Question

Co rozumiesz pod pojeciem ROZWOJU i podaj JEGO PROCESY(replikacja)

Answer 1

1.1. Zmiana podstaw naukowo- technicznych procesu poligraficznego.
Za praojczyznę współczesnego druku uznaje się starożytny Babilon oraz Egipt, gdzie po raz pierwszy zastosowano do barwienia tkanin specjalne stemple, wytłoczone w glinianych tabliczkach. Możliwe, iż ta prymitywna technika nie zasługuje na uznanie jej za początek poligrafii, jednak bez wątpienia przyczyniła się w pewnym stopniu do rozwoju zdobniczych technik druku.
Podłożem służącym do odbijania wzorów, były początkowo przede wszystkim tkaniny. Barwniki wykonywano głównie z rozbijanych drobno minerałów, mieszanych
z wodą i klejem wykonywanym na bazie kości, chrząstek i ścięgien zwierzęcych, lub
z pszczelego wosku. Barwnik czarny tworzono z sadzy, bądź sproszkowanego węgla drzewnego, biały z mielonego wapienia, czerwony z czerwonej ochry lub prażonej rudy żelaza, zaś błękitny i zielony z prażonej w wysokich temperaturach mieszanki piasku, zmielonego wapnia, malachitu, lazurytu, natronu i popiołu roślinnego. Częstym skład-nikiem farb bywały również jajka, natomiast jako utrwalacz, stosowano przeważnie gumę akacjową. Należy jednak podkreślić, iż zarówno barwione tkaniny, jak i malowi-dła na ceramice kamieniu spełniały wyłącznie funkcje zdobnicze, a nie informacyjne.
Materiałem piśmienniczym wytwarzanym w Egipcie od III tysiąclecia przed naszą erą, był papirus. Powstawał z cienkich, szerokich włókien cibory papirusowej, skleja-nych w arkusze klejem sporządzanym z wody, mąki i octu, prasowanych i suszonych na słońcu, zwijanych w zwoje. Miały one około trzydziestu centymetrów szerokości i dłu-gość kilku metrów. Proces produkcji papirusu trwał około dwóch tygodni. Jego rola
w starożytnym eksporcie była nieoceniona: służył jako środek płatniczy, rozpowszech-niał się głównie w starożytnych krajach śródziemnomorskich. Był tworzywem nietrwa-łym, o wyjątkowej kruchości. Zanim jednak został wyparty przez papier, stosowano go
z powodzeniem w średniowieczu. Do jedenastego wieku pozostał między innymi pod-stawowym materiałem piśmienniczym kancelarii papieskiej.
Starożytni Egipcjanie, Żydzi, Persowie i Grecy używali jako materiału piśmienni-czego oczyszczonej z włosia skóry zwierzęcej- pergaminu. Prawdopodobnie jego pro-ces produkcji udoskonalono w Pergamonie, skąd pochodzi nazwa( IV w.n.e.). Do wy-twarzania pergaminu używano wszystkich rodzajów skór. Moczono je w wapiennej wodzie i ostrym narzędziem zeskrobywało sierść, zamaczano, garbowano przy użyciu substancji roślinnych i suszono na drewnianych ramach. W ostatnim etapie, dla uzyska-nia gładkości, nacierano skórę pumeksem, w późniejszych czasach wybielano też sproszkowaną kredą (w procesie blichowania).
Pergamin był najtrwalszym wynalezionym dotychczas materiałem. Obie strony nadawały się do zapisu, w przeciwieństwie do papirusu. Jednak jego pierwotna forma zwojów, krótszych od papirusowych, utrudniała powszechne użycie. Dopiero w formie kodeksu stał się popularnym środkiem piśmienniczym. Jego wyrobem pierwotnie zaj-mowały się klasztory, a od XII wieku, zawodowi pergamiści.
Papier najprawdopodobniej został wynaleziony przez carskiego dostojnika za cza-sów dynastii Han, w 105 roku naszej ery. Proces produkcji papieru polegał na rozbiciu w kadzi liści morwy, do momentu otrzymania z nich włóknistej papy. Papę osadzano na sicie z bambusowej siatki i odparowywano wodę, aby na sicie pozostała jedynie cienka warstwa włókien. W ostatecznym etapie arkusze ściskano, by usunąć wilgoć i suszono. Technologię wytwarzania papieru, podobnie jak papirusu, skrzętnie ukrywano. Dopiero Arabowie w 751 roku, biorąc do niewoli Chińskich papierników przyczynili się do roz-powszechnienia papieru na świecie. Jego europejska produkcja bazowała na innych materiałach: liście morwy zastąpiono lnianymi szmatami, bądź papą z kory drzewnej, natomiast sito wykonywano z drucianej, a nie bambusowej siatki.
"Pod koniec 2 wieku naszej ery Chińczycy mieli już wszystkie trzy elementy po-trzebne do wykonania druku: papier, atrament, formę drukową w postaci reliefu tworzą-cego tekst. Około VI wieku pojawił się jako forma drukowa blok drewna- klocek. Tekst pisano atramentem na cienkim papierze, następnie zapisana strona papieru była doci-skana do powierzchni drewnianego klocka pokrytego pastą ryżową, na którym odbijał się pozytywowy, lewoczytelny obraz liter [...]Najstarsze, wykonana tą techniką poje-dyncze druki znane z Japonii (765) i Chin 868. Pierwsza znana książka to Diamond Sutra z 932 roku, wykonana na polecenie pewnego chińskiego ministra."
Pierwsze europejskie papiernie powstały w Europie w XII wieku, najpierw
w Hiszpanii, następnie we Włoszech. Do największej popularności papieru przyczyniła się tragedia czarnej śmierci: jako surowca do jego produkcji używano w XIV wieku tkanin z odzieży zmarłych. Wówczas nastąpił największy rozwój branży papierniczej.

Od VII wieku, gdy w Chinach pojawiły się pierwsze druki drzeworytnicze na pa-pierze, można mówić o zjawisku wydajnego powielania treści graficznych i tekstowych, zatem o poligrafii w pełnym słowa znaczeniu. Cała strona wycinana była w drewnie
i wykorzystywana do wielokrotnego drukowania. Technika ta zaczerpnięta została
z techniki bicia monet i wyrobu pieczęci.
Pomimo coraz wydajniejszego stosowania materiałów drukarskich, produkcja po-ligraficzna była wciąż produkcją ściśle rzemieślniczą, co oznacza, iż wyroby powstawa-ły w bardzo małej ilości, zazwyczaj w postaci pojedynczych sztuk. Używane mechani-zmy produkcji charakteryzował bardzo niski stopień komplikacji i mechanizacji. Nie istniały także żadne standardy, które określałyby jakiekolwiek parametry publikacji. Co prawda, za czasów dynastii Korio powstała w Korei pierwsza państwowa instytucja zajmująca się drukiem i wszelkimi sprawami z nim związanymi, nie stworzona żadnych standardów, które zostałyby powszechnie użyte.
Za zmierzch poligrafii rzemieślniczej przyjąć można pojawienie się ruchomej czcionki. Za jej wynalazcę powszechnie uznaje się chińskiego alchemika, Pi Sheng'a, który w 1045 roku wykonał z wypalonego amalgamatu jej pojedyncze elementy. Tekst powstawał dzięki ułożeniu ic