Architektura pałaców w epoce baroku. Krótka notatka.
Zgłoś nadużycie!
Budowle architektoniczne doby baroku cechuje: o monumentalność o dynamika o bogactwo dekoracji i form orientalnych o hierarchizacja elementów kompozycyjnych kumulujących się na osi środkowej o efekty światłocieniowe uzyskane przez wygięcie elewacji o przerywanie gzymsów Wnętrza w budowlach barokowych były zdobione sztukateriami i malowidłami (często iluzjonistycznymi ). Charakterystyczne dla baroku było ograniczenie łączenia architektury z malarstwem i rzeźbą.
Architekturę rzymską XVI w. możemy uznać za bardziej rozbudowaną oraz harmonijną. Formy nabierają większej mocy, a rytm odznacza się majestatycznym umiarem. Powierzchnia ściany staje się niemal niewidoczna. Obok budowli stawiano posągi, które miały za zadanie przerwanie podziałów horyzontalnych. Liczne place rzymskie uzyskały swój kształt architektoniczny w XVII w. Piazza Navola jest owalem z trzema ogromnymi fontannami pośrodku. Na tym placu (jak i innych) podkreślono nadmierne efekty czysto wizualne. W porównaniu z sytuacją w budownictwie sakralnym zewnętrzny wygląd zamku barokowego nie różni się zbytnio od pałacu renesansowego, nadal występują tam formy wyraźnie surowe i zimne. Na planie zamku poszczególne pomieszczenia grupują się wokół owalnej sali głównej. W przeciwieństwie do spokojnych, zaokrąglonych i zamkniętych komnat placu renesansowego, architekci barokowi budują długie amfilady i łączą wspaniałe sale w imponujące ciągi, ukazując w ten sposób jednolity, płynny rytm uroczystego ruchu, który z jednej sali przenosi się bezpośrednio do kolejnej. Obok rzymskich pałaców, szczególnie piękne są położone na zboczach pagórków pałace germańskie. Mają one na wpół ciemne przedsionki, jasne i otwarte dziedzińce z widocznymi z tyłu ogrodami. Najpiękniejsze dzieła architektury XVII w. To podmiejskie palazzi czyli luksusowe wille rzymskich magnatów. Budowano je na zamówienie właścicieli, spragnionych życia w beztrosce i przepychu, a także za przyczyną wielkiej i rozbudowanej wyobraźni architektów. Najwybitniejszymi architektami XVII w. Byli Lorenzo Bernini oraz Francesco Boromini.
o monumentalność
o dynamika
o bogactwo dekoracji i form orientalnych
o hierarchizacja elementów kompozycyjnych kumulujących się na osi środkowej
o efekty światłocieniowe uzyskane przez wygięcie elewacji
o przerywanie gzymsów
Wnętrza w budowlach barokowych były zdobione sztukateriami i malowidłami (często iluzjonistycznymi ).
Charakterystyczne dla baroku było ograniczenie łączenia architektury z malarstwem i rzeźbą.
Architekturę rzymską XVI w. możemy uznać za bardziej rozbudowaną oraz harmonijną. Formy nabierają większej mocy, a rytm odznacza się majestatycznym umiarem. Powierzchnia ściany staje się niemal niewidoczna. Obok budowli stawiano posągi, które miały za zadanie przerwanie podziałów horyzontalnych. Liczne place rzymskie uzyskały swój kształt architektoniczny w XVII w. Piazza Navola jest owalem z trzema ogromnymi fontannami pośrodku. Na tym placu (jak i innych) podkreślono nadmierne efekty czysto wizualne. W porównaniu z sytuacją w budownictwie sakralnym zewnętrzny wygląd zamku barokowego nie różni się zbytnio od pałacu renesansowego, nadal występują tam formy wyraźnie surowe i zimne. Na planie zamku poszczególne pomieszczenia grupują się wokół owalnej sali głównej. W przeciwieństwie do spokojnych, zaokrąglonych i zamkniętych komnat placu renesansowego, architekci barokowi budują długie amfilady i łączą wspaniałe sale w imponujące ciągi, ukazując w ten sposób jednolity, płynny rytm uroczystego ruchu, który z jednej sali przenosi się bezpośrednio do kolejnej.
Obok rzymskich pałaców, szczególnie piękne są położone na zboczach pagórków pałace germańskie. Mają one na wpół ciemne przedsionki, jasne i otwarte dziedzińce z widocznymi z tyłu ogrodami. Najpiękniejsze dzieła architektury XVII w. To podmiejskie palazzi czyli luksusowe wille rzymskich magnatów. Budowano je na zamówienie właścicieli, spragnionych życia w beztrosce i przepychu, a także za przyczyną wielkiej i rozbudowanej wyobraźni architektów. Najwybitniejszymi architektami XVII w. Byli Lorenzo Bernini oraz Francesco Boromini.