Adam Mickiewicz wiersz pt. Do Laury
Ledwiem ciebie zobaczył, jużem się zapłonił,
W nieznanym oku dawnej znajomości pytał;
I z twych jagód wzajemny rumieniec wykwitał,
Jak z róży, której piersi zaranek odsłonił.
Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił,
Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał;
Zdało się, że ją anioł po imieniu witał
I w zegar niebios chwilę zbawienia zadzwonił.
O luba! niech twe oczy przyznać się nie boją,
Jeśli cię mym spojrzeniem, jeśli głosem wzruszę;
Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją,
Że uciekać i kochać bez nadziei muszę.
Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,
Tylko wyznaj, że Bóg mi poślubił twą duszę.
1. Kto stoi na przeszkodzie miłości opisywanej w wierszu? Dlaczego podmiot liryczny zgadza sie na to , by jego ukachana wyszla za mąż na kogoś innego? Co da mu ukojenie w tych chwilach.
2. Czy powyższy wiersz jest typen sonetu włoskiego czy sonetu francuskiego? uzasadnij swoją odpowiedź . wskaż częśc opisową i refleksyjną w tekscie.
Narrator wyznaje swoje uczucie do laury poniewaz sie w niej zakochal