Ballada – gatunek synkretyczny, łączący w sobie cechy liryki (nastrojowość, emocjonalność), epiki (fabuła, narrator) i dramatu (dialogi, akcja), którego tematem są niezwykłe wydarzenia. Jej nazwa pochodzi od włoskiego ballare (tańczyć), co wskazuje na włosko-prowansalskie początki. Romantyczna ballada nawiązuje jednak do ludowych pieśni, które między XII a XIV w. pojawiły się w Danii i Szkocji. Pod koniec XVIII w. odkryli je miłośnicy folkloru. Wkrótce ballada stała się ulubionym gatunkiem poetów. Jej romantyczna forma wyróżnia się śpiewnością wiersza, nastrojowością, tajemniczością niejasno zarysowanych zdarzeń z interwencją złowrogich sił nadzmysłowych. Uwydatnieniu sensacyjności sprzyja konstrukcja narratora – zdziwionego światem, który przedstawia.
Ballada była charakterystyczna dla epoki romantyzmu.
Cechy ballad romantycznych:
ludowość (obecność ludu – mieszkańców wsi, symbolika ludowa), obecność postaci fantastycznych (nimf, rusałek, duchów), przysłowia ludowe, złote myśli, które kształtują moralnie ludzi, przyroda jako żywy bohater, język stylizowany na język ludowy (elementy mowy potocznej i gwary), cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej opowieści, autor (utożsamiony z narratorem) solidaryzuje się z ludem (mieszkańcy wsi), synkretyzm rodzajowy – utwór łączy w sobie elementy epiki, liryki i dramatu
Obecność przyrody :
jest tłem dla wszystkich wydarzeń, tajemnicza, groźna i niesamowita, tworzy groźny nastrój, jest siłą sprawczą wydarzeń, jest surowym trybunałem osądzającym człowieka, stoi na straży wierności i lojalności, honoru i cnoty itp., jest związana ze światem ludzkim,
Przykładowe ballady polskie to "Pani Twardowska" i "Świtezianka" Adama Mickiewicza (ze zbioru Ballady i romanse).
co tu chodzi? Nie napisałeś pytania. :-)
Ballada – gatunek synkretyczny, łączący w sobie cechy liryki (nastrojowość, emocjonalność), epiki (fabuła, narrator) i dramatu (dialogi, akcja), którego tematem są niezwykłe wydarzenia. Jej nazwa pochodzi od włoskiego ballare (tańczyć), co wskazuje na włosko-prowansalskie początki. Romantyczna ballada nawiązuje jednak do ludowych pieśni, które między XII a XIV w. pojawiły się w Danii i Szkocji. Pod koniec XVIII w. odkryli je miłośnicy folkloru. Wkrótce ballada stała się ulubionym gatunkiem poetów. Jej romantyczna forma wyróżnia się śpiewnością wiersza, nastrojowością, tajemniczością niejasno zarysowanych zdarzeń z interwencją złowrogich sił nadzmysłowych. Uwydatnieniu sensacyjności sprzyja konstrukcja narratora – zdziwionego światem, który przedstawia.
Ballada była charakterystyczna dla epoki romantyzmu.
Cechy ballad romantycznych:
ludowość (obecność ludu – mieszkańców wsi, symbolika ludowa), obecność postaci fantastycznych (nimf, rusałek, duchów), przysłowia ludowe, złote myśli, które kształtują moralnie ludzi, przyroda jako żywy bohater, język stylizowany na język ludowy (elementy mowy potocznej i gwary), cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej opowieści, autor (utożsamiony z narratorem) solidaryzuje się z ludem (mieszkańcy wsi), synkretyzm rodzajowy – utwór łączy w sobie elementy epiki, liryki i dramatuObecność przyrody :
jest tłem dla wszystkich wydarzeń, tajemnicza, groźna i niesamowita, tworzy groźny nastrój, jest siłą sprawczą wydarzeń, jest surowym trybunałem osądzającym człowieka, stoi na straży wierności i lojalności, honoru i cnoty itp., jest związana ze światem ludzkim,Przykładowe ballady polskie to "Pani Twardowska" i "Świtezianka" Adama Mickiewicza (ze zbioru Ballady i romanse).