Question

Bardzo pilnie potrzebuje wielu informacji o zakonach rycerskich działających na terenie polski!
Potrzebuje informacji o ich działalności, zwyczajach i obyczajach!! Z góry dziękuje
pilne!!!!

Answer 1

NAJSŁYNNIEJSZE ZAKONY RYCERSKIE

Zakony rycerskie, o których mowa, powstały w XII wieku, na Bliskim Wschodzie. Miały one na celu udzielenie wsparcia zachodniochrześcijańskiemu rycerstwu w walce z muzułmanami w czasie wypraw krzyżowych. Były to zakony templariuszy, joannitów oraz krzyżaków. Prócz obrony terenów, które krzyżowcy wydarli imperium arabskiemu, zadaniem rycerzy zakonnych była ochrona pątników i ich szlaków pielgrzymkowych do Ziemi Świętej, jak również opieka nad chorymi.

Zakony rycerskie podlegały papieżowi, zaś na ich czele stał wielki mistrz. We wszystkich spośród wymienionych składano śluby ubóstwa, posłuszeństwa i czystości. Mimo to zakony bogaciły się na wojnie, zyskiwały wpływy polityczne oraz organizowały się w autonomiczne potęgi i choć powstawały z nadania królewskiego, dążyły zazwyczaj do tego, by uniezależnić się od władzy monarszej.

Templariusze - Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni

W roku 1118 powstał zakon templariuszy, Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, (od łacińskiego templum - świątynia). Jego założycielem był rycerz z Szampanii, Hugo de Payns, który stał się też wielkim mistrzem zakonu. Pierwszą siedzibą templariuszy był zamek w Jerozolimie, nieopodal dawnej świątyni króla Salomona.

W roku 1128 została zatwierdzona reguła templariuszy, oparta na cysterskiej, dla której inspiracją była z kolei monastyczna reguła św. Benedykta. Później stała się ona wzorem dla innych zakonów rycerskich. Rycerzy zakonnych miała obowiązywać ewangeliczna prostota i ubóstwo. Mieli żyć w skromności i we wszystkim naśladować Chrystusa. Mieli być również samowystarczalni materialnie i ten ostatni aspekt zaważył na dalszych losach templariuszy, którzy w miarę rozwoju zaczęli wzbudzać zazdrość swymi bogactwami.

Znakiem rozpoznawczym templariuszy był czerwony krzyż noszony na białych płaszczach. Godło to nadał im papież Eugeniusz III w roku 1147. Miało ono symbolizować nieustającą walkę z "niewiernymi".

Po upadku Królestwa Jerozolimskiego w roku 1291, templariusze musieli poszukać sobie nowej siedziby i z Palestyny, w której wówczas rezydowali, przenieśli się na Cypr. W posiadanie wyspy weszli sto lat wcześniej, kiedy to odkupili ją od Ryszarda Lwie Serce.

Mieszkańcy Cypru byli wyznania wschodniochrześcijańskiego i uznawali zwierzchnictwo patriarchy Konstantynopola. Ostro zaprotestowali przeciwko próbie nałożenia na nich podatku przez zakon wywodzący się od "łacinników", z którymi Bizancjum było w konflikcie od czasów IV krucjaty, kiedy to rycerstwo zachodnie napadło i splądrowało Konstantynopol.

Osaczeni w swym zamku w Nikozji, templariusze próbowali pertraktować. Proponowali, że odejdą w zamian za darowanie im życia. Jednak rozjuszeni mieszkańcy wyspy nie chcieli o tym słyszeć, szczególnie że pewni byli swojej liczebnej przewagi.

Zdesperowani zakonnicy krwawo rozgromili mających wielokrotną przewagę liczebną Cypryjczyków, którzy nie spodziewali się zupełnie takiego obrotu sprawy.

Templariusze po opuszczeniu Palestyny wywędrowali również do Francji, gdzie mieli wiele posiadłości.

Wzbogaceni na wojnach i umiejętnie zarządzający swymi dobrami, stanowili potęgę finansową, z powodu której mieli wielu dłużników i wrogów. Jednym z nich był monarcha francuski Filip IV Piękny. Oskarżając templariuszy o herezję, świętokradztwo, rozpustę, czary i spiskowanie z wrogami chrześcijaństwa, doprowadził do zawieszenia działalności zakonu. Wielu templariuszy spłonęło wówczas na stosie, wśród nich ostatni wielki mistrz, Jacques de Moloya. Pod wpływem nacisków papież Klemens V rozwiązał zakon w 1312 roku, ale nie uznał rzucanych nań oskarżeń.

Liczne posiadłości Zakonu Ubogich Rycerzy Świątyni przejął we Francji ich główny oskarżyciel Filip IV Piękny, zaś istniejące poza jej granicami, (wraz z zamkiem w Chwarszczanach nad rzeka Myślą, znajdującym się na dzisiejszych terenach Polski, w województwie zachodniopomorskim) przekazano zakonowi joannitów.

Joannici - Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Św. Jana Chrzciciela Jerozolimskiego

Pełna nazwa zakonu to Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Św. Jana Chrzciciela Jerozolimskiego. Joannici wywiedli się z bractwa działającego przy klasztorze Matki Boskiej Łacińskiej w Jerozolimie, jako organizacja charytatywno - religijna. Jego założycielem był Gérard de Martigues. Około roku 1130 bractwo przekształciło się w zakon rycerski, którego wielkim mistrzem został Rajmund du Puy. (W 1157 roku zachorował na trąd i opuścił joannitów, przechodząc do bractwa zakonnego trędowatych pod wezwaniem św. Łazarza, który przekształcił w zakon rycerski).

Joannici początkowo mieli swą siedzibę w Jerozolimie, przy tamtejszym kościele św. Jana, gdzie znajdował się szpital i schronisko przeznaczone dla przybyszów z Europy. Dlatego zwano ich także Szpitalnikami. Znakiem rozpoznawczym zakonników był charakterystyczny biały krzyż (współcześnie zwany maltańskim), noszony na czarnym płaszczu. Obowiązkiem zakonu była ochrona chrześcijan pielgrzymujących do Ziemi Świętej oraz rycerstwa zachodniochrześcijańskiego. Gdy ci ostatni wkraczali do Palestyny, zwyczajowo otrzymywali eskortę joannitów lub templariuszy. Po upadku Królestwa Jerozolimskiego w roku 1291, zakon przeniósł działalność do Akki na Lewancie, a następnie na Cypr, Rodos i Maltę. Od nazw dwóch ostatnich siedzib nazywa się joannitów Zakonem Kawalerów Rodyjskich oraz Zakonem Kawalerów Maltańskich.

Po wkroczeniu na Rodos w roku 1309 joannici całkowicie opanowali wyspę i założyli tam własne państewko, mimo że formalnie była to ziemia należąca do Bizancjum. Zasmakowali wówczas w żegludze i stali się potęgą handlowa we wschodniej części Morza Śródziemnego. Z Rodos wypędzili ich Turcy napierający na Europę.

W roku 1530 joannici osiedlili się na Malcie, gdzie wybudowali potężną twierdzę, by móc skutecznie odpierać tureckie ataki. Na skutek wojen napoleońskich zakon utracił wiele swoich europejskich posiadłości. W roku 1800 Maltę przejęli Anglicy. Nastąpił wówczas militarny i gospodarczy upadek joannitów. Rycerze Maltańscy próbowali szukać wówczas schronienia w Austrii, Polsce i Rosji (przez chwilę nawet na czele prawosławnego odłamu zakonu stanął car Rosji, Paweł I Romanow, który jednak padł ofiarą zabójstwa w 1801 roku, zaś jego syn i następca, Aleksander I Romanow, nie podjął wyzwania i zrzekł się dziedziczenia stanowiska wielkiego mistrza zakonu).

Od roku 1834 główną siedzibą joannitów jest Rzym. Zakon istnieje do dziś pod nazwą Suwerennego Zakonu Kawalerów Maltańskich i działa również w Polsce.

Krzyżacy - Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie

Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, (którego członków zwano na ziemiach polskich krzyżakami, z powodu ich znaku rozpoznawczego - czarnego krzyża noszonego na białym płaszczu), założony został w 1190 roku w Palestynie i osiem lat później przekształcony w zakon rycerski.

W odróżnieniu od templariuszy i joannitów, krzyżacy chcieli, aby w ich szeregi wstępowali wyłącznie rycerze niemieccy. Najchętniej też opiekowali się niemieckojęzycznymi przybyszami z Europy.

W roku 1209 wielkim mistrzem krzyżackim został Hermann von Salza, który postanowił przenieść siedzibę zakonu do Europy. W trakcie jego trzydziestoletnich rządów krzyżacy stali się potęgą i utworzyli nad Bałtykiem własne państwo.

Najpierw, na prośbę króla węgierskiego Andrzeja II, przystąpili do obrony Siedmiogrodu, jednak ich ekspansywność sprawiła, że w latach 1224 - 1225 musieli opuścić Węgry.

W roku 1226 otrzymali od polskiego księcia Konrada Mazowieckiego kawałek ziemi chełmińskiej, która miała być ich bazą wypadową do walki z narodem "pogańskich" Prusów, żyjących nad Bałtykiem. W roku 1237, gdy Zakon Krzyżacki umocnił swoją pozycję na tych terenach, przyłączyli się do niego kawalerowie mieczowi, (znani też jako zakon Rycerzy Chrystusowych, założony w roku 1202 w Inflantach).Podobnie jak krzyżacy, wkroczyli oni na ziemie bałtyckie pod pretekstem obrony wiary chrześcijańskiej. Jednak ich prawdziwym celem było utworzenie własnego państwa, czego wyraz dali łącząc siły z popieranymi przez papiestwo i cesarza Niemiec krzyżakami. Nowe państwo zakonne okazało się bardzo ekspansywne. Próbowało poszerzyć swoje terytoria kosztem swoich sąsiadów. W pierwszej dekadzie XIV wieku zajęli Pomorze Gdańskie, co było początkiem ciągnącego się przez dziesięciolecia konfliktu polsko - krzyżackiego. Zakon Niemiecki próbował swoich sił także na prawosławnej Rusi oraz niechrześcijańskiej Litwie (co przyczyniło się do przyjęcia chrztu przez Wielkie Księstwo Litewskie i zawarcia unii personalnej z Polską).

Od czasu klęski krzyżaków pod Grunwaldem w roku 1410 znaczenie zakonu zaczęło słabnąć.

W roku 1525 nastąpił rozpad, zaś ostatni wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego, Albrecht Hohenzollern przyjął luteranizm, utworzył świeckie Księstwo Pruskie oraz złożył hołd lenny królowi Polski, Zygmuntowi III Staremu, stając się jego wasalem.

W roku 1561 doszło także do zeświecczenia inflanckiej gałęzi zakonu.

W roku 1809 cesarz Francji Napoleon I rozwiązał Zakon Niemiecki, którego członkowie znaleźli schronienie na dworze austriackim dzięki czemu ich wspólnota przetrwała. W 1938, po wcieleniu Austrii do Rzeszy Niemieckiej zakon został zdelegalizowany przez Hitlera który skonfiskował jego dobra. Ponownie Zakon Niemiecki zaistniał w Austrii w roku 1947 jako organizacja charytatywno - oświatowa i w takiej formie funkcjonuje do dzisiaj.