1. budowa: a) prolog- wstępny monolog lub dialog zapowiadający temat, problem b) parados- wejściowa pieśń chóru c) epejsodion(epizod)- scena zawierająca dialogi i monologi d) stasimon- pieśń chóru e) kommos- lament, monolog głównego bohatera świadomego bliskiej klęski f) eksodos- końcowa część tragedii lub wyjściowa pieśń chóru, ostateczne zakończenie utworu 2. Zasada trzech aktorów- jednocześnie na scenie przebywa tylko trzech bohaterów nie licząc chóru. Trzeciego aktora wprowadził na scenę Sofokles (drugiego wprowadził Ajschylos) 3. Zasada trzech jedności: a) jedność miejsca- akcja toczy się w jednym miejscu b) jedność czasu- akcja trwa 12h lub 24h c) jedność akcji- występuje jeden wątek 4. Bohaterowi tragedii antycznej pochodzą z królewskiego rodu. 5. Konflikt tragiczny- spowodowany jest przeznaczeniem, bohaterami rządzi fatum. 6. Brak scen miłosnych. 7. Uroczysta, podniosła tonacja. 8. Stychomytia- odmiana dialogu, która polega na tym, że rozmówcy wymieniają się szybko argumentami.
Cechy tragedii szekspirowskiej: 1. Zrezygnowanie z antycznej zasady trzech jedności: czasu (ograniczenie do doby), miejsca (jedno miejsce) i akcji (jeden główny wątek). 2. Złamanie zasady decorum, czyli odpowiedniości stylu do tematu, która przypisywała styl wysoki, pełen powagi i patosu tragedii, a styl niski, rubaszny komedii. 3. Występowanie postaci o rodowodzie plebejskim oraz wyższych stanów. 4. Naruszenie wprowadzonej przez Sofoklesa zasady występowania co najmniej trzech aktorów na jednej scenie. 5. Wprowadzenie scen zbiorowych, tłumu. (powiązanie z podpunktem 4) 6. Przeciwstawienie się klasycznym wzorcom konstruowania bohaterów niezmiennych stałych. Ulegają oni transformacji. 7. Bohaterowie mają bogate życie psychiczne. 8. Ograniczenie roli fatum na rzecz kreacji człowieka - kowala swojego losu. 9. Zrezygnowanie z antycznego podziału na: prologos, parados, epizodion, stasimon i eksodos. 10. Złamanie zasady mimesis. Wprowadzenie na scenę elementów ze świata fantastyki. Tworzą one klimat niesamowitości i tajemnicy. 11. Wprowadzenie podziału na akty i sceny. 12. Zrezygnowanie z antycznej budowy dramatu i ograniczenie roli chóru.
1. Zrezygnowanie z antycznej zasady trzech jedności: czasu (ograniczenie do doby), miejsca (jedno miejsce) i akcji (jeden główny wątek).
2. Złamanie zasady decorum, czyli odpowiedniości stylu do tematu, która przypisywała styl wysoki, pełen powagi i patosu tragedii, a styl niski, rubaszny komedii.
3. Występowanie postaci o rodowodzie plebejskim oraz wyższych stanów.
4. Naruszenie wprowadzonej przez Sofoklesa zasady występowania co najmniej trzech aktorów na jednej scenie.
5. Wprowadzenie scen zbiorowych, tłumu. (powiązanie z podpunktem 4)
6. Przeciwstawienie się klasycznym wzorcom konstruowania bohaterów niezmiennych stałych. Ulegają oni transformacji.
7. Bohaterowie mają bogate życie psychiczne.
8. Ograniczenie roli fatum na rzecz kreacji człowieka - kowala swojego losu.
9. Zrezygnowanie z antycznego podziału na: prologos, parados, epizodion, stasimon i eksodos.
10. Złamanie zasady mimesis. Wprowadzenie na scenę elementów ze świata fantastyki. Tworzą one klimat niesamowitości i tajemnicy.
11. Wprowadzenie podziału na akty i sceny.
12. Zrezygnowanie z antycznej budowy dramatu i ograniczenie roli chóru.
1. budowa:
a) prolog- wstępny monolog lub dialog zapowiadający temat, problem
b) parados- wejściowa pieśń chóru
c) epejsodion(epizod)- scena zawierająca dialogi i monologi
d) stasimon- pieśń chóru
e) kommos- lament, monolog głównego bohatera świadomego bliskiej klęski
f) eksodos- końcowa część tragedii lub wyjściowa pieśń chóru, ostateczne zakończenie utworu
2. Zasada trzech aktorów- jednocześnie na scenie przebywa tylko trzech bohaterów nie licząc chóru. Trzeciego aktora wprowadził na scenę Sofokles (drugiego wprowadził Ajschylos)
3. Zasada trzech jedności:
a) jedność miejsca- akcja toczy się w jednym miejscu
b) jedność czasu- akcja trwa 12h lub 24h
c) jedność akcji- występuje jeden wątek
4. Bohaterowi tragedii antycznej pochodzą z królewskiego rodu.
5. Konflikt tragiczny- spowodowany jest przeznaczeniem, bohaterami rządzi fatum.
6. Brak scen miłosnych.
7. Uroczysta, podniosła tonacja.
8. Stychomytia- odmiana dialogu, która polega na tym, że rozmówcy wymieniają się szybko argumentami.
Cechy tragedii szekspirowskiej:
1. Zrezygnowanie z antycznej zasady trzech jedności: czasu (ograniczenie do doby), miejsca (jedno miejsce) i akcji (jeden główny wątek).
2. Złamanie zasady decorum, czyli odpowiedniości stylu do tematu, która przypisywała styl wysoki, pełen powagi i patosu tragedii, a styl niski, rubaszny komedii.
3. Występowanie postaci o rodowodzie plebejskim oraz wyższych stanów.
4. Naruszenie wprowadzonej przez Sofoklesa zasady występowania co najmniej trzech aktorów na jednej scenie.
5. Wprowadzenie scen zbiorowych, tłumu. (powiązanie z podpunktem 4)
6. Przeciwstawienie się klasycznym wzorcom konstruowania bohaterów niezmiennych stałych. Ulegają oni transformacji.
7. Bohaterowie mają bogate życie psychiczne.
8. Ograniczenie roli fatum na rzecz kreacji człowieka - kowala swojego losu.
9. Zrezygnowanie z antycznego podziału na: prologos, parados, epizodion, stasimon i eksodos.
10. Złamanie zasady mimesis. Wprowadzenie na scenę elementów ze świata fantastyki. Tworzą one klimat niesamowitości i tajemnicy.
11. Wprowadzenie podziału na akty i sceny.
12. Zrezygnowanie z antycznej budowy dramatu i ograniczenie roli chóru.
cechy tragedi szekspiowskiej:
1. Zrezygnowanie z antycznej zasady trzech jedności: czasu (ograniczenie do doby), miejsca (jedno miejsce) i akcji (jeden główny wątek).
2. Złamanie zasady decorum, czyli odpowiedniości stylu do tematu, która przypisywała styl wysoki, pełen powagi i patosu tragedii, a styl niski, rubaszny komedii.
3. Występowanie postaci o rodowodzie plebejskim oraz wyższych stanów.
4. Naruszenie wprowadzonej przez Sofoklesa zasady występowania co najmniej trzech aktorów na jednej scenie.
5. Wprowadzenie scen zbiorowych, tłumu. (powiązanie z podpunktem 4)
6. Przeciwstawienie się klasycznym wzorcom konstruowania bohaterów niezmiennych stałych. Ulegają oni transformacji.
7. Bohaterowie mają bogate życie psychiczne.
8. Ograniczenie roli fatum na rzecz kreacji człowieka - kowala swojego losu.
9. Zrezygnowanie z antycznego podziału na: prologos, parados, epizodion, stasimon i eksodos.
10. Złamanie zasady mimesis. Wprowadzenie na scenę elementów ze świata fantastyki. Tworzą one klimat niesamowitości i tajemnicy.
11. Wprowadzenie podziału na akty i sceny.
12. Zrezygnowanie z antycznej budowy dramatu i ograniczenie roli chóru.
CECHY TRAGEDII ANTYCZNEJ
1. jedność czasu
2. jedność miejsca
3. jedność akcji