Kornel Makuszyński (1884-1953) urodził się w Stryju zmarł w Zakopanym był prozaikiem, poetą, krytykiem teatralnym, felietonistą. Kojarzony jest przede wszystkim z książkami dla dzieci i młodzieży (np. „Szatan z siódmej klasy”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Awantura o Basię”). W młodości autor sam prowadził nieco „awanturniczy” tryb życia: z gimnazjum w Stryju wyrzucono go za napisanie satyry na księdza; nie ukończył też gimnazjum w Przemyślu, ponieważ brał udział w pojedynku na pistolety o ukochaną. Wyjechał zatem do Lwowa. Tam zdobył nie tylko wykształcenie gimnazjalne, lecz także uniwersyteckie. Studiował też literaturę francuską w Paryżu. Zaczął pisać w wieku 14 lat. Pierwszym recenzentem jego wierszy był Leopold Staff. Dwa lata później „Słowo Polskie” wydrukowało poezje Makuszyńskiego. W 1915r. autora wywieziono do Rosji. Potem znalazł się w Kijowie – tam został prezesem Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich. Był też kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego. W 1918r. przyjechał do Warszawy. W 1926r. uhonorowano go państwową nagrodą literacką za poemat „Pieśń o ojczyźnie”. Od 1945r. mieszkał w Zakopanem. Zaskarbił sobie miłość górali, ponieważ bardzo angażował się w sprawy tamtejszej społeczności. Organizował m. in. zbiórki na sprzęt narciarski dla najuboższych dzieci, z jego inicjatywy powstało sanatorium dla młodzieży. Przyjaźnił się z wieloma znanymi artystami; kolekcjonował dzieła sztuki.
Makuszyńskiego wspomina się jako człowieka, którego nieodłączną cechą była wesołość. Przepełnione humorem są również jego książki. To on jest autorem zdania: „Stracony jest każdy dzień bez uśmiechu”. Autor propagował „naiwną, prostą wiarę w serce człowieka”. W swojej twórczości przemycał także ważne treści etyczne i patriotyczne.
Kornel Makuszyński (1884-1953) urodził się w Stryju zmarł w Zakopanym był prozaikiem, poetą, krytykiem teatralnym, felietonistą. Kojarzony jest przede wszystkim z książkami dla dzieci i młodzieży (np. „Szatan z siódmej klasy”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Awantura o Basię”). W młodości autor sam prowadził nieco „awanturniczy” tryb życia: z gimnazjum w Stryju wyrzucono go za napisanie satyry na księdza; nie ukończył też gimnazjum w Przemyślu, ponieważ brał udział w pojedynku na pistolety o ukochaną. Wyjechał zatem do Lwowa. Tam zdobył nie tylko wykształcenie gimnazjalne, lecz także uniwersyteckie. Studiował też literaturę francuską w Paryżu. Zaczął pisać w wieku 14 lat. Pierwszym recenzentem jego wierszy był Leopold Staff. Dwa lata później „Słowo Polskie” wydrukowało poezje Makuszyńskiego. W 1915r. autora wywieziono do Rosji. Potem znalazł się w Kijowie – tam został prezesem Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich. Był też kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego. W 1918r. przyjechał do Warszawy. W 1926r. uhonorowano go państwową nagrodą literacką za poemat „Pieśń o ojczyźnie”. Od 1945r. mieszkał w Zakopanem. Zaskarbił sobie miłość górali, ponieważ bardzo angażował się w sprawy tamtejszej społeczności. Organizował m. in. zbiórki na sprzęt narciarski dla najuboższych dzieci, z jego inicjatywy powstało sanatorium dla młodzieży. Przyjaźnił się z wieloma znanymi artystami; kolekcjonował dzieła sztuki.
Makuszyńskiego wspomina się jako człowieka, którego nieodłączną cechą była wesołość. Przepełnione humorem są również jego książki. To on jest autorem zdania: „Stracony jest każdy dzień bez uśmiechu”. Autor propagował „naiwną, prostą wiarę w serce człowieka”. W swojej twórczości przemycał także ważne treści etyczne i patriotyczne.
Mam nadzieję że pomogłem :)