Województwo łódzkie zajmuje najwyższą, położoną centralnie część Nizin Środkowopolskich oraz przylegające od południa fragmenty Wyżyn Polskich. Powierzchnia terenu wznosi się najwyżej w rejonie Wielunia, Radomska i Opoczna, gdzie osiąga od 200 do ponad 300 m n.p.m. Najwyższym naturalnym wzniesieniem województwa jest góra Fajna Ryba o rzędnej 347 m n.p.m. w Paśmie Przedborsko-Małogoskim. Najniższy punkt, położony poniżej ujścia Rawki do Bzury, osiąga 77 m. Różnica wysokości wynosi zatem 270 m. Rzeźbę terenu województwa cechuje ogólnie miękkość i łagodność zarysów form rzeźby. Miejscami jednak krajobraz ożywia się znacznie, zwłaszcza w pobliżu większych rzek lub pośród pagórków polodowcowych. Charakterystycznym rysem krajobrazu jest rozległy garb wysoczyzny polodowcowej, który wysuwa się od południowych obszarów wyżynnych na północ, aż po okolice Zgierza i Brzezin. Od tego centralnego wzniesienia teren opada łagodnie na wschód i zachód, a dość zdecydowanie na północ. W przygranicznym pasie województwa znaczne urozmaicenie rzeźby zawdzięczamy dużym dolinom, zwłaszcza Warty i Pilicy.
Główne formy ukształtowania terenu: wysoczyzny i doliny rzeczne zostały uformowane przez różne procesy rzeźbotwórcze na podłożu zbudowanym z litych skał osadowych z ery mezozoicznej: wapieni, piaskowców i in. Ten dość sztywny fundament gdzieniegdzie odsłania się na powierzchni terenu, np. w Sulejowie. Bardzo ważną rolę rzeźbotwórczą odegrały zlodowacenia epoki plejstocenu, zwłaszcza zlodowacenia środkowopolskie: starsze, zwane zlodowaceniem odry i młodsze - warty. Formy lądolodu Odry występują na południe od Radomska, Piotrkowa Trybunalskiego i Nowego Miasta nad Pilicą. Na pozostałym obszarze, czyli w nizinnej, większej części województwa, dominuje rzeźba uformowana przez lądolód warty.
Województwo łódzkie zajmuje najwyższą, położoną centralnie część Nizin Środkowopolskich oraz przylegające od południa fragmenty Wyżyn Polskich. Powierzchnia terenu wznosi się najwyżej w rejonie Wielunia, Radomska i Opoczna, gdzie osiąga od 200 do ponad 300 m n.p.m. Najwyższym naturalnym wzniesieniem województwa jest góra Fajna Ryba o rzędnej 347 m n.p.m. w Paśmie Przedborsko-Małogoskim. Najniższy punkt, położony poniżej ujścia Rawki do Bzury, osiąga 77 m. Różnica wysokości wynosi zatem 270 m.
Rzeźbę terenu województwa cechuje ogólnie miękkość i łagodność zarysów form rzeźby. Miejscami jednak krajobraz ożywia się znacznie, zwłaszcza w pobliżu większych rzek lub pośród pagórków polodowcowych. Charakterystycznym rysem krajobrazu jest rozległy garb wysoczyzny polodowcowej, który wysuwa się od południowych obszarów wyżynnych na północ, aż po okolice Zgierza i Brzezin. Od tego centralnego wzniesienia teren opada łagodnie na wschód i zachód, a dość zdecydowanie na północ. W przygranicznym pasie województwa znaczne urozmaicenie rzeźby zawdzięczamy dużym dolinom, zwłaszcza Warty i Pilicy.
Główne formy ukształtowania terenu: wysoczyzny i doliny rzeczne zostały uformowane przez różne procesy rzeźbotwórcze na podłożu zbudowanym z litych skał osadowych z ery mezozoicznej: wapieni, piaskowców i in. Ten dość sztywny fundament gdzieniegdzie odsłania się na powierzchni terenu, np. w Sulejowie.
Bardzo ważną rolę rzeźbotwórczą odegrały zlodowacenia epoki plejstocenu, zwłaszcza zlodowacenia środkowopolskie: starsze, zwane zlodowaceniem odry i młodsze - warty. Formy lądolodu Odry występują na południe od Radomska, Piotrkowa Trybunalskiego i Nowego Miasta nad Pilicą. Na pozostałym obszarze, czyli w nizinnej, większej części województwa, dominuje rzeźba uformowana przez lądolód warty.