Question

Charkterystyka muzyczna i ruchowa poloneza::::::::XDDDD

takie jak;; tempo, metróm i skąd sie wywodzi

Plis daje najlepsze za zrbienie zadanie i

zgóry dziękuje

Answer 1

Polonez – znany w muzyce ludowej jako chodzony lub równy, zwany dawniej: wolny, wielki, okrągły, okulak, polski, pieszy, chmielowy, starodawny, staroświecki, jest bardzo znanym tańcem o tempie powolnym w takcie trójwymiarowym. Muzyka jest raczej poważna o różnym wyrazie od bardzo spokojnej , smętnej do niezwykle dynamicznej, występuje w trybie majorowym lub minorowym . Charakterystyczny rytm poloneza nadaje ruchom specyficzny styl przejawiający się z jednej strony w dostojeństwie i godności wykonywanych ruchów, z drugiej w posuwistości, zamaszystości i płynności kroków, w postawie wyprostowanej i zamaszystych, ale jedno­cześnie opanowanych gestach rąk. Tempo tańca wolne lub umiarkowane oraz charakterystyczny rytm: ósemka, dwie szesnastki, cztery ósemki z różnymi odmianami, z charakterystycznym zakończeniem zdań czy okresów: dwie ósemki, ćwierćnuta, ósemka, pauza ósemkowa, który służy jako akompaniament do ukłonu.

Polonez, jak każdy inny taniec, przechodził różne przeobrażenia. Prawdopodobnym jego pierwowzorem był prosty korowód par, oparty na zwykłym kroku chodzonym i wykonywany był z towarzyszeniem śpiewu. Wiązał się najczęściej z ceremonialna częścią obrzędu weselnego.

W wieku XVI znano taniec zwany polskim, ale o metrum parzystym. Z chwilą gdy stał się tańcem dworskim, a także tańcem mieszczan, rodzimą nazwę wyparła nazwa obca „polonaise” wywodząca się z języka francuskiego.

Był tańcem poważnym, dostojnym. Zaczynała go i prowadziła para „najznakomitsza”. Za nią szły godnie, posuwiście inne pary. Długi korowód par we wspaniałych narodowych strojach podążał za idącym na czele, to w krąg, to po liniach kolisto – esowatych, jak olbrzymi, wielobarwny, wijący się wąż.

Ruchowa budowa poloneza oparta jest zasadniczo na korowodzie par, ale również występuje w nim wiele wystylizowanych pochodnych odmian kroków, figur i póz. Taniec jest wolnym, swobodnym pochodem tancerzy i tancerek, ustawionych para za parą.

Kolumna tancerzy sunie wokół sali, zmienia kierunek. Pary przewijają się pod wzniesionymi rękami innych par. Pochód par przekształca się w czwórki, a następnie w ósemki. Ósemki łączą ręce w koła. Przeplatają się w łańcuch. Partner i partnerka krążą dookoła siebie. Szeregiem idą tancerze naprzeciw tancerek również ustawionych w szereg. Wymieniają ukłony. Wszystkie te zmiany ogłasza przodująca para – właściwie tancerz przodującej pary; tancerka jedynie przykład daje innym, świadomie i umiejętnie wykonując zwroty, przejścia i zmiany figur tanecznych, dyktowane przez partnera.