Rośliny wynurzone: Łodygi elastyczne i wytrzymałe na rozerwanie. Puste w środku. Korzeń przytwierdzony.
Rośliny o liściach pływających: Liście pływające mają dużą powierzchnię blaszki liściowej oraz komory powietrzne. Posiadają ogonki liściowe. Korzeń mały, niepozorny, do utrzymania równowagi.
Rośliny o liściach zanurzonych: Liście wiotkie postrzępione lub taśmowate(drobne). Łodygi wiotkie i cienkie. Korzeń służy do przytwierdzenia do dna, słabo rozwinięty lub brak.
Wśród roślin wodnych (hydrofitów) wyróżniamy trzy grupy.
Do pierwszej należą rośliny przytwierdzone do podłoża i całkowicie zanurzone, wynoszące na powierzchnię jedynie kwiatostany. Druga grupa obejmuje rośliny przymocowane do podłoża i tylko częściowo zanurzone, z fragmentami pędów wynurzonymi lub unoszącymi się na powierzchni wody. Ostatnia grupa to rośliny biernie unoszące się pod lub na powierzchni wody.
Woda i światło wywierają podstawowy wpływ na budowę organów wegetatywnych roślin wodnych. Ze względu na to, że światło przenikające do wody jest bardzo silnie pochłaniane, rośliny wodne musiały wykształcić opcję umożliwiającą im intensywniejsze wykorzystywanie warunków świetlnych. W tym celu u roślin podwodnych chlorofil występuje nawet w najbardziej zewnętrznych tkankach a ich skórka zawsze zawiera chloroplasty. Higromorfizm obejmuje adaptacje do życia w wodzie wykształcone ewolucyjnie. Objawiają się one redukcją lub brakiem korzeni, słabszym rozwojem tkanki waskularnej i mechanicznej, taśmowatą albo rozczłonkowaną formą liści, brakiem lub niedorozwojem szparek oraz silną redukcją kutykuli i wosków skórki. U niektórych gatunków pędy mogą żyć pogrążone w wodzie, albo częściowo wynurzone. Różnice w budowie tych pędów są uderzające (np. Ranunculus aquatilis, Myriophyllum). Niewątpliwie rośliny te charakteryzują się wykształconą ewolucyjnie kompetencją liści i ich zawiązków do reakcji na zanurzanie lub wynurzenie. Niejasny jest czynnik, który tu działa
Cechy roślin:
Rośliny wynurzone:
Łodygi elastyczne i wytrzymałe na rozerwanie.
Puste w środku.
Korzeń przytwierdzony.
Rośliny o liściach pływających:
Liście pływające mają dużą powierzchnię blaszki liściowej oraz komory powietrzne.
Posiadają ogonki liściowe.
Korzeń mały, niepozorny, do utrzymania równowagi.
Rośliny o liściach zanurzonych:
Liście wiotkie postrzępione lub taśmowate(drobne).
Łodygi wiotkie i cienkie.
Korzeń służy do przytwierdzenia do dna, słabo rozwinięty lub brak.
Wśród roślin wodnych (hydrofitów) wyróżniamy trzy grupy.
Do pierwszej należą rośliny przytwierdzone do podłoża i całkowicie zanurzone, wynoszące na powierzchnię jedynie kwiatostany. Druga grupa obejmuje rośliny przymocowane do podłoża i tylko częściowo zanurzone, z fragmentami pędów wynurzonymi lub unoszącymi się na powierzchni wody. Ostatnia grupa to rośliny biernie unoszące się pod lub na powierzchni wody.Woda i światło wywierają podstawowy wpływ na budowę organów wegetatywnych roślin wodnych. Ze względu na to, że światło przenikające do wody jest bardzo silnie pochłaniane, rośliny wodne musiały wykształcić opcję umożliwiającą im intensywniejsze wykorzystywanie warunków świetlnych. W tym celu u roślin podwodnych chlorofil występuje nawet w najbardziej zewnętrznych tkankach a ich skórka zawsze zawiera chloroplasty.
Higromorfizm obejmuje adaptacje do życia w wodzie wykształcone ewolucyjnie. Objawiają się one redukcją lub brakiem korzeni, słabszym rozwojem tkanki waskularnej i mechanicznej, taśmowatą albo rozczłonkowaną formą liści, brakiem lub niedorozwojem szparek oraz silną redukcją kutykuli i wosków skórki.
U niektórych gatunków pędy mogą żyć pogrążone w wodzie, albo częściowo wynurzone. Różnice w budowie tych pędów są uderzające (np. Ranunculus aquatilis, Myriophyllum). Niewątpliwie rośliny te charakteryzują się wykształconą ewolucyjnie kompetencją liści i ich zawiązków do reakcji na zanurzanie lub wynurzenie. Niejasny jest czynnik, który tu działa