Monarchia parlamentarna w XVII wiecznej Anglii to system rządów, w którym monarcha posiadał władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, ale jego władza była ograniczona przez parlament i konstytucję. Najważniejszym organem władzy ustawodawczej była Izba Gmin, wybierana w drodze wyborów powszechnych. Monarcha miał prawo do mianowania członków Izby Lordów, ale nie miał prawa do rozwiązywania parlamentu bez zgody Izby Gmin. Monarchia parlamentarna w Anglii charakteryzowała się również podziałem władzy między różne instytucje oraz ochroną praw jednostki. Wprowadzenie tej formy rządów było wynikiem długotrwałych zmagań między władzą królewską a parlamentem, które miały miejsce w Anglii od XIII wieku.
Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych miała swoją genezę w kilku czynnikach. Jednym z nich był spór o granice i kolonizację w Ameryce Północnej, który doprowadził do konfliktów między Wielką Brytanią a koloniami amerykańskimi. Innym czynnikiem była kwestia opodatkowania kolonii bez udziału przedstawicieli kolonii w parlamencie brytyjskim, co było sprzeczne z zasadami demokracji przedstawicielskiej. Wpływ na rozwój konfliktu miała również ideologia rewolucyjna, która szerzyła się wśród elit amerykańskich i głosiła potrzebę walki o wolność i niepodległość. Wojna o niepodległość rozpoczęła się w 1775 roku i trwała do 1783 roku, kiedy to podpisano Traktat Paryski, uznający niepodległość Stanów Zjednoczonych. Wojna ta była jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Stanów Zjednoczonych, a jej zwycięstwo umocniło tamtejsze elity w przekonaniu o konieczności walki o wolność i demokrację.