Proces starzenia się ludności jest wynikiem przeobrażeń ilościowych oraz jakościowych, zachodzących w relacjach między poszczególnymi grupami wiekowymi ludności, uwarunkowanych czynnikami zarówno społeczno-ekonomicznymi jak i demograficznymi. Do bezpośrednich należą: umieralność, rodność a także migracje ludności. Największy wpływ na dynamikę i poziom starzenia się społeczeństwa ma jednak natężenie urodzeń. Duży udział liczby urodzeń przyczynia się do wzrostu udziału dzieci w strukturze populacji a co za tym idzie, do zmniejszenia się udziału ludności najstarszej. Proces starzenia się może być hamowany, bądź przyspieszany. Przykładowo wydłużenie życia ludności najstarszej przyspiesza to zjawisko, natomiast zwiększenie się przeżywalności noworodków działa hamująco. Społeczeństwa wysoko rozwinięte są znacznie bardziej narażone na starzenie się. Jest to uwarunkowane szeregiem przyczyn charakterystycznych dla osiągniętego przez nie poziomu rozwojowego. Sukcesy tych społeczeństw powodują pojawienie się czynników wydłużających długość życia, takich jak błyskawiczny postęp w dziedzinie medycyny, systemie opieki zdrowotnej, łatwy dostęp do lekarstw i zastosowanie nowoczesnych technologii leczenia i terapii.
Jak wskazują wyniki amerykańsko-austriackich badań, dzięki postępowi medycyny społeczeństwa starzeją się wolniej, a stan zdrowia osób w starszym wieku jest lepszy niż w przeszłości. Dlatego obawy przed ogromnymi kosztami opieki zdrowotnej oparte na historycznych danych mogą się okazać przesadne.
Naukowcy ze Stony Brook University w USA, Międzynarodowego Instytutu Stosowanej Analizy Systemów (IIASA) w Wiedniu i Wiedeńskiego Instytutu Demografii uważają obecne metody oceny starzenia się społeczeństwa za mylące. Proponują, by starość mierzyć raczej stanem organizmu niż liczbą przeżytych lat. Pozwoli to dokładniej obliczać koszty związane ze starością i emeryturą.
Proces starzenia się ludności jest wynikiem przeobrażeń ilościowych
oraz jakościowych, zachodzących w relacjach między poszczególnymi grupami wiekowymi ludności, uwarunkowanych czynnikami zarówno społeczno-ekonomicznymi jak i demograficznymi. Do bezpośrednich należą: umieralność, rodność a także migracje ludności. Największy wpływ na dynamikę i poziom starzenia się społeczeństwa ma jednak natężenie urodzeń. Duży udział liczby urodzeń przyczynia się do wzrostu udziału dzieci w strukturze populacji a co za tym idzie, do zmniejszenia się udziału ludności najstarszej. Proces starzenia się może być hamowany, bądź przyspieszany. Przykładowo wydłużenie życia ludności najstarszej przyspiesza to zjawisko, natomiast zwiększenie się przeżywalności noworodków działa hamująco.
Społeczeństwa wysoko rozwinięte są znacznie bardziej narażone na starzenie się. Jest to uwarunkowane szeregiem przyczyn charakterystycznych dla osiągniętego przez nie poziomu rozwojowego. Sukcesy tych społeczeństw powodują pojawienie się czynników wydłużających długość życia, takich jak błyskawiczny postęp w dziedzinie medycyny, systemie opieki zdrowotnej, łatwy dostęp do lekarstw i zastosowanie nowoczesnych technologii leczenia i terapii.
Jak wskazują wyniki amerykańsko-austriackich badań, dzięki postępowi medycyny społeczeństwa starzeją się wolniej, a stan zdrowia osób w starszym wieku jest lepszy niż w przeszłości. Dlatego obawy przed ogromnymi kosztami opieki zdrowotnej oparte na historycznych danych mogą się okazać przesadne.
Naukowcy ze Stony Brook University w USA, Międzynarodowego Instytutu Stosowanej Analizy Systemów (IIASA) w Wiedniu i Wiedeńskiego Instytutu Demografii uważają obecne metody oceny starzenia się społeczeństwa za mylące. Proponują, by starość mierzyć raczej stanem organizmu niż liczbą przeżytych lat. Pozwoli to dokładniej obliczać koszty związane ze starością i emeryturą.