Question

1.Opisz formę muzyki jaka jest:fuga(15 zdań),concerti grossi(10 zdań),opera(10 zddań), koncert solowy(10 zdań), oratorium(10 zdan).

2.Wymień i opisz tance suity barokowej(5 zdań).

3.co to jest etrogafia(5 zdań), folklor(5 zdań).

4.Jaka jest róznica po między gama dur-moll.

PROSZĘ O POMOC!!!!

Answer 1

1. Fuga ( łac. – ucieczka ) to forma polifoniczna, imitacyjna, oparta na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Podstawą fugi jest jednogłosowy temat. Ugrupowanie tematu ma zwykle pewne charakterystyczne cechy, które pozwalają łatwo go wyróżnić wśród pozostałych głosów fugi.

Fugę można podzielić na przeprowadzenia. O podziale może zadecydować m.in. plan tonacyjny utworu. W pierwszym przeprowadzeniu temat pojawia się w dowolnym głosie  w tonacji zasadniczej, po czym ulega imitacji, to znaczy jest powtarzany kolejno we wszystkich głosach. Głosy towarzyszące pokazom tematu nazywamy kontrapunktem.

Następny fragment utworu, w którym nie stwierdza się istnienia tematu w żadnym głosie, nazywamy łącznikiem. Głównym zadaniem łącznika jest modulacja ( przejście do innej tonacji ). W drugim przeprowadzeniu temat pokazywany jest najczęściej w różnych tonacjach pokrewnych. Fugi mogą mieć różną budowę ( różna liczba przeprowadzeń i łączników ), jednak  zawsze kończą się w tonacji zasadniczej.

Kompozytorzy mogą stosować w fudze bogactwo środków imitacyjnych. Do często spotykanej techniki, powodującej wzrost napięcia należy stretto ( wł. ścieśnienie ). Zjawisko to polega na nakładaniu się tematów w poszczególnych głosach. Temat może ulec zmianom, np. przy zastosowaniu inwersji ( łac. przewrót, odwrócenie ).Spotyka się również zjawisko augmentacji. Jest to przedstawienie tematu w proporcjonalnie zwiększonych wartościach rytmicznych. Zjawisko przedstawienia tematu w proporcjonalnie zmniejszonych wartościach nazywamy diminucją.

 

Concerto grosso

Jest to typ koncertu barokowego przeznaczonego na grupę instrumentów solowych i orkiestrę. Początkowo concerta grossi były utworami wieloczęściowymi ( u A. Corelliego mają 5 i więcej części ). F. Geminiani przyjął 4 – częściowy schemat, natomiast klasyczną formę nadał A. Vivaldi, ustalając 3 – częściowy schemat ( allegro – adagio – allegro ). Na cykl concerto grosso składają się ronda, fugi, formy jednorodne i różnorodne.

 

Koncert solowy

Koncert W okresie baroku, podobnie jak w sonacie, istniały dwa typy koncertów: da - chiesa z częściami fugowanymi i da camera -  z elementami tanecznymi.

W okresie klasycznym część pierwsza koncertu miała formę sonatową, w której zastosowano dwie ekspozycje: jedną dla orkiestry, drugą dla solisty. Przed zakończeniem umieszczona była brawurowa cadenza, dająca soliście okazję do popisu improwizacyjnego. Druga część posiadała wolne tempo o śpiewnej melodyce, trzecia – zwykle była rondem.

Rozwój wirtuozostwa w romantyzmie przyczynił się do powstania koncertu o bardzo popisowym charakterze. Poza koncertem cyklicznym ( często 4 – częściowym ), tworzono koncerty 1 – częściowe, odznaczające się jednolitością tematyczną.

 

Oratorium

To utwór przeznaczony do wykonania przez solistów, chór i orkiestrę, związany najczęściej z tekstem biblijnym,  wykonywany w kościele lub na sali koncertowej bez dekoracji   i charakteryzacji wykonawców.  Oratoria o tematyce świeckiej występowały znacznie rzadziej. Dzieło jest poprzedzone uwerturą, po czym następuje kilkadziesiąt części w bardzo różnych formach.  Bardzo często oratorium zawiera partię narratora ( tzw. testo ), wprowadzającego postacie i objaśniającego akcję dramatyczną.

 

Opera

To utwór wokalno – instrumentalny współdziałający z akcją dramatyczną. Z reguły posiada tekst świecki ( mitologiczny, baśniowy, historyczny itp. ), co wpływa na charakter i formę części składowych. Pomimo dużej obsady wykonawczej, w operze zazwyczaj nie spotyka się polifonii. Recytatywy, arie, duety, sceny zbiorowe i chóry występują na przemian, w zależności od akcji dramatycznej.

Charakter muzyki operowej zależy od treści literackiej, czyli libretta. Rozróżnia się więc operę: seria ( poważną ), buffa ( komiczną ) i semiseria ( gatunek pośredni – opera poważna z elementami komicznymi ).

Utwór muzyczno – dramatyczny należący do kategorii muzyki rozrywkowej i będący często rodzajem dzieła komicznego, nosi nazwę operetki. Podstawowymi współczynnikami są:

partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne,

partie instrumentalne,

wstawki baletowe,

w niektórych gatunkach partie mówione.

Z uwagi na rodzaj współczynników opery i ich przewagą wyróżnia się:

melodramat – śpiew ulega eliminacji na rzecz deklamowanego tekstu w oparciu o podłoże instrumentalne, operę baletową – głównym współczynnikiem dzieła scenicznego jest taniec, operę chóralną – występuje przewaga partii chóralnych, śpiewogrę ( singspiel ) – w utworze dramatycznym muzyka ogranicza się do nielicznych wstawek, będących pieśniami solowymi lub chóralnymi.

 

2. Suita barokowa składała się z kilku tańców utrzymanych w tej samej tonacji. Tańce wchodzące w skład suity mają zwykle formę jednorodną dwuczęściową i oparte są na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Przy łączeniu tańców w cykl podstawowe znaczenie ma zasada kontrastu tempa, ruchu, metrum, typu melodii itd.

Typowa suita składała się z

allemande (  taniec niemiecki, metrum parzyste, tempo umiarkowane; jako pierwsza część cyklu pełni niekiedy rolę preludium, stając się utworem figuracyjnym i tracąc charakter taneczny ),

courante ( taniec francuski, metrum trójdzielne, tempo szybkie ),

sarabandy ( taniec hiszpański, metrum trójdzielne, tempo wolne )

i gigue ( taniec angielski, tempo szybkie ).

Pomiędzy dwa ostatnie tańce wstawiano z reguły intermezza taneczne np.: anglaise, bourree, gawot, rigaudon, canarie, menuet, passepied lub nietaneczne: air, rondo, scherzo, capriccio. Na początku i na końcu mogły występować części specjalne: preludium, uwertura, fantazja, sinfonia, toccata ( na początku ), albo passacaglia, chaconne, fuga, temat z wariacjami ( na zakończenie ).

 

3.Etnografia - nauka zajmująca się opisem i analizą kultur ludowych i grup etnicznych.

Oskar Kolberg, żyjący w XIX stuleciu (1814 – 1890), jest twórcą polskiej etnografii muzycznej i głównym zbieraczem pieśni ludowych. Polska muzyka ludowa była jego pasją, stąd w ciągu 50 lat przemieszczał się po całym kraju, aby dokonać notatek i zapisów zasłyszanych melodii ludowych i różnych szczegółów dotyczących życia ludu.

Zbiory i prace Kolberga ujęte są w 36 drukowanych tomach. Składają się na nie 24 tomy dzieła pt. Lud, jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce oraz tzw. Obrazy etnograficzne w 12 tomach. W tych pracach mieści się ponad 10 000 pieśni ludowych z rozmaitymi melodiami. Kolberg zdecydowaną większość sam zanotował, tylko niewielki fragment utworów pochodzi z innych, starych źródeł lub z zapisów jego znajomych. Zebrane melodie ludowe Oskara Kolberga pochodzą z nieomalże wszystkich regionów Polski.

 

Cechy muzyki ludowej:

a. Muzycy ludowi nie znali zapisu nutowego, toteż utwory przekazywane były drogą tradycji z pokolenia na pokolenie. Pieśni ludowe są często dziełem zbiorowym anonimowych twórców – cechą twórczości ludowej jest więc anonimowość.

b. Do naszych czasów zachowało się wiele bardzo dawnych pieśni. Niektóre z nich oparte są na skali pentatonicznej ( bezpółtonowej lub półtonowej ). Chronologicznie późniejsze pieśni oparte są na skalach modalnych: doryckiej, frygijskiej, miksolidyjskiej.  Na Podhalu powstała typowa dla tego regionu  - skala góralska. Polskie melodie ludowe   w znacznej większości opierają się jednak na skalach dur – moll ( charakterystyczna diatonika ).

c. Niektóre pieśni spotyka się jednocześnie w wielu regionach. Nie są one jednak identyczne – mimo zachowanych cech ogólnych, wykazują dość duże zróżnicowanie w szczegółach. Te warianty są wynikiem oddziaływania wielu czynników. Przede wszystkim ludowi wykonawcy przystosowują pieśni do typu muzyki własnego środowiska. Jest  to zjawisko zmienności świadomej. Pieśni ulegają także zmienności nieświadomej, będącej konsekwencją przekazywania tradycją ustną.

d. Wykonuwanie muzyki ludowej połączone jest z mimiką, gestem, choreografią.

e. Oralność i dialogiczność - bezpośredni kontakt "twarzą w twarz";

f. Formuliczność - powtarzanie określonych schematów rytmiczno-melodycznych;

g. W polskiej muzyce ludowej można wyróżnić dwie techniki wykonawcze, uwarunkowane regionalnie – Prawie na całym obszarze Polski melodie są jednogłosowe, jedynie w Tatrach i Pieninach występuje wielogłosowość ( występowanie interwałów tercji, kwarty, unikanie sekund ).

4. Gama durowa – półtony pomiędzy stopniami 3-4 oraz 7-8

Gama molowa naturalna - półtony pomiedzy stopniami 2-3 i 5-6

harmoniczna - półtony  2-3 i 5-6 i 7-8, pomiędzy 6 i 7 stopniem tworzy się interwał sekundy zwiększonej

dorycka - półtony 2-3 i 7-8.

 

Cały tekst jest moim opracowaniem i jest pisany ręcznie, nie jest to kopia z netu. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.