„Rozmowa...” opowiada o pewnym mędrcu, który prosi Boga o możliwość spotkania i porozmawiania ze Śmiercią. Pewnego dnia Bóg nieoczekiwanie spełnia prośbę Polikarpa, gdy ten modli się samotnie w kościele. Jego oczom ukazuje się postać martwej kobiety w stanie rozkładu – o bladej skórze i żółtych policzkach, owinięta jedynie chustą. Nie ma nosa i warg, z oczu płynie jej krew, w dłoni dzierży kosę. Na jej widok Mistrz Polikarp upada na podłogę, ogarnięty paraliżującym strachem. Zabawny w swym przerażeniu, zadaje Śmierci sześć pytań – dotyczą one motywów i sposobów jej działania, możliwości jej uniknięcia lub przekupienia oraz stosunku Boga do „świętych dziewic”. Pytania Polikarpa, jako zbyt naiwne i niegodne wielkiego myśliciela, irytują Śmierć. Lekceważąco odpowiada na wszystkie, przy okazji strasząc leżącego u jej stóp „nieboraka” zapowiedzią przerażających cierpień. W swoich wypowiedziach, Śmierć wielokrotnie podkreśla swą wielką moc, najbardziej wydaje się być zdenerwowana niezdolnością Polikarpa do pojęcia prawdy o bezwyjątkowości jej władzy nad ludźmi i wszelkimi stworzeniami. Opowiada również historię o swoich narodzinach z rajskiego jabłka.
„Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”, mimo iż jest utworem o charakterze satyrycznym, stanowi zbiór najważniejszych średniowiecznych motywów. Szczególnie widoczne są tutaj dwa powiązane ze sobą motywy – mianowicie „vanitas” i „danse macabre”.
Ponieważ w rozmowie mistrza Polikarpa ze śmiercią użyto grotestki, która jest elementem satyry.
„Rozmowa...” opowiada o pewnym mędrcu, który prosi Boga o możliwość spotkania i porozmawiania ze Śmiercią. Pewnego dnia Bóg nieoczekiwanie spełnia prośbę Polikarpa, gdy ten modli się samotnie w kościele. Jego oczom ukazuje się postać martwej kobiety w stanie rozkładu – o bladej skórze i żółtych policzkach, owinięta jedynie chustą. Nie ma nosa i warg, z oczu płynie jej krew, w dłoni dzierży kosę. Na jej widok Mistrz Polikarp upada na podłogę, ogarnięty paraliżującym strachem. Zabawny w swym przerażeniu, zadaje Śmierci sześć pytań – dotyczą one motywów i sposobów jej działania, możliwości jej uniknięcia lub przekupienia oraz stosunku Boga do „świętych dziewic”. Pytania Polikarpa, jako zbyt naiwne i niegodne wielkiego myśliciela, irytują Śmierć. Lekceważąco odpowiada na wszystkie, przy okazji strasząc leżącego u jej stóp „nieboraka” zapowiedzią przerażających cierpień. W swoich wypowiedziach, Śmierć wielokrotnie podkreśla swą wielką moc, najbardziej wydaje się być zdenerwowana niezdolnością Polikarpa do pojęcia prawdy o bezwyjątkowości jej władzy nad ludźmi i wszelkimi stworzeniami. Opowiada również historię o swoich narodzinach z rajskiego jabłka.
„Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”, mimo iż jest utworem o charakterze satyrycznym, stanowi zbiór najważniejszych średniowiecznych motywów. Szczególnie widoczne są tutaj dwa powiązane ze sobą motywy – mianowicie „vanitas” i „danse macabre”.