło do uformowania się tej specyficznej formy tarczy. Z pewnością przed XI wiekiem ludy bałtyjskie używały tarczy okrągłej, zaopatrzonej w umbo, co nie odróżniało ich od większości mieszkańców dawnego Barbaricum sprzed okresu przemian polityczno-kulturowych, związanych z tworzeniem się nowego porządku feudalnego. Tarcza okrągła, trzymana w garści za pomocą pojedynczego imacza, wywodziła się jeszcze ze starożytności i przeznaczona była głównie do walki pieszej. Na początku XI w. upowszechnia się na Rusi nowa forma tarczy o kształcie migdałowatym, której pierwowzorów można dopatrywać się na Bliskim Wschodzie. Moja hipoteza i rekonstrukcja, zasadzają się na pomyśle, że tarcza migdałowa, która poprzez Bizancjum dotarła na Wschodnią Słowiańszczyznę, musiała też w którymś momencie zostać przejęta przez pogańskie ludy bałtyjskie, które od wieków toczyły wojny z sąsiednimi państwami chrześcijańskimi, między innymi z Rusią. Proces formowania się pawęży, jako syntezy pierwotnej tarczy okrągłej z nową migdałowatą tarczą ruską, mógł trwać parę wieków. I kiedy na początku XIII w. Zakon Krzyżacki napotkał na swojej drodze pogańskich Prusów, byli już oni uzbrojeni w nowy, nieznany nigdzie indziej rodzaj tarczy, który okazał się na tyle skuteczny, że włączono pawęż do uzbrojenia krzyżackiego.
Wojownik (dawniej: woj) - osoba zajmująca się walką (niekoniecznie profesjonalnie). W społeczeństwach plemiennych, w toczenie wojen bywała zaangażowana cała męska część populacji, np. u Gurkhów, Maorysów oraz w dawnych plemionach celtyckich, germańskich i słowiańskich. W bardziej rozwiniętych społeczeństwach wojownicy często tworzyli własną kastę lub stan. Drużyna to większa grupa wojów, pełniąca obowiązki wojska w średniowieczu.
Wynalezienie pawęży przypisuje się pogańskim Prusom. Trudno jednak ocenić kiedy dokładnie doszło do uformowania się tej specyficznej formy tarczy. Z pewnością przed XI wiekiem ludy bałtyjskie używały tarczy okrągłej, zaopatrzonej w umbo, co nie odróżniało ich od większości mieszkańców dawnego Barbaricum sprzed okresu przemian polityczno-kulturowych, związanych z tworzeniem się nowego porządku feudalnego. Tarcza okrągła, trzymana w garści za pomocą pojedynczego imacza, wywodziła się jeszcze ze starożytności i przeznaczona była głównie do walki pieszej. Na początku XI w. upowszechnia się na Rusi nowa forma tarczy o kształcie migdałowatym, której pierwowzorów można dopatrywać się na Bliskim Wschodzie.
Moja hipoteza i rekonstrukcja, zasadzają się na pomyśle, że tarcza migdałowa, która poprzez Bizancjum dotarła na Wschodnią Słowiańszczyznę, musiała też w którymś momencie zostać przejęta przez pogańskie ludy bałtyjskie, które od wieków toczyły wojny z sąsiednimi państwami chrześcijańskimi, między innymi z Rusią. Proces formowania się pawęży, jako syntezy pierwotnej tarczy okrągłej z nową migdałowatą tarczą ruską, mógł trwać parę wieków. I kiedy na początku XIII w. Zakon Krzyżacki napotkał na swojej drodze pogańskich Prusów, byli już oni uzbrojeni w nowy, nieznany nigdzie indziej rodzaj tarczy, który okazał się na tyle skuteczny, że włączono pawęż do uzbrojenia krzyżackiego.
ale nie napisałeś/łaś co tokładnie jaka ta drużyna jest ?
Wojownik (dawniej: woj) - osoba zajmująca się walką (niekoniecznie profesjonalnie). W społeczeństwach plemiennych, w toczenie wojen bywała zaangażowana cała męska część populacji, np. u Gurkhów, Maorysów oraz w dawnych plemionach celtyckich, germańskich i słowiańskich. W bardziej rozwiniętych społeczeństwach wojownicy często tworzyli własną kastę lub stan. Drużyna to większa grupa wojów, pełniąca obowiązki wojska w średniowieczu.
Pozdro