ur. ok. 1599 w Czarncy, zm. 16.02.1655 w Sokołówce.
W czasie potopu szwedzkiego (1655-1660) pozostał wierny królowi i jako jeden z nielicznych doświadczonych dowódców prowadził wojnę szarpaną ze Szwedami w 1655 roku.
Sławę i uznanie zdobył w walkach z Bohdanem Chmielnickim (1648-1655).
W 1649, po zawarciu ugody zborowskiej został wykupiony z niewoli.
Jakkolwiek udział Czarnieckiego w bitwie pod Beresteczkiem nie był decydujący dla jej wyniku, to jednak wykazał on tam dowody odwagi na prawym skrzydle polskim.W 1652 na czele chorągwi kozackiej i husarskiej brał udział pod hetmanem Marcinem Kalinowskim w bitwie pod Batohem.
W 1654 roku dowodził częścią armii koronnej.
Stefan Czarniecki, pochodzący ze średniej szlachty, całe życie dążył do założenia potężnego rodu, lecz nie doczekał się nigdy syna. Także żaden z jego ośmiu braci oprócz Marcina nie doczekał się męskiego potomka.
Jak żaden z wyższych dowódców odniósł liczne rany, co nie uratowało go przed nienawiścią rodaków w czasie walk o reformy vivente rege.
Pomimo tego, że dzięki swoim wielkim zasługom przebił się przez przeszkody stawiane mu przez stare rody magnackie, buławę hetmańską otrzymał dopiero na łożu śmierci. Późniejsze badania historyczne próbowały odbrązowić tę postać.
ur. ok. 1599 w Czarncy, zm. 16.02.1655 w Sokołówce.
W czasie potopu szwedzkiego (1655-1660) pozostał wierny królowi i jako jeden z nielicznych doświadczonych dowódców prowadził wojnę szarpaną ze Szwedami w 1655 roku.
Sławę i uznanie zdobył w walkach z Bohdanem Chmielnickim (1648-1655).
W 1649, po zawarciu ugody zborowskiej został wykupiony z niewoli.
Jakkolwiek udział Czarnieckiego w bitwie pod Beresteczkiem nie był decydujący dla jej wyniku, to jednak wykazał on tam dowody odwagi na prawym skrzydle polskim.W 1652 na czele chorągwi kozackiej i husarskiej brał udział pod hetmanem Marcinem Kalinowskim w bitwie pod Batohem.
W 1654 roku dowodził częścią armii koronnej.
Stefan Czarniecki, pochodzący ze średniej szlachty, całe życie dążył do założenia potężnego rodu, lecz nie doczekał się nigdy syna. Także żaden z jego ośmiu braci oprócz Marcina nie doczekał się męskiego potomka.
Jak żaden z wyższych dowódców odniósł liczne rany, co nie uratowało go przed nienawiścią rodaków w czasie walk o reformy vivente rege.
Pomimo tego, że dzięki swoim wielkim zasługom przebił się przez przeszkody stawiane mu przez stare rody magnackie, buławę hetmańską otrzymał dopiero na łożu śmierci. Późniejsze badania historyczne próbowały odbrązowić tę postać.