Analiza wiersza Juliana Tuwima pt . Szczęście Nieciekaw jestem świata, Ogromnych, pięknych miast: Nie więcej one powiedzą, Jak ten przydrożny chwast. Nieciekaw jestem ludzi, Co nauk zgłębili sto: Wystarczy mi pierwszy lepszy, Wystarczy mi byle kto. I ksiąg nie jestem ciekaw - Możecie ze mnie drwić - Wiem ja bez ksiąg niemało I wiem, co znaczy żyć. Usiadłem sobie pod drzewem, Spokojny jestem i sam - O, Boże! O, szczęście moje! Jakże dziękować Ci mam? Proszę napiszcie mi !!!
Wiersz Juliana Tuwima pt. ,,Szczęście,, mówi o człowieku, który nie potrzebuje wiele do szczęścia, cieszy się samym życiem. Nie jest zainteresowany odległymi krajami, nie chce towarzystwa wybitnych, uczonych ludzi. Do szczęścia nie potrzeba mu również książek. Jedyne, o czym wspomina, to zwykły człowiek, z którym mógłby wymienić się poglądami. Podmiot liryczny jest zwyczajnym, pozytywnie nastawionym do życia człowiekiem - ma bagaż życiowych doświadczeń i wie, co to znaczy żyć. Cieszy się ze swojego miejsca zamieszkania, spokoju, jaki niesie mu codzienność. W wiersza wynika również, że jest to osoba głęboko wierząca.