Question

1.Odbudowa Państwa Piastów

2.Wojny Chrobrego

Answer 1

KRYZYS I ODBUDOWA PAŃSTWA PIASTÓW Mieszko II, syn Bolesłava, koronował się w tym samym roku, 1025, po śmierci ojca. Koronacja nie mogła jednak zastąpić rzeezyevistego scalenia niedaivno porvstałego państwa polskiego. Ekspansywna polityka Bolesłaiva Chrobrego musiała też wywołać reakcję łupionych państw. Pod militarnym naciskiem cesarza Konrada II odpadły Milsko i użyce, ruski książę Jarosław Mądry odbił Grody Gzerwieńskie. Przekleńst;vem średnio viecznych państrv były krwawe  spory dynastyczne: kryzys państwa piastowskiego nasiłił się, gdy po władzę sięgnął brat Mieszka II, Bezpxym. Wprawdzie Bezprym został zamordowany i Mieszko wrócił do. Polski z wygnania, ale po jego śmierci (t1034) młodziutkie państwo polskie rozpadło się. Elementy kryzysu państwa: a) wygnanie syna Mieszka II, Kazimierza (późniejszego Odnowiciela) przez możnych, b) bunt ludowy w Wielkopolsce - kolebce Polski, c) oderwanie Mazowsza przez eks-cześnika Miecława (Masława), d) oder .vanie się Pomorza, e) oderwanie Śląska w wyniku niszczycielskiego, odwetowego najazdu księcia czeskiego Brzetysława (1039 r. - złupienie Gniezna i Wielkopolski). Kazimierz Odnowiciel zdołał odzyskać władzę książęcą z pomocą króla niemieckiego Henryka III, który wzmocnił go 500 rycerzami, i księcia kijowskiego Jarosława Mądrego. Zbyt silna pozycja Czech nie mogła być przecież korzystna dla cesarstwa, a Miecława - dla Rusi. Po pokonaniu (wespół z Jarosławem Mądrym) Miecława (1047) Kazimierz Odnowiciel zdołał odtworzyć większą część terytorium polskiego. W 1050 podjął zwycięską wyprawę w celu odzyskania Śląska. Cesarz przyznał Śląsk Polsce, ale za cenę płacenia Czechom rocznego trybutu (daniny). Zależność Polski od cesarstwa stała się również widoczna iv sprawach kościelnych (brak metropolii gnieźnieńskiej) i świeckich (Kazimierz nie odzyskał korony królewskiej). Wydawało się jednak, że scalone państwo, którego centrum władzy coraz wyraźniej przenosiło się do Krakowa, przeszło trudny kryzys. Następca Odnowiciela, Bolesław Śmiały, umiejętnie wykorzystał wał kę pomiędzy cesarstwem a papiestwem: odtworzył arcybiskupstwo w Gnieźnie i koronował się na l róla w 1076 r. Udatnie intet-.veniocvał na Węgrzech i w Czechach, przyłączył powtórnie Grody Czerwieńskie. Nie wyjaśniony dotąd do końca konflikt Bolesława Śmiałego z biskupem krakow.:kim Stanisławem doprowadził do katastrofy. Król bowiem wykrył spisek możnych, w wyniku czego w Krakowie ścięto i poćwiartowano nieszczęsnego biskupa: król Bolesław miał to uczynić ponoć osobiście! Wybuch ruezadowolenia moż ych był tak silny, że krewki monarcha musiał uciekać w 1079 r. na Węgry, ,gdzie po dwóch latach, w trakcie przygotowań do powrotu, zmarł. Pozycja możnowładztcva wzmocniła się za panowania jego następcy, księcia Władysława Hermana. Faktyczną władzę sprawował wtedy potężny palatyn (wojewoda, najyyższy urzędnik) Sieciech. Jego dążenie do wzmocnienia władzy centralnej i bezlitosne obchodzenie się z przeciwnikami wyvołycvały opozycję możnych. Za szyld buntu posłużyli synowie Władysława Hermana - Zbigniew i Bolesław Krzywousty. Kraj rozdarła wojna domowa. Jej rezultatem była zgoda Władysława Hermana na podział kraju między Zbigniewa (Wielkopolska i Kujawy) i Bolesława (część Małopolski i Śląsk). Zbyt ambitny Sieciech musiał opuścić kraj. PANOWANlE BOLESŁAWA KRZYWOUSTEGO Do otwartej wojny między braćmi doszło już w 4 lata po śmierci Władysława Hermana (t 1102). Pobity Zbigniew uciekł do Niemiec, prosząc o pomoc. Na Polskę ruszyła w 1109 r. wielka wyprawa cesarza Henryka V, a z południa uderzyli Czesi. Mimo to Polacy Bolesława Krzyvoustego zdołali obronić główne grody (Bytom, Głogów, Wrocław) i osłabić wojną podjazdową rycerstwo cesarskie
.

Wojny Bolesława Chrobrego

     Wkrótce po zjeździe gnieźnieńskim nastąpił zwrot w polityce polsko-niemieckiej. 

Otto III rychło zmarł, a jego następca, Henryk II uznawał raczej ekspansję niż ugodę z Polską.

Jednocześnie podejmowane przez Bolesława Chrobrego działania naruszały niemieckie interesy na ziemiach Słowian zachodnich.

Dzieje zmagań polsko-niemieckich z lat 1002-1018 można podzielić na trzy okresy. W roku 1002 Chrobry zajął podporządkowane wcześniej cesarstwu tereny Łużyc, Milska i Miśni. W roku następnym, czyli 1003, wmieszał się 05 w konflikt dynastyczny Przemyślidów, wkroczył do Pragi, zajął Czechy, Morawy i Słowację. Henryk II zażądał wówczas od Bolesława hołdu z Czech, a wobec jego odmowy rozpoczął wojnę. 

Wyprawa Henryka II podjęta w roku 1005 zakończyła się przegraną Chrobrego. Wojska cesarskie przekroczyły Odrę pod Krosnem i dotarły aż pod Poznań, gdzie zawarto pokój, na mocy którego Chrobry stracił większość zajętych poprzednio ziem. W latach 1007-1013 trwała druga faza wojny. Chrobry zajął ponownie Milsko i Łużyce, zaś kolejne wyprawy niemieckie i polskie nie przyniosły zdecydowanych rozstrzygnięć, wreszcie na mocy pokoju w Merseburgu cesarz zgodził się na utrzymanie Łużyc i Milska przez Chrobrego, ale jako lenna niemieckiego. W latach 1015-1018 doszło do dalszych walk, ale tym razem wojskom niemieckim nie udało się sforsować dobrze bronionej Odry. Pokój w Budziszynie w roku 1018 był pełnym sukcesem Polski, która zyskała Milsko i Łużyce, a w Miśni cesarz zobowiązał się osadzić margrabiów przyjaznych Polsce i obiecał posiłki na planowaną przez Chrobrego wyprawę na Kijów.

W czasie tych wojen zdał w pełni egzamin polski system obronny. Najazdy niemieckie napotykały linię silnie ufortyfikowanych grodów, które musiały oblegać (Niemcza, Głogów). Ponadto wzdłuż Nysy Łużyckiej i Bobra wzniesiono linię umocnień (czyli „wały śląskie” o długości 100 km). Wojska niemieckie były jednocześnie atakowane przez Polaków, unikających, co prawda decydującej bitwy, ale jednocześnie zadających nieprzyjacielowi dotkliwe straty (wojna szarpana). 

W tym samym roku, kiedy zawarto pokój w Budziszynie, Chrobry podjął wyprawę na Kijów, wykorzystując spór o tron między Rurykowiczami. Wyprawa zakończyła się sukcesem- Chrobry wywiózł z Kijowa wielkie łupy, a wracając przyłączył do Polski grody Czerwieńskie. W ostatnich latach panowania Bolesława Chrobrego wystąpiły trudności wewnętrzne. Zachowała się wiadomość o buncie, który miał wybuchnąć w roku 1022. Prawdopodobnie też nie wszystkie zdobyte ziemie Bolesław zachował do swojej śmierci.