(341-270 p.n.e.) - filozof grecki, twórca kierunku nazwanego → epikureizmem, założyciel szkoły ateńskiej zwanej też "ogrodem Epikura" (o filozofach z jego szkoły mówiono często "filozofowie z ogrodów"). W centrum jego zainteresowań znajdowały się kwestie etyczne; w ślad za → Arystypem uznawał, że → szczęście polega na doznawaniu przyjemności, przy czym przyjemnością był dla niego już sam negatywny fakt braku cierpienia; traktowano go jednak często jako typowego → hedonistę, zwolennika uciech cielesnych. On sam jest autorem powiedzenia: "przyjemność brzucha jest podstawą i korzeniem wszelkiego dobra", ale twierdził też: "Nie uczty i pochody świąteczne, rozkosze miłości i rozkosze podniebienia przy zastawnych stołach czynią życie słodszym, lecz trzeźwy rozum, który […] odrzuca błędne mniemania, najwięcej niepokoju sprawiające duszy". W badaniu przyrody, które ma wartość przede wszystkim terapeutyczną, uspokajającą umysł, był trzeźwym → materialistą i → sensualistą nie widzącym konieczności odwoływania się do jakichkolwiek pozaświatowych bytów, traktował wszelkie zdarzenia przyczynowo i → mechanistycznie, dlatego → Kant nazwał epikurejczyków najlepszymi filozofami przyrody wśród myślicieli greckich. W efekcie człowiek sam jest odpowiedzialny za swe szczęście. Wolność od bólów cielesnych i umysłowych trosk jest naturalnym celem jego dążeń. Najwięcej przyjemności nie daje wcale nieumiarkowane używanie wszelkich uciech, lecz rozumny i cnotliwy tryb życia.
(341-270 p.n.e.) - filozof grecki, twórca kierunku nazwanego → epikureizmem, założyciel szkoły ateńskiej zwanej też "ogrodem Epikura" (o filozofach z jego szkoły mówiono często "filozofowie z ogrodów"). W centrum jego zainteresowań znajdowały się kwestie etyczne; w ślad za → Arystypem uznawał, że → szczęście polega na doznawaniu przyjemności, przy czym przyjemnością był dla niego już sam negatywny fakt braku cierpienia; traktowano go jednak często jako typowego → hedonistę, zwolennika uciech cielesnych. On sam jest autorem powiedzenia: "przyjemność brzucha jest podstawą i korzeniem wszelkiego dobra", ale twierdził też: "Nie uczty i pochody świąteczne, rozkosze miłości i rozkosze podniebienia przy zastawnych stołach czynią życie słodszym, lecz trzeźwy rozum, który […] odrzuca błędne mniemania, najwięcej niepokoju sprawiające duszy". W badaniu przyrody, które ma wartość przede wszystkim terapeutyczną, uspokajającą umysł, był trzeźwym → materialistą i → sensualistą nie widzącym konieczności odwoływania się do jakichkolwiek pozaświatowych bytów, traktował wszelkie zdarzenia przyczynowo i → mechanistycznie, dlatego → Kant nazwał epikurejczyków najlepszymi filozofami przyrody wśród myślicieli greckich. W efekcie człowiek sam jest odpowiedzialny za swe szczęście. Wolność od bólów cielesnych i umysłowych trosk jest naturalnym celem jego dążeń. Najwięcej przyjemności nie daje wcale nieumiarkowane używanie wszelkich uciech, lecz rozumny i cnotliwy tryb życia.
Coś takiego ? ; p