Starożytna Grecja wytworzyła wysoką kulturę muzyczną, niestety posiadamy bardzo mało dokumentów jej muzycznej sztuki. Muzyka grecka stanowiła tylko jeden z elementów sztuki synkretycznej, w skład której wchodziły także poezja i taniec. Najbardziej charakterystycznymi formami były hymny na cześć Apollina i dytyramby na cześć Dionizosa śpiewane przy wtórze fletni Pana (zestaw połączonych drewnianych piszczałek) lub aulosu (piszczałka z otworami bocznymi). Dytyramby stały się zalążkiem form bardziej rozwiniętych - dramatu greckiego, który był syntezą poezji, muzyki i tańca. Wywodząca się z dytyrambów dionizyjska tragedia (Ajschylos, Sofokles, Eurypides) stała się w Grecji najbardziej reprezentatywną formą dramatyczną. Podobnie jak we wszystkich wczesnych kulturach muzycznych, także w Grecji muzyka wiązała się z kultem bogów. Istniała też muzyka niekultowa (pieśń ludowa, pieśń bohaterska).
W starożytnej Grecji rozwinęła się bogata teoria muzyki (Pitagoras, Arystoksenos, Didymos). Powstał system dźwiękowy, którego podstawę stanowiły tzw. tetrachordy, czyli szeregi czterodźwiękowe różniące się od siebie układem odległości. Grecy przypisywali skalom dźwiękowym wartości etyczne: jedne miały się cechować np. siłą moralną, inne –majestatyczność, męstwo, wojowniczość, wzruszenie czy żałobę. Nauka o etosie jest dziełem Platona.
Sztuka grecka wywarła decydujący wpływ na kulturę europejską. Nie tylko samo słowo muzyka pochodzi z greckiego, ale także takie terminy jak: melodia, rytm, harmonia, gama, homofonia, kanon, chór.
W Rzymie własną muzykę rozwinęło wczesne chrześcijaństwo. Ze Wschodu przejęto psalmodie, śpiewy kultowe pochodzenia syryjskiego i starożydowskiego. Rozwinął się śpiew dialogowany (dwuchórowy) i responsorialny (solista przeciw chórowi). Powstały psalmy i hymny. Ważną datą w dziejach muzyki stało się uznanie chrześcijaństwa w 313 roku - edykt mediolański.
Starożytna Grecja wytworzyła wysoką kulturę muzyczną, niestety posiadamy bardzo mało dokumentów jej muzycznej sztuki. Muzyka grecka stanowiła tylko jeden z elementów sztuki synkretycznej, w skład której wchodziły także poezja i taniec. Najbardziej charakterystycznymi formami były hymny na cześć Apollina i dytyramby na cześć Dionizosa śpiewane przy wtórze fletni Pana (zestaw połączonych drewnianych piszczałek) lub aulosu (piszczałka z otworami bocznymi). Dytyramby stały się zalążkiem form bardziej rozwiniętych - dramatu greckiego, który był syntezą poezji, muzyki i tańca. Wywodząca się z dytyrambów dionizyjska tragedia (Ajschylos, Sofokles, Eurypides) stała się w Grecji najbardziej reprezentatywną formą dramatyczną. Podobnie jak we wszystkich wczesnych kulturach muzycznych, także w Grecji muzyka wiązała się z kultem bogów. Istniała też muzyka niekultowa (pieśń ludowa, pieśń bohaterska).
W starożytnej Grecji rozwinęła się bogata teoria muzyki (Pitagoras, Arystoksenos, Didymos). Powstał system dźwiękowy, którego podstawę stanowiły tzw. tetrachordy, czyli szeregi czterodźwiękowe różniące się od siebie układem odległości. Grecy przypisywali skalom dźwiękowym wartości etyczne: jedne miały się cechować np. siłą moralną, inne –majestatyczność, męstwo, wojowniczość, wzruszenie czy żałobę. Nauka o etosie jest dziełem Platona.
Sztuka grecka wywarła decydujący wpływ na kulturę europejską. Nie tylko samo słowo muzyka pochodzi z greckiego, ale także takie terminy jak: melodia, rytm, harmonia, gama, homofonia, kanon, chór.
W Rzymie własną muzykę rozwinęło wczesne chrześcijaństwo. Ze Wschodu przejęto psalmodie, śpiewy kultowe pochodzenia syryjskiego i starożydowskiego. Rozwinął się śpiew dialogowany (dwuchórowy) i responsorialny (solista przeciw chórowi). Powstały psalmy i hymny. Ważną datą w dziejach muzyki stało się uznanie chrześcijaństwa w 313 roku - edykt mediolański.
Pozdrawiam.