Szereg pytań retorycznych i wykrzyknienia tworzą dyskursywny charakter wiersza. Zawiera on przeciwstawienie postawy pasywnej (biernej) i aktywnej jako synonimów: idealizmu i pragmatyzmu ("Potrzeba walczyć o życie!") lub utylitaryzmu ("A ten zwycięzcą - kto drugim da / Najwięcej światła od siebie!"). Przesłanie wiersza ukazane jest za pomocą metaforyki walki i burzy oraz znanych motywów kulturowych: opozycji nieba i ziemi, a także światła i zasiewu (żniwa). Tworzy je bolesna świadomość, ale i zrozumienie, przyjęcie prawdy, iż prawem powszechnym jest przemiana, a gwałtu nie da się wykluczyć z "duchowej sfery istnienia". Podmiot liryczny przedstawia tę prawdę zbiorowemu adresatowi: "dzisiejszym idealistom", którzy powinni przestać kontemplować przeszłość i zająć się "nowym zasiewem", bo "Do tych należy jutrzejszy dzień,/ Co nowych łakną zdobyczy".
Szereg pytań retorycznych i wykrzyknienia tworzą dyskursywny charakter wiersza. Zawiera on przeciwstawienie postawy pasywnej (biernej) i aktywnej jako synonimów: idealizmu i pragmatyzmu ("Potrzeba walczyć o życie!") lub utylitaryzmu ("A ten zwycięzcą - kto drugim da / Najwięcej światła od siebie!"). Przesłanie wiersza ukazane jest za pomocą metaforyki walki i burzy oraz znanych motywów kulturowych: opozycji nieba i ziemi, a także światła i zasiewu (żniwa). Tworzy je bolesna świadomość, ale i zrozumienie, przyjęcie prawdy, iż prawem powszechnym jest przemiana, a gwałtu nie da się wykluczyć z "duchowej sfery istnienia". Podmiot liryczny przedstawia tę prawdę zbiorowemu adresatowi: "dzisiejszym idealistom", którzy powinni przestać kontemplować przeszłość i zająć się "nowym zasiewem", bo "Do tych należy jutrzejszy dzień,/ Co nowych łakną zdobyczy".