Okres II wojny światowej przejdzie do polskiej historii, jako okres bohaterskiej i dzielnej walki o utrzymanie własnej tożsamości narodowej i odzyskanie niepodległości. Gdy w ostatniej fazie wojny nasz wielki i dobry „przyjaciel ze Wschodu”, przyszedł nam z pomocą w przezwyciężeniu niemieckiego wroga, nie spodziewaliśmy się, że zostanie u nas, aż na tak długi okres. W zasadzie można nawet stwierdzić, że w pełni staliśmy się wolni dopiero po roku 1989. Pod koniec lat czterdziestych Stalin uznał, że sytuacja międzynarodowa (zimna wojna) wymaga ograniczenia i tak już niewielkiej samodzielności krajów Europy Środkowo- Wschodniej i dostosowania ich struktur społeczno- politycznych do wzorca sowieckiego. Kraje „obozu postępu i pokoju”, w tym także Polska, poddane zostały dalszej sowietyzacji. Gospodarcze, militarne i polityczne podporządkowanie ZSRR stało się niemal całkowite (sowietyzacja zewnętrzna). Jednocześnie wprowadzono radzieckie wzorce życia: sowiecki model funkcjonowania państwa (konstytucja oparta na konstytucji radzieckiej), gospodarki, nauki, sowiecka literatura, a wreszcie sowiecka mentalność- wypierały rodzime wzorce i wartości (sowietyzacja wewnętrzna). System rządów stalinowskich to komunistyczna odmiana totalitaryzmu, który można- używając określenia prof. Krystyny Kersten- zdefiniować jako „totalną kontrolę totalnymi środkami, sprawowaną nad totalnie organizowanym społeczeństwem, dla totalnych celów ideologicznego państwa-partii”. Tak więc zasadniczymi cechami tego systemu są: ideologizacja życia zbiorowego i jednostkowego oraz dyktatura monopartii, a ściślej jej przywódcy (kult jednostki), sprawowana za pomocą terroru i masowej propagandy. Terror miał nie tylko paraliżować i niszczyć stare społeczeństwo, ale także mobilizować do walki o nowe lub przeciwko prawdziwym albo wymyślonym wrogom nowego. Za początek stalinizmu w Polsce można, uznać powstanie 21 maja 1944 roku w Moskwie pod bezpośrednim nadzorem Stalina, Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) i ogłoszenie tzw., Manifestu PKWN. Wzywał on do walki z okupantem, do zemsty nad Niemcami, podkreślał rolę Armii Czerwonej, wyzwalającej kraj wraz z Armią Polską. Nie znalazło się tam, ani jedno słowo o przyszłej niepodległości Polski. Jednak do końca działań wojennych najwyższą władzę na ziemiach polskich przejmował Naczelny Wódz Wojsk Radzieckich, Józef Stalin. PKWN przystąpiło do udzielenia wszelkiej pomocy Armii Czerwonej, mimo że rząd RP w Londynie uznał manifest za godzący w niepodległość Polski. PKWN było szeroko rozbudowana instytucją, a właściwie komórką dyktatorskiej władzy Stalina w Polsce. Swoimi działaniami wtargnęła niemal w każdą dziedzinę życia Polaków. Okres stalinizmu odcisnął się głębokim piętnem na społeczeństwie polskim. W tym „mrocznym czasie” rozegrało się bardzo wiele ludzkich dramatów. O tym jaki ogromny na polska historię, miała postać Józefa Stalina postaram się przedstawić w dalszej części mojej pracy.
Okres II wojny światowej przejdzie do polskiej historii, jako okres bohaterskiej i dzielnej walki o utrzymanie własnej tożsamości narodowej i odzyskanie niepodległości. Gdy w ostatniej fazie wojny nasz wielki i dobry „przyjaciel ze Wschodu”, przyszedł nam z pomocą w przezwyciężeniu niemieckiego wroga, nie spodziewaliśmy się, że zostanie u nas, aż na tak długi okres. W zasadzie można nawet stwierdzić, że w pełni staliśmy się wolni dopiero po roku 1989.
Pod koniec lat czterdziestych Stalin uznał, że sytuacja międzynarodowa (zimna wojna) wymaga ograniczenia i tak już niewielkiej samodzielności krajów Europy Środkowo- Wschodniej i dostosowania ich struktur społeczno- politycznych do wzorca sowieckiego. Kraje „obozu postępu i pokoju”, w tym także Polska, poddane zostały dalszej sowietyzacji. Gospodarcze, militarne i polityczne podporządkowanie ZSRR stało się niemal całkowite (sowietyzacja zewnętrzna). Jednocześnie wprowadzono radzieckie wzorce życia: sowiecki model funkcjonowania państwa (konstytucja oparta na konstytucji radzieckiej), gospodarki, nauki, sowiecka literatura, a wreszcie sowiecka mentalność- wypierały rodzime wzorce i wartości (sowietyzacja wewnętrzna).
System rządów stalinowskich to komunistyczna odmiana totalitaryzmu, który można- używając określenia prof. Krystyny Kersten- zdefiniować jako „totalną kontrolę totalnymi środkami, sprawowaną nad totalnie organizowanym społeczeństwem, dla totalnych celów ideologicznego państwa-partii”. Tak więc zasadniczymi cechami tego systemu są: ideologizacja życia zbiorowego i jednostkowego oraz dyktatura monopartii, a ściślej jej przywódcy (kult jednostki), sprawowana za pomocą terroru i masowej propagandy. Terror miał nie tylko paraliżować i niszczyć stare społeczeństwo, ale także mobilizować do walki o nowe lub przeciwko prawdziwym albo wymyślonym wrogom nowego.
Za początek stalinizmu w Polsce można, uznać powstanie 21 maja 1944 roku w Moskwie pod bezpośrednim nadzorem Stalina, Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) i ogłoszenie tzw., Manifestu PKWN. Wzywał on do walki z okupantem, do zemsty nad Niemcami, podkreślał rolę Armii Czerwonej, wyzwalającej kraj wraz z Armią Polską. Nie znalazło się tam, ani jedno słowo o przyszłej niepodległości Polski. Jednak do końca działań wojennych najwyższą władzę na ziemiach polskich przejmował Naczelny Wódz Wojsk Radzieckich, Józef Stalin. PKWN przystąpiło do udzielenia wszelkiej pomocy Armii Czerwonej, mimo że rząd RP w Londynie uznał manifest za godzący w niepodległość Polski.
PKWN było szeroko rozbudowana instytucją, a właściwie komórką dyktatorskiej władzy Stalina w Polsce. Swoimi działaniami wtargnęła niemal w każdą dziedzinę życia Polaków. Okres stalinizmu odcisnął się głębokim piętnem na społeczeństwie polskim. W tym „mrocznym czasie” rozegrało się bardzo wiele ludzkich dramatów. O tym jaki ogromny na polska historię, miała postać Józefa Stalina postaram się przedstawić w dalszej części mojej pracy.