W 1943 r. przygotowano plan „Burza”, który zakładał walkę z wycofującymi się oddziałami niemieckimi w chwili wkroczenia Armii Czerwonej. 3 stycznia 1944 r. oddziały Armii Czerwonej wkroczyły na przedwojenne ziemie polskie. W takiej sytuacji oddziały Armii Krajowej podjęły walkę z Niemcami, początkowo współpracując z wojskami radzieckimi. Dramatyczny przebieg akcji „Burza” miał miejsce na Wileńszczyźnie. Żołnierze AK pod dowództwem płk. Aleksandra Wilka-Krzyżanowskiego wspólnie z wojskami radzieckimi w połowie lipca 1944 r. zajęli Wilno. Okres współpracy szybko się zakończył - ok. 5 tys. polskich żołnierzy zostało podstępnie aresztowanych przez NKWD, wobec odmowy wstąpienia do armii gen. Zygmunta Berlinga, zostali zesłani do gułagów, a dowódcy AK i urzędnicy władz Delegatury i administracji aresztowani i straceni. Podobnie było na obszarze lwowskim AK (lipiec 1944, płk Władysław Janka-Filipkowski) i okręgu lubelskim (lipiec 1944, po wyzwoleniu wielu miast i ujawnieniu się struktur wojskowych i cywilnych Polski podziemnej, płk Kazimierz Edward-Tumidajski). 31 lipca 1944 r., po rozmowach między komendantem AK gen. Tadeuszem Komorowskim-Borem i delegatem rządu na kraj Janem S. Jankowskim, ustalono na dzień 1 sierpnia 1944 r. godz. 17 (godzina W) termin wybuchu powstania w Warszawie. Podjęta decyzja była spowodowana obawą przed przejęciem władzy w stolicy przez proradziecką Armię Ludową i Armię Czerwoną oraz oceną sytuacji na froncie wschodnim. Powstanie było największą akcją militarną podziemia polskiego w ramach akcji „Burza”. Trwało 63 dni. Powstańcy stanęli do walki mając w swoich szeregach 36 tys. żołnierzy Armii Krajowej i ok. 1 tys. żołnierzy NSZ i AL, dysponując małą ilością sprzętu i słabym uzbrojeniem. Przeciwko nim stanęły doborowe oddziały niemieckie, wyposażone w bardzo dobry sprzęt (broń pancerna, artyleria, lotnictwo) - ok. 16 tys. ludzi. 10 wrzesnia 1944 r. wojska radzieckie dotarły do prawego brzegu Wisły. Przez rzekę przeprawiło się część batalionów. Mimo waleczności AK, mieszkańców Warszawy, harcerzy Szarych Szeregów 2 października 1944 r. Warszawa skapitulowała. Powstanie zakończyło się klęską, cele polityczne, jakie sobie stawiali przywódcy podziemia, nie zostały osiągnięte. Do dzisiaj historycy sprzeczają się co do celowości wybuchu powstania. Warszawa w trakcie walk została zniszczona w 80%, śmierć poniosło ponad 17 tys. żołnierzy AK i ok. 3,5 tys. żołnierzy polskich ze stacjonującej na Pradze Dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Śmierć w walkach, egzekucjach poniosło ok. 180 tys. ludności cywilnej miasta.
Odpowiedź:
W 1943 r. przygotowano plan „Burza”, który zakładał walkę z wycofującymi się oddziałami niemieckimi w chwili wkroczenia Armii Czerwonej. 3 stycznia 1944 r. oddziały Armii Czerwonej wkroczyły na przedwojenne ziemie polskie. W takiej sytuacji oddziały Armii Krajowej podjęły walkę z Niemcami, początkowo współpracując z wojskami radzieckimi. Dramatyczny przebieg akcji „Burza” miał miejsce na Wileńszczyźnie. Żołnierze AK pod dowództwem płk. Aleksandra Wilka-Krzyżanowskiego wspólnie z wojskami radzieckimi w połowie lipca 1944 r. zajęli Wilno. Okres współpracy szybko się zakończył - ok. 5 tys. polskich żołnierzy zostało podstępnie aresztowanych przez NKWD, wobec odmowy wstąpienia do armii gen. Zygmunta Berlinga, zostali zesłani do gułagów, a dowódcy AK i urzędnicy władz Delegatury i administracji aresztowani i straceni. Podobnie było na obszarze lwowskim AK (lipiec 1944, płk Władysław Janka-Filipkowski) i okręgu lubelskim (lipiec 1944, po wyzwoleniu wielu miast i ujawnieniu się struktur wojskowych i cywilnych Polski podziemnej, płk Kazimierz Edward-Tumidajski). 31 lipca 1944 r., po rozmowach między komendantem AK gen. Tadeuszem Komorowskim-Borem i delegatem rządu na kraj Janem S. Jankowskim, ustalono na dzień 1 sierpnia 1944 r. godz. 17 (godzina W) termin wybuchu powstania w Warszawie. Podjęta decyzja była spowodowana obawą przed przejęciem władzy w stolicy przez proradziecką Armię Ludową i Armię Czerwoną oraz oceną sytuacji na froncie wschodnim. Powstanie było największą akcją militarną podziemia polskiego w ramach akcji „Burza”. Trwało 63 dni. Powstańcy stanęli do walki mając w swoich szeregach 36 tys. żołnierzy Armii Krajowej i ok. 1 tys. żołnierzy NSZ i AL, dysponując małą ilością sprzętu i słabym uzbrojeniem. Przeciwko nim stanęły doborowe oddziały niemieckie, wyposażone w bardzo dobry sprzęt (broń pancerna, artyleria, lotnictwo) - ok. 16 tys. ludzi. 10 wrzesnia 1944 r. wojska radzieckie dotarły do prawego brzegu Wisły. Przez rzekę przeprawiło się część batalionów. Mimo waleczności AK, mieszkańców Warszawy, harcerzy Szarych Szeregów 2 października 1944 r. Warszawa skapitulowała. Powstanie zakończyło się klęską, cele polityczne, jakie sobie stawiali przywódcy podziemia, nie zostały osiągnięte. Do dzisiaj historycy sprzeczają się co do celowości wybuchu powstania. Warszawa w trakcie walk została zniszczona w 80%, śmierć poniosło ponad 17 tys. żołnierzy AK i ok. 3,5 tys. żołnierzy polskich ze stacjonującej na Pradze Dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Śmierć w walkach, egzekucjach poniosło ok. 180 tys. ludności cywilnej miasta.