1. Carl Maria von Weber uchodzi on za twórcę opery romantycznej (utwór, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną). O charakterze opery w okresie romantyzmu decydowała przede wszystkim jej treść, nawiązująca do podań ludowych, wykorzystująca elementy fantastyczne świata nadprzyrodzonego oraz tematykę narodową i historyczną. Weber stworzył m. in. operę pt. „Wolny strzelec”, która należy do okresu romantyzmu zarówno ze względu na tematykę (krajobraz leśny, życie myśliwskie, walka z mocami demonicznymi), jak i zastosowane środki muzyczne, służące do charakterystyki postaci lub sytuacji. Są to głównie środki instrumentacyjne (np. rogi w scenach myśliwskich), ale także harmoniczne ( złym mocą towarzyszą akordy dysonujące).
2. Kompozytorzy od wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności pragnęli zaakcentować w swojej twórczości elementy rodzime. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu.
Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, kompozytorom korzystającym świadomie z tradycji na gruncie muzyki.
3. Typowym przedstawicielem muzyki dramatycznej okresu romantycznego był R. Wagner. W jego twórczości skupiły się najważniejsze tendencje charakterystyczne dla tego okresu, chociaż najwybitniejsze swoje dzieła stworzył Wagner później, kiedy już minął okres romantyczny. Charakterystyczną cechą koncepcji dramatycznej Wagnera było współdziałanie wszystkich sztuk, głównie poezji, dramatu, sztuki teatralnej, plastyki i muzyki. Według Wagnera muzyka powinna być podporządkowana akcji dramatycznej. W związku z tym powrócił do pierwotnej koncepcji dramatu muzycznego. O jedności dzieła miały decydować podstawowe tematy muzyczne, nazwane później motywami przewodnimi. Były one jednocześnie symbolami elementarnych sił przyrody, postaci, uczuć, nastrojów, a nawet przedmiotów. Wagner powiększył skład dotychczasowej orkiestry operowej, a nawet dodał do niej nowe instrumenty (tzw. tuby wagnerowskie). W harmonice rozbudował sieć odniesień harmonicznych , aż do związków półtonowych i trytonowych. Wskutek rozbudowania tych odniesień harmonicznych Wagner przekroczył zdecydowanie system diatoniczny na rzecz wzmożonej chromatyki. Zmienił się więc charakter melodyki. Straciła ona budowę okresową z charakterystycznym dla niej falowaniem napięć i odprężeń i stała się tworem ciągłym, tzw. melodią nieskończoną. Reforma Wagnera, chociaż była naturalną konsekwencją rozwoju muzyki dramatycznej XIX wieku, dała w rezultacie nową formę dzieła muzyczno-dramatycznego.
Ważniejsze dzieła Wagnera: • opery i dramaty muzyczne: „Holender tułacz”,„Tannhauser”,”Lohengrin”,Pierścień Nibelunga”,”Tristan i Izolda”, „Śpiewacy Norynberscy”; • dzieła na chór i orkiestrę • muzyka fortepianowa • pieśni.
1. Carl Maria von Weber uchodzi on za twórcę opery romantycznej (utwór, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną). O charakterze opery w okresie romantyzmu decydowała przede wszystkim jej treść, nawiązująca do podań ludowych, wykorzystująca elementy fantastyczne świata nadprzyrodzonego oraz tematykę narodową i historyczną. Weber stworzył m. in. operę pt. „Wolny strzelec”, która należy do okresu romantyzmu zarówno ze względu na tematykę (krajobraz leśny, życie myśliwskie, walka z mocami demonicznymi), jak i zastosowane środki muzyczne, służące do charakterystyki postaci lub sytuacji. Są to głównie środki instrumentacyjne (np. rogi w scenach myśliwskich), ale także harmoniczne ( złym mocą towarzyszą akordy dysonujące).
2. Kompozytorzy od wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności pragnęli zaakcentować w swojej twórczości elementy rodzime. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu.
Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, kompozytorom korzystającym świadomie z tradycji na gruncie muzyki.
3. Typowym przedstawicielem muzyki dramatycznej okresu romantycznego był R. Wagner. W jego twórczości skupiły się najważniejsze tendencje charakterystyczne dla tego okresu, chociaż najwybitniejsze swoje dzieła stworzył Wagner później, kiedy już minął okres romantyczny. Charakterystyczną cechą koncepcji dramatycznej Wagnera było współdziałanie wszystkich sztuk, głównie poezji, dramatu, sztuki teatralnej, plastyki i muzyki. Według Wagnera muzyka powinna być podporządkowana akcji dramatycznej. W związku z tym powrócił do pierwotnej koncepcji dramatu muzycznego. O jedności dzieła miały decydować podstawowe tematy muzyczne, nazwane później motywami przewodnimi. Były one jednocześnie symbolami elementarnych sił przyrody, postaci, uczuć, nastrojów, a nawet przedmiotów. Wagner powiększył skład dotychczasowej orkiestry operowej, a nawet dodał do niej nowe instrumenty (tzw. tuby wagnerowskie). W harmonice rozbudował sieć odniesień harmonicznych , aż do związków półtonowych i trytonowych. Wskutek rozbudowania tych odniesień harmonicznych Wagner przekroczył zdecydowanie system diatoniczny na rzecz wzmożonej chromatyki. Zmienił się więc charakter melodyki. Straciła ona budowę okresową z charakterystycznym dla niej falowaniem napięć i odprężeń i stała się tworem ciągłym, tzw. melodią nieskończoną. Reforma Wagnera, chociaż była naturalną konsekwencją rozwoju muzyki dramatycznej XIX wieku, dała w rezultacie nową formę dzieła muzyczno-dramatycznego.
Ważniejsze dzieła Wagnera: • opery i dramaty muzyczne: „Holender tułacz”,„Tannhauser”,”Lohengrin”,Pierścień Nibelunga”,”Tristan i Izolda”, „Śpiewacy Norynberscy”; • dzieła na chór i orkiestrę • muzyka fortepianowa • pieśni.
Pozdrawiam.