Question

1.Zasada podzilu instrumentów dętych i ich grupy.

2.Wymień 3 instrumenty dete i opisz jeden.

3.Rodzaje zespolów instrumentalnych tworzących trio fortepianowe - wyjasnij pochodzenie zespolu.

4.Grupy instrumentów któte wchodzą w sklad orkiestry symgonicznej w kolejności od dyrygenta.

Prosze o szybka pomoc, mam na jutro umieć odpowiedzi na te pytania.

Answer 1

NSTRUMENTY DĘTE DREWNIANE: flet, obój, klarnet, fagot;

INSTRUMENTY DĘTE BLASZANE: trąbka, waltornia, puzon, tuba;

INSTRUMENTY DĘTE KLAWISZOWE: organy, akordeon;

 

INSTRUMENTY DĘTE DREWNIANE

 

Instrumenty wargowe to takie, w których zadęcie polega na kierowaniu strumienia powietrza na wargę. Rozróżnia się dwa typy: podłużne – tzrymane w czasie gry pionowo oraz poprzeczne –  trzymane poprzecznie.

Instrumenty stroikowe posiadają stroik wywołujący drganie słupa powietrza.

 

Flet to jeden z najstarszych instrumentów. Istnieją dwa jego rodzaje: flet prosty – wykorzystywany w zespołach muzyki dawnej, i flet poprzeczny – instrument wchodzący w skład orkiestrowego instrumentarium, także solistyczny. W XII wieku przywędrował do Europy flet poprzeczny. Najpierw budowano go z drewna, a otwory zamykano palcami. Z czasem jego budowę udoskonalono i dopiero w XVII wieku dodano klapy umożliwiające sprawniejszą grę. Współczesny flet ma ponad 70 centymetrów długości. Jest zbudowany z metalu, często ze srebra, a nawet ze srebra pozłacanego. Skala dźwięku obejmuje cztery oktawy: od c1 do c4.  Dźwięk powstaje dzięki bezpośredniemu zadęciu na otwór – wargę instrumentu. Odmianą fletu poprzecznego jest mały FLET PICCOLO.

Flet piccolo po raz pierwszy wprowadzony został do orkiestry dętej ok. 1800 roku, a do orkiestry symfonicznej na początku XIX wieku. Posiada skalę wyższą o oktawę od fletu wielkiego.

 

Postać dzisiejszego oboju znana jest od  XVII wieku. Obój zalicza się do grupy instrumentów o podwójnym, drewnianym stroiku osadzonym w górnej części instrumentu, u wlotu powietrza. Zasięg jego skali wynosi dwie i pół oktawy  ( b – g3 ). W muzyce baroku i klasycyzmu był często instrumentem solowym. W epoce romantyzmu zajął miejsce w orkiestrze symfonicznej, realizując partie najwyższego lub środkowego głosu. Orkiestra współczesna wykorzystuje jeszcze dwa rodzaje oboju: obój miłosny i rożek angielski

ROŻEK ANGIELSKIjest altową odmianą oboju. Posiada większe rozmiary i niższą skalę dźwiękową. Jest instrumentem transponującym o kwintę w dół ( tzn. zapisane dżwięki brzmią o kwintę niższą niżej ).

 

 

Klarnet ma stroik pojedynczy, podobnie jak saksofon. Historia tego instrumentu zaczyna się w końcu XVII wieku. W połowie XVII wieku wszedł w skład orkiestry symfonicznej. Jego skala dźwięku liczy trzy i pół oktawy (dźwięki od d do g3 ). Klarnet jest instrumentem transponującym. Najczęściej występujący strój – to klarnet in B, czyli klarnecista transponuje

ponuje o sekundę do dołu. Występuję też klarnety in A, C.  Klarnetu używa się też w kapelach ludowych, tanecznych i w zespołach jazzowych.

Basową odmianą klarnetu jest BASKLARNET, zwany KLARNETEM BASOWYM. Występuje on w stroju B.

 

 

Fagot jest instrumentem o podwójnym drewnianym stroiku, podobnie jak obój. Łączna dzięki długość jego piszczałki, zgiętej i połączonej kolankami, wynosi 250 centymetrów. Obecny kształt otrzymał fagot dopiero w XIX wieku dzięki konstruktorom francuskim i niemieckim. Instrument ten ma bardzo szeroką skalę ( B1 - d2 ), dzięki której zajmuje ważne miejsce w orkiestrze. Basową odmianą fagotu jest KONTRAFAGOT. W orkiestrze symfonicznej pełni rolę podłoża harmonicznego.

 

Saksofon – wynaleziony w 1840 roku przez A. Saxa – to jeden z najmłodszych instrumentów. Konstruktor stworzył całą rodzinę saksofonów: sopranowy, altowy, tenorowy, baryto nowy, basowy i kontrabasowy. Rozwój tego instrumentu przypada na wiek XX i wiąże się z szerokim zastosowaniem jego w muzyce rozrywkowej. Należy do grupy instrumentów transponujących.

 

INSTRUMENTY DĘTE BLASZANE

 

 

Trąbka należy do instrumentów dętych blaszanych, gdyż posiada metalowy ustnik w kształcie lejka. Istniała już w starożytności, pełniąc funkcję instrumentu fanfarowo – sygnałowego. Dzisiejsze instrumenty w zależności od typu posiadają skalę prawie trzech oktaw ( od e do c3 ). Skalę chromatyczną wprowadzono w XIX wieku dzięki wynalazkowi trzech wentyli, które grający naciska palcami, zmieniając w ten sposób wysokości dźwięków. Brzmienie można ściszyć poprzez zastosowanie tłumika. Jest najruchliwszym instrumentem w grupie instrumentów dętych blaszanych.

 

 

Róg ( waltornia ) pochodzi z naturalnego rogu zwierzęcego. Przez zastosowanie szeregu udoskonaleń powstał dzisiejszy instrument powstał w XIX wieku. Współczesny instrument to długa rura trzykrotnie zwinięta, wyposażona w trzy lub cztery wentyle o skali ponad trzech oktaw ( od H1 do es 2 ). Dziś używane są prawie wyłącznie waltornie w stroju F ( transponują o kwintę w dół ). Barwę rogu można zmienić przez częściowe zamknięcie czary głosowej lub zastosowanie tłumika.

 

 

Puzon nie posiada wentyli, lecz suwak, który umożliwia granie np. glissando ( polega na płynnym przejściu przez kolejne dźwięki skali ). Udogodnienie to wprowadzono w XV wieku. Obecnie instrument tworzą dwie metalowe rury w kształcie litery „U”, połączone ze sobą równolegle. Wysokość dźwięku osiąga się poruszając suwakiem. Posiada skalę od B1 do d2. Istnieją także puzony z wentylami ( bez suwaka ), zbudowane ok. 1830 r. Mają gorsze brzmienie i ograniczone możliwości  ( np. brak glissanda  ). Puzony występują w różnego typu orkiestrach: od wojskowych, poprzez jazzowe po orkiestrę symfoniczną.

 

 

Tuba w orkiestrze symfonicznej jest najniżej brzmiącym instrumentem z grupy dętych blaszanych. Skonstruowana została w I połowie XIX wieku Ma kształt długiej rury kilkakrotnie zwiniętej. Skala instrumentu to dźwięki od E1 do d1.

 

INSTRUMENTY DĘTE KLAWISZOWE

 

Organy znane były już w starożytności. Wielki rozwój tego instrumentu nastąpił w okresie średniowiecza, powszechnie używane były w kościołach już w XVII wieku. Największe udo skonalenia prz­ypa­dają na XV – XVI wiek. Ostateczna budowa organów wykształciła się na przełomie XVII – XVIII wieku.

Organy składają się z sze­regu piszcza­łek ( wargo­wych i języko­wych ) różniących się wyso­kością i barwą. Orga­nista używa jedno­cześnie klawia­tury ręcznej  ( manuały w liczbie od 1 do 5 ) i nożnej ( pedał ). Skala tego instrumentu jest rozległa i  w zasadzie może obejmować całą muzyczną skalę dźwięków. Ze względu na istnienie dużej ilości piszczałek o różnej barwie organy wyróżniają się ogromnymi możliwo­ściami kolorystycznymi.

Najbardziej znane w Polsce organy znajdują się w Katedrze w Oliwie i posiadają 6300 piszczałek.

 

Akordeon jest odmianą harmonii ręcznej. Technika gry polega na obsługiwaniu klawiatur: melodycznej, na której prawą ręką gra się melodię i basowej ( guzikowej ) dla lewej ręki. Istnieją też instrumenty posiadające klawiatury guzikowe z obu stron. Nad klawiaturą umieszczone są zwykle rejestry służące do zmiany barwy dźwięku.  Klawiatura dla prawej ręki zawiera około 3 oktawy:  od G do a3.

Akordeon rozpowszechnił się na początku XX wieku, głównie w muzyce tanecznej. W muzyce poważnej rzadziej jest stosowany, choć w ostatnich latach znaczenie jego wzrosło. Współcześni akordeoniści są w stanie wykonać bardzo zróżnicowany repertuar, począwszy od transkrypcji utworów organowych J. B. Bacha, a na utworach współczesnych, pisanych specjalnie na ten instrument skończywszy.

 

Trio fortepianowe  to utwór na zespół instrumentalny, złożony z trzech instrumentów, wśród których musi znaleźć się fortepian. Pozostałe dwa instrumenty w składzie zespołu mogą być zmienne, ale najczęściej są to skrzypce i wiolonczela. Trio fortepianowe tworzyli w dobie klasycyzmu (XVIII wiek) J. Haydn, W. A. Mozart, L. van Beethoven. Swoją popularność utrzymało później w XIX i XX wieku.

 

Grupy instrumentów - w załączniku podany jest schemat całej orkiestry.

 

 

W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.