Question

1.Opisz Bartosza Głowackiego

2.Opowiedz o kosynierzach.

Oba opowiadania mają być średniej długości, ale napewno muszą mieć z 10 zdań. Za najlepszą i najszybszą odpowiedź daję naj

Answer 1

Wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej, w bitwie pod Racławicami 4 kwietnia 1794 r. odznaczył się wielkim męstwem (zdobył działo rosyjskie gasząc lont czapką), za co został mianowany chorążym; otrzymał także nazwisko Głowacki. Śmiertelnie ranny podczas bitwy pod Szczekocinami 6 czerwca 1794 r., zmarł i został pochowany w Kielcach. Po klęsce powstania stał się symbolem waleczności i męstwa.

Wojciech Bartosz Głowacki urodził się ok. 1758 r., prawdopodobnie we wsi Rzędowice (co zaznaczył Kościuszko w piśmie z obozu podBosutowem (13 kwietnia 1794) w sprawie "Wojciecha Głowackiego (...) rodem z Rzędowic", również patent na chorążego określał, że W. Głowacki "ze wsi Rzędowic"). Był chłopem pańszczyźnianym Antoniego kniazia Szujskiego.

Jednak co do jego miejsca urodzenia powstały wątpliwości, po tym jak stwierdzono, że dokumenty parafialne z Koniuszy z lat 1810-1860(wcześniejsze księgi tejże parafii, do której należały Rzędowice, spłonęły w 1796 r.) nie wspominają o innych Bartoszach, poza rodziną Wojciecha. Natomiast Ambroży Grabowski we "Wspomnieniach" wymienia miejsce urodzenia Bartosza jako Zakrzów, w pobliżuSkalbmierza. Niestety, również skalbmierskie księgi spłonęły w 1794. Ale autor "Wspomnień" mógł go pomylić ze Stanisławem Świstackim. Również co do jego wieku nie ma pewności, ale przypuszcza się, że Wojciech przyszedł na świat między 1758 a 1765 rokiem. Należy jednak skłaniać się ku 1765, gdyż pod broń rekruta dymnego powoływano mężczyzn, mających 18-28 lat, a tylko w nielicznych przypadkach przekraczano maksymalny wiek 28 lat, ale nie więcej niż o 2 lata.

Małżeństwo zawarł ok. 1783 z mieszkanką wsi Jadwigą Czernikową, urodzoną ok. 1749 (na podstawie aktu zgonu z 1829, według którego w chwili śmierci miała 80 lat. Należy przypuszczać, że była starsza od Wojciecha o kilka lat, jednak w owych czasach niewielką różnicę stanowiły lata po 60., a na wsi nie pamiętało się daty własnych urodzin, a co dopiero znajomych, co pozwala przypuszczać, że urodziła się później). Nie wniosła posagu. Bartoszowie mieli trzy córki: Helenę (ur. ok. 1784), Cecylię (1790) i Justynę (1794). Mieszkali w lichej, kurnej chałupinie, która jeszcze przed śmiercią Jadwigi zapadła się i została usunięta; chłopi rzędowiccy opowiadali o tym F. Rybarskiemu i J. Styce; toteż późniejsze pokazywanie (J. Styce 10 IV 1894 r.) porządnego domu z belek na zrąb o paru oknach, ze strzechą i kominem, jako pozostałości po Bartoszach, należy uznać za próbę upiększenia smutnej rzeczywistości. Na skutek zawalenia chałupy, wdowa po Wojciechu "została na stare lata komornicą". Zdaniem K. Kozika, gospodarstwo Bartoszów było 4-morgowe, ale S. Szczotka (PSB) przyjmuje 9-morgowe. Żyło im się ciężko, nie mieli konia, a krowę i nierogaciznę dostali dopiero po Racławicach od Szujskiego.

2.

Kosynierzy – zwyczajowe określenie ochotniczych oddziałów wojskowych uzbrojonych w kosy bojowe. Nazwa zazwyczaj odnosi się do okresu insurekcji kościuszkowskiej.

Bracia generał Jan i Andrzej Slascy, ziemianie z krakowskiego wystawili własnym sumptem liczące 2000 piechurów oddziały chłopskie, których podstawowym wyposażeniem były kosy bojowe. Członków tych oddziałów, tworzących tzw. "milicję krakowską" nazwano wówczas "kosynierami". Oddziały kosynierów wzięły udział w większości bitew insurekcji, a w bitwie pod Racławicamiszarża kosynierów na obsługę armat rosyjskich miała dla losów tej bitwy znaczenie rozstrzygające. Na potrzeby szkolenia oraz dowodzenia oddziałami kosynierów opracowany został wówczas podręcznik pt.: Krótka nauka o kosach i pikach, autorstwa Piotra Aignera. Oddziały kosynierów brały udział także w powstaniu listopadowym (bitwa pod Ostrołęką), powstaniu wielkopolskim 1848 ipowstaniu styczniowym (m.in. w bitwach pod Węgrowem i pod Grochowiskami). W czasie kampanii wrześniowej 1939 powstała jednostka kosynierów gdyńskich.

Udział chłopów krakowskich w insurekcji kościuszkowskiej sprawił, że ludowy strój krakowski stał się mundurem wojskowym piechoty złożonej z Krakusów i Kosynierów. Kosynier był ubrany w tradycyjną białą sukmanę spiętą pasem. Na ramiona zarzucał brązową gunię, na głowę wkładał czerwoną rogatywkę lub tyniecką magierkę, na nogi – buty z cholewami. W ręce natomiast miałkosę nabitą na sztorc, a za pasem zatkniętą – siekierę.