Sekarang kulangkahkan kaki, sajroning nduwur prambanan, ndhik candi kala cetha. Ya, ing pamulangan candi-candi mau, ana wong penyair aneng nduwur candi prambanan. Ing panggonan wisata sejarah iki, ana kesunyian kalamun kumandhang. Penyair iki, Gusti, yen samya nandhang paringan ing dekapan candi cetha. Wong-wong kadang apik nyawiji nduwur soko bungah, ana saka uga sair-sair gedhe candi.
"Samya, Gusti!" wong tuwa njaluk i Gusti, "Apa yang kowe tulis neng kertas, Gusti?"
Gusti nganggo kersa lemes, "Aku nyuwun pangapura. Aku arep nulis puisi sing rasa karsa ing kawis lakumu."
Wong tuwa iku mlaku ndeleng anggone Gusti, "Ora lakumu wong tuwa, Gusti. Aku percaya kowe isa nulis puisi sing enom lan kersane dudu ngenah."
"Matur nuwun, Mbah," Gusti ngaturaken janji, "Aku bakal coba, aja."
Wong tuwa iku tetep seneng ngguyu, "Yen isih gampang nggih, Gusti. Lakoni to, kowe saiki ndeleng, kapan sampeyan bakal bali nulis dhewe."
Gusti ana ing sambutan wong tuwa iki. Ana kerlambane. Gusti arep ngatasi kerlambane iku, kanggo nyusun puisi kanggo ndeleng pangapura kanggo wong tuwa.
```
**Lembar 2:**
```
Ing dina wengi iku, Gusti mlaku menyang balai desa. Ana bakalak wong-wong desa dadi saksi kanggo puisi Gusti. Salut kanggo Gusti, desa iki amarga panggonan kanggo sastra jawa. Gusti terus seneng nulis puisi, nulis puisi sing isi rasa batiné, ora digetoni dening pilihan basa.
"Wong-wong desa iki arep diajar Gusti, Gusti aja wong gedhe candi wae," samboyo Gusti entuk pangapura menyang kang kulawarga ing desa. Gusti ora nolak, Gusti seneng. Gusti duwe pangapura sing iso diajar dening wong-wong desa iki. Gusti seneng malih, nambah-nambahi basa sastra jawa.
Gusti ana ing balai desa, Gusti njaluk i wong desa nganggo kulit kambing sing wis dijepreti amarga mbangun minat puisi. Wong-wong desa iki banjur ngluru Gusti, plesir wong tuwa menyang waktu-waktu ing jamané, Gusti ning mangsa nyatus puisi.
Kabeh arep Gusti jaloni, Gusti tansah semangat. Gusti ora bosen ngguyu ora bosen njaluk ajakan kanggo nulis puisi, njaluk kabeh crita kanggo ngguyu.
```
**Lembar 3:**
```
Gusti wis padha temen-temen ing balai desa. Temen-temen Gusti wis padha weruh carane nulis puisi. Ana kang bakal nglempurake karya puisi kang apik bakal menang lomba ing pasar desa. Temen-temen Gusti semangat, Gusti semangat. Mulai Gusti uga seneng amarga iso nyemangati wong-wong desa.
Gusti njaluk ngaturaken sambutan ing lomba puisi kang bakal diadakan ing pasar desa. Temen-temen Gusti padha cetha, Gusti arep ngguyu. Kepiye Gusti ora bisa nulis puisi. Nganti temen-temen Gusti padha nulis puisi, Gusti ngombe es teh ing panggonan balai desa. Gusti purun isih ngguyu. Kanggo Gusti, puisi iku carane Gusti menehi penghargaan kanggo budaya leluhur.
Ing dina lomba, Gusti dadi juara. Karya puisi Gusti tansah dibacani ing pasar desa. Bocah-bocah ngelapaké, wong tuwa malih seneng. Puisi Gusti kang apik ora bakal ilang ora bakal pethuk. Gusti seneng ora ilang. Wong-wong desa iki dadi saksi perjuangan Gusti. Gusti nganggo puisi kang Gusti nulis ndeleng wong tuwa iku bakal seneng. Salam temen-temen, Gusti lan desa iki tetep semangat. Gusti uga tetep semangat nulis puisi. Gusti hepi, desa iki hepi. Matur suwun.
Jawaban:
**Judul: "Perjalanan Sang Penyair"**
**Lembar 1:**
```
Sekarang kulangkahkan kaki, sajroning nduwur prambanan, ndhik candi kala cetha. Ya, ing pamulangan candi-candi mau, ana wong penyair aneng nduwur candi prambanan. Ing panggonan wisata sejarah iki, ana kesunyian kalamun kumandhang. Penyair iki, Gusti, yen samya nandhang paringan ing dekapan candi cetha. Wong-wong kadang apik nyawiji nduwur soko bungah, ana saka uga sair-sair gedhe candi.
"Samya, Gusti!" wong tuwa njaluk i Gusti, "Apa yang kowe tulis neng kertas, Gusti?"
Gusti nganggo kersa lemes, "Aku nyuwun pangapura. Aku arep nulis puisi sing rasa karsa ing kawis lakumu."
Wong tuwa iku mlaku ndeleng anggone Gusti, "Ora lakumu wong tuwa, Gusti. Aku percaya kowe isa nulis puisi sing enom lan kersane dudu ngenah."
"Matur nuwun, Mbah," Gusti ngaturaken janji, "Aku bakal coba, aja."
Wong tuwa iku tetep seneng ngguyu, "Yen isih gampang nggih, Gusti. Lakoni to, kowe saiki ndeleng, kapan sampeyan bakal bali nulis dhewe."
Gusti ana ing sambutan wong tuwa iki. Ana kerlambane. Gusti arep ngatasi kerlambane iku, kanggo nyusun puisi kanggo ndeleng pangapura kanggo wong tuwa.
```
**Lembar 2:**
```
Ing dina wengi iku, Gusti mlaku menyang balai desa. Ana bakalak wong-wong desa dadi saksi kanggo puisi Gusti. Salut kanggo Gusti, desa iki amarga panggonan kanggo sastra jawa. Gusti terus seneng nulis puisi, nulis puisi sing isi rasa batiné, ora digetoni dening pilihan basa.
"Wong-wong desa iki arep diajar Gusti, Gusti aja wong gedhe candi wae," samboyo Gusti entuk pangapura menyang kang kulawarga ing desa. Gusti ora nolak, Gusti seneng. Gusti duwe pangapura sing iso diajar dening wong-wong desa iki. Gusti seneng malih, nambah-nambahi basa sastra jawa.
Gusti ana ing balai desa, Gusti njaluk i wong desa nganggo kulit kambing sing wis dijepreti amarga mbangun minat puisi. Wong-wong desa iki banjur ngluru Gusti, plesir wong tuwa menyang waktu-waktu ing jamané, Gusti ning mangsa nyatus puisi.
Kabeh arep Gusti jaloni, Gusti tansah semangat. Gusti ora bosen ngguyu ora bosen njaluk ajakan kanggo nulis puisi, njaluk kabeh crita kanggo ngguyu.
```
**Lembar 3:**
```
Gusti wis padha temen-temen ing balai desa. Temen-temen Gusti wis padha weruh carane nulis puisi. Ana kang bakal nglempurake karya puisi kang apik bakal menang lomba ing pasar desa. Temen-temen Gusti semangat, Gusti semangat. Mulai Gusti uga seneng amarga iso nyemangati wong-wong desa.
Gusti njaluk ngaturaken sambutan ing lomba puisi kang bakal diadakan ing pasar desa. Temen-temen Gusti padha cetha, Gusti arep ngguyu. Kepiye Gusti ora bisa nulis puisi. Nganti temen-temen Gusti padha nulis puisi, Gusti ngombe es teh ing panggonan balai desa. Gusti purun isih ngguyu. Kanggo Gusti, puisi iku carane Gusti menehi penghargaan kanggo budaya leluhur.
Ing dina lomba, Gusti dadi juara. Karya puisi Gusti tansah dibacani ing pasar desa. Bocah-bocah ngelapaké, wong tuwa malih seneng. Puisi Gusti kang apik ora bakal ilang ora bakal pethuk. Gusti seneng ora ilang. Wong-wong desa iki dadi saksi perjuangan Gusti. Gusti nganggo puisi kang Gusti nulis ndeleng wong tuwa iku bakal seneng. Salam temen-temen, Gusti lan desa iki tetep semangat. Gusti uga tetep semangat nulis puisi. Gusti hepi, desa iki hepi. Matur suwun.
```