Question

Będę miała sprawdzian z polskiego z średniowiecza i potrzebuje wyjaśnić tę pojęcia:
-życiorys Św. Aleksego
-na czym polegał rytuał dobrej śmierci
-problematyka kroniki polskiej
-cechy śmierci na podstawie rozmowy mistrza Polikarpa z Śmiercią

Answer 1

Św. Aleksy (wł. Alessio) był włoskim świętym z V wieku, uważanym za jednego z tzw. "nieznanych świętych", którzy byli kulturowymi ikonami swojego czasu, ale o których nie ma zbyt wielu informacji historycznych. Według legendy, Aleksy pochodził z arystokratycznej rodziny, ale w wieku 18 lat porzucił swoje bogactwo i wstąpił do klasztoru. Później uciekł z klasztoru i zaczął prowadzić życie ubogiego pielgrzyma, ukrywając swoją tożsamość. Po wielu latach wędrowania powrócił do Rzymu, gdzie zmarł. Życiorys Św. Aleksego to zbiór różnych legend i anegdot związanych z tym świętym.

Rytuał dobrej śmierci, zwany także "ars moriendi" (sztuka umierania), był zestawem praktyk i modlitw mających pomóc umierającym ludziom w osiągnięciu zbawienia i przygotowaniu się do spotkania z Bogiem. W Europie średniowiecznej rytuał ten stał się bardzo popularny, a jego elementy obejmowały m.in. modlitwy, spowiedź, przyjmowanie sakramentów, czytanie Pisma Świętego i kult obrazów religijnych. Celem rytuału było umożliwienie umierającemu pojednania się z Bogiem i oczyszczenia z grzechów.

Kronika polska to ogólna nazwa dla różnych dzieł pisanych w języku polskim, które opisują historię Polski. Wśród nich można wyróżnić m.in. Kronikę polską Galla Anonima, Roczniki Jana Długosza, Kronikę Jana z Czarnkowa czy Dziejopisarstwo Polskie Andrzeja Maksymiliana Fredry. Problematyka kroniki polskiej dotyczy m.in. pytania o wiarygodność tych dzieł jako źródeł historycznych, a także o ich wartość literacką i kulturową.

W rozmowie mistrza Polikarpa z Śmiercią, która jest fragmentem średniowiecznego traktatu filozoficznego "Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią", opisane są różne cechy śmierci. Śmierć jest przedstawiona jako postać antropomorficzna, która opowiada o swojej naturze i swoim wpływie na ludzi. W rozmowie tej wyróżnione są m.in. cechy śmierci jako białej, bezwłosej, pustej, ślepej, milczącej, nieobecnej, zimnej itp. Wszystkie te cechy mają na celu uwydatnienie bezwzględności i nieuniknioności śmierci.