Question

Bardzo proszę o KRÓTKĄ historię Francji. (błagam nie kopiowanie dóch czy trzech stron z Wikipedii)

Answer 1

Mówi się, że pod względem podejścia do swojej stolicy, Francja jest bardzo podobna do Polski. U nich jest Paryż i potem długo, długo nic, u nas Warszawa, a cała reszta to prowincja.. 

Answer 2

Tereny obecnej Francji zamieszkane były już w czasach prehistorycznych. Od VI w. p.n.e. na wybrzeżach Morza Śródziemnego znajdowały się osady kupców fenickich, następnie Greków (m.in. kolonie Massalia, Nikaja). Od V w. p.n.e. kraj opanowywany był przez celtyckich Galów, wypierających i częściowo wchłaniających ludność dawniejszą, głównie Iberów i Ligurów; od IV w. p.n.e. prowadził wojny z Rzymem: w początkowej fazie zwyciężali Galowie (387 p.n.e. – najazd i złupienie Rzymu), później jednak nastąpiła kolonizacja rzym. (125 p.n.e. opanowanie południowej Galii, prowincja Galia Narbońska); celtycka Galia była państwem o wysokiej kulturze materialnej (rozwinięte rolnictwo, rzemiosło i handel, liczne osady miejskie); rozkład wspólnot plemiennych i ich skłócenie ułatwiły Juliuszowi Cezarowi podbój całej Galii (58-56 p.n.e.); po nieudanym powstaniu Wercyngetoryksa (52?51 p.n.e.) Galowie uznali władzę Rzymu.

Pod rzymskim panowaniem nastąpił szybki rozwój gospospodarczy i szybka romanizacja kraju; od połowy II w. nastąpiła chrystianizacja (pierwsze gminy chrześcijańskie znajdowały się w Lyonie i Vienne); w 2. poł. III w. nastąpiły najazdy plemion germańskich, w roku 476 większość ziem Galii znajdowała się we władaniu Wizygotów, Burgundów, Alemanów i Franków. Przyjęcie chrztu w roku 496 przez króla Franków Chlodwiga i jego sukcesy militarne ułatwiły zjednoczenie Galii (państwo Franków), które po okresie rozkwitu za panowania Karola Wielkiego, mocą traktatu w Verdun 843, podzielono na trzy części; Karol Łysy otrzymał część zachodnią, dla której przyjęła się nazwa Francja; traktat w Verdun zapoczątkował przekształcanie państwa zachodniofrankijskiego w królestwo francuskie.

w górę

Od połowy IX w. nastąpiła szybka feudalizacja, tron elekcyjny i zanik silnej władzy centralnej. W poł. IX w. na północną część kraju najechali Normanowie, którzy opanowali ziemie nad cieśniną La Manche i dolną Sekwaną. W roku 911 ich wódz Rollon przyjął chrzest, uznając się za lennika korony francuskiej. W X w. władcami terytorialnymi, przewyższającymi swą potęgą ostatnich Karolingów, stali się książęta Normandii, Bretanii, Burgundii i Akwitanii oraz hrabiowie Andegawenii, Flandrii, Szampanii i Tuluzy. W 987 roku wasale wybrali królem Hugona Kapeta (dynastia Kapetyngów 987–1328), który zapewnił sobie dziedziczność tronu, wzmocnił władzę na obszarze domeny królewskiej i poprzez reformy administracyjne dążył do ukrócenia niezależności feudałów. W roku 1066 książę Normandii Wilhelm Zdobywca dokonał podboju Anglii i został jej królem, w 1154 roku korona anglo-normandzka przeszła w ręce hrabiów Andegawenii Plantagenetów, zaś Henryk II (pierwszy król angielski z tej dynastii) dzięki małżeństwu z Eleonorą Akwitańską skupił w swych rękach prawie całą zachodnią Francję. W końcu XII w. nastąpiło umocnienie Kapetyngów i zwycięskie wojny z Plantagenetami: Filip II August (1180–1223) odebrał im większą część lenn francuskiego; po rozgromieniu albigensów zlikwidowano odrębność hrabstwa Tuluzy.

w górę

Od połowy XIII w. Kapetyngowie władali prawie całym królestwem; rozbudowali podległą im administrację urzędniczą, ograniczając polityczne przywileje feudalne na rzecz władzy królewskiej i zwiększając znaczenie polityczne mieszczaństwa, którym obsadzano urzędy; sądownictwo feudalne zostało zastąpione parlamentami, zaś zjazdy wasali królewskich przekształcono w Stany Generalne (1302) z reprezentacją – obok szlachty i duchowieństwa – także "stanu trzeciego" (praktycznie mieszczaństwa); w 1302 roku Filip IV Piękny, uzyskawszy poparcie Stanów Generalnych, przeciwstawił się papieżowi Bonifacemu VIII, a wkrótce później królowie francuscy uzyskali wpływ na papiestwo (niewola awiniońska papieży).

w górę

Po objęciu władzy przez Walezjuszy (1328–1589) dążenie do całkowitego zjednoczenia ziem Francji doprowadziło do wojny stuletniej (1337–1453); w początkowym okresie obronę przed inwazją angielską utrudniały konflikty wewnętrzne (1358 r. - bunt chłopski [żakieria] oraz powstanie mieszczan paryskich pod wodzą E. Marcela); gdy Henryk V angielski ogłosił się królem Francji (1415 rok), powstanie ludowe w roku 1429 pod wodzą Joanny d'Arc zadecydowało o zwycięstwie francuskim. W 1453 roku królowie angielscy utracili resztę swoich posiadłości na kontynencie. Złamanie przez Ludwika XI koalicji wielkich feudałów (Liga Dobra Publicznego, powstałej w 1465 roku) umożliwiło pełne zjednoczenie Francji: w 1480 r. przyłączono Prowansję, w 1482 r. Burgundię (od 2. poł. XIV w. państwo półsuwerenne, sprzymierzające się z Anglią przeciwko Walezjuszom), w latach 1491–1532 Bretanię i w 1536 roku Sabaudię.