Jadwiga urodziła się prawdopodobnie 18 lutego 1374 roku. Była córką Ludwika Węgierskiego, ówczesnego króla Węgier i Polski i Elżbiety Bośniaczki. Pobyt w znakomitym środowisku kulturalnym dworu w Budzie sprawił, iż Jadwiga posiadła umiejętność czytania, znajomość języków obcych, zamiłowanie do lektury, muzyki, sztuki i nauki. Jadwiga w wieku 4 lat została zaślubiona Wilhelmowi Habsburgowi, przez kilka lat wychowywała się na hasburskim dworze. Jadwiga oddała swoją rękę Jagielle 18 lutego 1386r., dając pierwszeństwo racjom ponadosobistym „dla dobra i rozwoju wiary chrześcijańskiej”. Jej decyzja, choć w tak młodym wieku podjęta, była dojrzała i samodzielna. W 1387 r. Jadwiga stała na czele polskiej wyprawy na Ruś Czerwoną. Wyprawa ta umożliwiła usunięcie z tamtejszych zamków załóg węgierskich i przywrócenie polskiego panowania. Z biegiem lat Jadwiga mniej uwagi poświęcała sprawom państwowym – rządy przejął Jagiełło. Czas wypełniały jej głównie modlitwa i działalność dobroczynna. Mijały lata wspólnego królowania. Królowa nie mogła doczekać się potomka, co wtedy uważano za karę bożą. Gdy po 13 latach spodziewała się dziecka, Jagiełło posłał jej w darze srebrną kołyskę i zaprosił na chrzest połowę Europy. W lipcu 1399 roku urodziła się słaba dziewczynka. Żyła 21 dni. Niedługo po niej zmarła także Jadwiga.Królowa odeszła młodo mając zaledwie 25 lat. Pozostała po niej pamięć świętej, o wielkiej i gorliwej pobożności, dobrej i sprawiedliwej władczyni, która doprowadziła do chrztu ostatni pogański kraj w Europie. Polsce przysporzyła potęgi i znaczenia. Przez stulecia trwał kult Królowej Jadwigi, długo nie zatwierdzany oficjalnie, jednakże żywy. Kanonizacja Jadwigi miała miejsce podczas V pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny, na Błoniach Krakowskich, 8 czerwca 1997 roku, podczas Mszy świętej, która zgromadziła 1.800.000 wiernych.
Jadwiga urodziła się prawdopodobnie 18 lutego 1374 roku. Była córką Ludwika Węgierskiego, ówczesnego króla Węgier i Polski i Elżbiety Bośniaczki. Pobyt w znakomitym środowisku kulturalnym dworu w Budzie sprawił, iż Jadwiga posiadła umiejętność czytania, znajomość języków obcych, zamiłowanie do lektury, muzyki, sztuki i nauki. Jadwiga w wieku 4 lat została zaślubiona Wilhelmowi Habsburgowi, przez kilka lat wychowywała się na hasburskim dworze.
Jadwiga oddała swoją rękę Jagielle 18 lutego 1386r., dając pierwszeństwo racjom ponadosobistym „dla dobra i rozwoju wiary chrześcijańskiej”. Jej decyzja, choć w tak młodym wieku podjęta, była dojrzała i samodzielna. W 1387 r. Jadwiga stała na czele polskiej wyprawy na Ruś Czerwoną. Wyprawa ta umożliwiła usunięcie z tamtejszych zamków załóg węgierskich i przywrócenie polskiego panowania. Z biegiem lat Jadwiga mniej uwagi poświęcała sprawom państwowym – rządy przejął Jagiełło. Czas wypełniały jej głównie modlitwa i działalność dobroczynna. Mijały lata wspólnego królowania. Królowa nie mogła doczekać się potomka, co wtedy uważano za karę bożą. Gdy po 13 latach spodziewała się dziecka, Jagiełło posłał jej w darze srebrną kołyskę i zaprosił na chrzest połowę Europy. W lipcu 1399 roku urodziła się słaba dziewczynka. Żyła 21 dni. Niedługo po niej zmarła także Jadwiga.Królowa odeszła młodo mając zaledwie 25 lat. Pozostała po niej pamięć świętej, o wielkiej i gorliwej pobożności, dobrej i sprawiedliwej władczyni, która doprowadziła do chrztu ostatni pogański kraj w Europie. Polsce przysporzyła potęgi i znaczenia. Przez stulecia trwał kult Królowej Jadwigi, długo nie zatwierdzany oficjalnie, jednakże żywy. Kanonizacja Jadwigi miała miejsce podczas V pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny, na Błoniach Krakowskich, 8 czerwca 1997 roku, podczas Mszy świętej, która zgromadziła 1.800.000 wiernych.