Question

Napisz opowiadanie o tym jak byłes/byłaś w parku wivenhoe w essex. Plisss.. Pomóżcie

Answer 1

 Ogarnęło mnie tak zwane przyjemne uczucie nicości. Wiatr delikatnie kołysający rosnącymi daleko drzewami, muskał moje rumiane policzki. Poruszał delikatnie taflą wody, wybudzając zachwyt. Tańczył z naturą, krążącą wokół. 

Tak. Byłam zachwycona.

Stąpałam po miękkiej soczyście zielonej trawie, przymykając oczy. Za nabożną czcią dotykałam pozornie zwykłego płotu za którymi pasały się krowy. Wiatr nadal bawił się z naturą. Figlarnie bawił się moimi włosami. W tym miejscu czułam się taka wolna. Wszystkie troski jakie ogarniały mnie do niedawna, zniknęły. Po prostu. Jakby nigdy ich nie było. Byłam wolna i szczęśliwa. Ktoś zdjął mi z pleców wielki ciężar. Ciężar życia.

 Podniosłam wzrok z przyjemnie otulającej zieleni i przeniosłam błyszczące z radości oczy ku radosnemu niebu, przesłonionymi białymi obłokami. Wiedziałam, że wkrótce nadejdzie deszcz. I z niecierpliwością na niego czekałam. 

 Taniec w deszczu. Soczysta zieleń skąpana w kroplach. Byłam w euforii i nie chciałam by ktokolwiek mnie z niej wybudzał.

 Nie byłam tu jednak sama. Odwracając się w prawą stronę nie trudno było niezauważyć niebiesko-szarej tafli jeziora. A gdzieś w oddali mała łódka i człowiek. Otumaniona szczęściem, pomachałam radośnie ku niemu. Nie odwzajemnił gestu, ale to nie miało znaczenia. 

 Słyszałam, że niektórzy widząc to miejsce czuli strach, że wiecznie spokojne jezioro i las w oddali przyprawiały ich o nieprzyjemne dreszcze. Nie rozumiem dlaczego. Ja czuje się tu spokojnie, kiedy tu jestem, nic innego się nie liczy. Nie obchodzi mnie, że przecież prędzej czy później muszę wrócić, a magiczna aura, która mnie otaczała, zniknie. Że powrócę do problemów codzienności, że będą łzy, problemy. To miejsce mnie od tego chroniło. 

 Gubiłam się w myślach. Czy to się dzieje naprawdę? Naprawdę tu jestem? I tu naprawdę jest tak spokojnie. Ponownie zamknęłam oczy. 

 Kilka kroków. Może kilkanaście. Poczułam przyjemny chłód. Gdy otworzyłam powieki, dostrzegłam, że weszłam do małego jeziora. Z oddali usłyszałam niewyraźny krzyk. To ten mężczyzna na łódce. Chciał bym wróciła na ląd. Niedoczekanie! Nie wrócę. Nie teraz ... kiedy natura ociera moje łzy szczęścia, a niebo uśmiecha się do mnie.

 Nie chcę wracać. 

 I nie wrócę.

- Niech pani wraca! - krzyczy on, zapewne patrząc na mnie gniewnie. Uśmiecham się. Wariowałam od namiaru szczęścia. O ironio. Zazwyczaj wariowałam od nadmiaru kłopotów.

- Dlaczego? Tu jest cudownie! - odkrzyknęłam mu, obejmując się ramionami. Mężczyzna pokręcił głową.

- Tam w oddali jest chata. Jak pani zbłądziła, to niech tam idzie. Niedługo zacznie się ściemniać. Nocą tu niebezpiecznie. - ostrzegł.

 Opuściłam jezioro. Bez woli. Poddałam się. Ja, zazwyczaj uparta, zawzięta. Och lasie, co ze mną zrobiłeś?

 Ale ja tu wrócę. 

Muszę mu wrócić.

 

 Liczę na naj ;D