Question

1.wymień formy opery i jej części. 2. rozwoj opery w epoce romantyzmu- opera francuska. wloska, niemiecka

Answer 1

1. Opera to nazwa większego utworu muzycznego, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną. Istnieją różne gatunki opery ze względu na charakter treści i rodzaj jej współczynników.

Pod względem treści rozróżniamy dwa podstawowe gatunki:

operę poważną (seria) i komiczną (buffa).

Ponadto istnieje gatunek pośredni, tzw. opera semiseria – jest to zazwyczaj opera poważna z elementami komicznymi.

Utwór muzyczno-dramatyczny należący do kategorii muzyki rozrywkowej i będący w zasadzie rodzajem dzieła komicznego, często o charakterze satyrycznym, to operetka.

 

Podstawowymi współczynnikami formy są:

partie wokalne-solowe, zespołowe i chór;

partie instrumentalne realizowane głównie przez orkiestrę;

wstawki baletowe i w niektórych gatunkach partie mówione.

Z uwagi na rodzaj współczynników opery i ich przewagę wyróżniamy: melodramat, w którym śpiew ulega eliminacji na rzecz deklamowanego tekstu w oparciu o podłoże instrumentalne.

Gdy głównym współczynnikiem dzieła scenicznego jest taniec, powstaje opera baletowa.

Przewaga partii chóralnych decyduje o operze chóralnej, natomiast jeśli w utworze dramatycznym muzyka ogranicza się do nielicznych wstawek, będących pieśniami solowymi lub chóralnymi powstaje śpiewogra (singspiel).

Poszczególne rodzaje form dramatycznych mogą wykazywać najrozmaitszą treść: mitologiczną, alegoryczną, baśniową (podania ludowe), historyczną, czy realistyczną.

 

2.

O charakterze opery XIX wieku zadecydowała przede wszystkim jej treść, nawiązująca do podań ludowych, wykorzystująca elementy fantastyczne, świata nadprzyrodzonego oraz tematykę narodową i historyczną. Te elementy treści oper zadecydowały o podstawowych jej gatunkach. Za twórcę opery romantycznej z elementami ludowymi uważa się C. M. Webera (w szczególności „Wolny strzelec” 1821).

Ograniczeniu uległa wielka aria na rzecz form mniejszych, pieśniowych.

Niektóre rodzaje pieśni jak np. modlitwa i pieśń biesiadna stały się prawie nieodłącznym atrybutem opery XIX wiecznej.

Typowa dla okresu romantycznego ballada stawała się niekiedy osnową całości dzieła operowego (np. „Holender tułacz“ R. Wagnera).

Ograniczeniu, a nawet eliminacji uległ recytatyw na rzecz szerzej rozbudowanej partii, tj. monologu, który stał się podstawą do ukształtowania sceny.

We wszystkich gatunkach opery w okresie romantyzmu widoczne jest dążenie do ujednolicenia dzieła za pomocą materiału muzycznego.

Jednocześnie wzrosło znaczenie orkiestry, a w związku z tym powiększyła się jej obsada.

Typowym przedstawicielem muzyki dramatycznej okresu romantycznego był R. Wagner. W jego twórczości skupiły się najważniejsze tendencje charakterystyczne dla tego okresu, chociaż najwybitniejsze swoje dzieła stworzył Wagner później, kiedy już minął okres romantyczny. Charakterystyczną cechą koncepcji dramatycznej Wagnera było współdziałanie wszystkich sztuk, głównie poezji, dramatu, sztuki teatralnej, plastyki i muzyki. Według Wagnera muzyka powinna być podporządkowana akcji dramatycznej. W związku z tym powrócił do pierwotnej koncepcji dramatu muzycznego. O jedności dzieła miały decydować podstawowe tematy muzyczne, nazwane później motywami przewodnimi. Były one jednocześnie symbolami elementarnych sił przyrody, postaci, uczuć, nastrojów, a nawet przedmiotów. Wagner powiększył skład dotychczasowej orkiestry operowej, a nawet dodał do niej nowe instrumenty (tzw. tuby wagnerowskie). W harmonice rozbudował sieć odniesień harmonicznych , aż do związków półtonowych i trytonowych. Wskutek rozbudowania tych odniesień harmonicznych Wagner przekroczył zdecydowanie system diatoniczny na rzecz wzmożonej chromatyki. Zmienił się więc charakter melodyki. Straciła ona budowę okresową z charakterystycznym dla niej falowaniem napięć i odprężeń i stała się tworem ciągłym, tzw. melodią nieskończoną. Reforma Wagnera, chociaż była naturalną konsekwencją rozwoju muzyki dramatycznej XIX wieku, dała w rezultacie nową formę dzieła muzyczno-dramatycznego.

Tendencje realistyczne w muzyce dramatycznej jako wyraz postawy kompozytora wobec świata i ludzi, pojawiły się w okresie romantyzmu w niektórych utworach o tematyce społecznej. („Halka” S. Moniuszki, „Niemej z Portici” Aubera, „Norma” Belliniego). Istotną cechą realizmu jest dążenie do uchwycenia życia w jego rzeczywistej postaci, bez idealizacji uczuć i stosunków międzyludzkich.

 

Twórcy opery romantycznej:

C. M. Weber (1786-1826)

G. Rossini (1792-1868)

V. Bellini (1801-1835)

G. Donizetti (1797-1842)

L. Cherubini (1760-1842)

D. Auber (1782-1971)

G. Meyerbeer (1791-1864)

G. Verdi (1813-1901)

R. Leoncavallo (1857-1919)

P. Mascani (1863-1945)

G. Puccini  (1858-1924)

R. Wagner (1813-1883)

 

 

Oczywiście nie jest to kopia z netu, tylko całość pisana ręcznie. Pozdrawiam.