Król Izraela od ok. 1012 r. p.n.e., twórca potęgi państwa. Był synem Jessego z Betlejem. Na króla potajemnie namaścił go Samuel (prorok i sędzia). Dawid trafił następnie na dwór króla Saula (pierwszy król Izraela), do którego dotarły wieści o jego wspaniałej grze na cytrze. Ponieważ w tych czasach toczyły się walki Żydów z Filistyńczykami, Dawid, mimo młodego wieku, też brał w nich udział. Gdy jeden z Filistynów zaproponował Izraelitom indywidualny pojedynek, Dawid przyjął to wyzwanie i pasterską procą pokonał olbrzymiego Filistyna, zyskując duże uznanie wśród Izraelitów. Król Saul wyznaczył Dawida na dowódcę wojska, z czasem jednak poczuł się zazdrosny o popularność Dawida i zaczął go prześladować. Dawid uciekł z kraju i służył u Filistynów, ale po śmierci Saula wrócił do ojczyzny i został wybrany na króla przez wszystkie plemiona Izraelitów. Wykorzystując to Dawid dokonał zjednoczenia plemion Judy i Izraela, a następnie wzmocnił swoją pozycję, zdobywając Jerozolimę - twierdzę ludu Jebusytów. Ostatecznie pokonał też Filistyńczyków (ok. 985 r. p.n.e.), których uczynił swoimi wasalami.
Państwo Dawida obejmowało całą Palestynę i Transjordanię (z miastami Edom, Hoab, Amman); król podporządkował sobie też Damaszek, a jego wpływy sięgały aż do Kadesz. Jerozolima została stolicą dawidowego państwa ("Miasto Dawida"). Tutaj znajdowało się nie tylko centrum administracyjne i armia, ale sprowadzona też została największa świętość Żydów - Arka Przymierza. Dawid sporządził plany budowy świątyni w Jerozolimie. Jako król odznaczał się troskliwością i sprawiedliwością wobec poddanych. Ze związku z Betsabee, w której Dawid zakochał się od pierwszego spojrzenia, gdy ujrzał ją w kąpieli, urodził się Salomon. Dawid musiał to jednak odpokutować, gdyż Betsabee była zamężna, a król przyczynił się do śmierci jej męża.
Dawid był nie tylko znakomitym dowódcą i muzykiem (grał na cytrze, harfie i flecie), ale posiadał też talent poetycki - jest autorem 73 psalmów. Jego największym osiągnięciem było skonsolidowanie społeczeństwa żydowskiego i przekształcenie go w jeden naród, dla którego stał się symbolem tożsamości.
Król Izraela od ok. 1012 r. p.n.e., twórca potęgi państwa. Był synem Jessego z Betlejem. Na króla potajemnie namaścił go Samuel (prorok i sędzia). Dawid trafił następnie na dwór króla Saula (pierwszy król Izraela), do którego dotarły wieści o jego wspaniałej grze na cytrze. Ponieważ w tych czasach toczyły się walki Żydów z Filistyńczykami, Dawid, mimo młodego wieku, też brał w nich udział. Gdy jeden z Filistynów zaproponował Izraelitom indywidualny pojedynek, Dawid przyjął to wyzwanie i pasterską procą pokonał olbrzymiego Filistyna, zyskując duże uznanie wśród Izraelitów. Król Saul wyznaczył Dawida na dowódcę wojska, z czasem jednak poczuł się zazdrosny o popularność Dawida i zaczął go prześladować. Dawid uciekł z kraju i służył u Filistynów, ale po śmierci Saula wrócił do ojczyzny i został wybrany na króla przez wszystkie plemiona Izraelitów. Wykorzystując to Dawid dokonał zjednoczenia plemion Judy i Izraela, a następnie wzmocnił swoją pozycję, zdobywając Jerozolimę - twierdzę ludu Jebusytów. Ostatecznie pokonał też Filistyńczyków (ok. 985 r. p.n.e.), których uczynił swoimi wasalami.
Państwo Dawida obejmowało całą Palestynę i Transjordanię (z miastami Edom, Hoab, Amman); król podporządkował sobie też Damaszek, a jego wpływy sięgały aż do Kadesz. Jerozolima została stolicą dawidowego państwa ("Miasto Dawida"). Tutaj znajdowało się nie tylko centrum administracyjne i armia, ale sprowadzona też została największa świętość Żydów - Arka Przymierza. Dawid sporządził plany budowy świątyni w Jerozolimie. Jako król odznaczał się troskliwością i sprawiedliwością wobec poddanych. Ze związku z Betsabee, w której Dawid zakochał się od pierwszego spojrzenia, gdy ujrzał ją w kąpieli, urodził się Salomon. Dawid musiał to jednak odpokutować, gdyż Betsabee była zamężna, a król przyczynił się do śmierci jej męża.
Dawid był nie tylko znakomitym dowódcą i muzykiem (grał na cytrze, harfie i flecie), ale posiadał też talent poetycki - jest autorem 73 psalmów. Jego największym osiągnięciem było skonsolidowanie społeczeństwa żydowskiego i przekształcenie go w jeden naród, dla którego stał się symbolem tożsamości.