Question

13. Opisz Politykę Państwa Polskiego wobec Krzyżaków W pierwszej połowie XVI wieku​

Answer 1

Verified answer

Odpowiedź:

W pierwszej połowie XVI wieku, Polska prowadziła aktywną politykę wobec Zakonu Krzyżackiego, który miał swoją siedzibę w Prusach. Okres ten obejmował rządy króla Zygmunta I Starego (panującego od 1506 do 1548 roku) oraz Zygmunta II Augusta (panującego od 1548 do 1572 roku). Polityka Polski wobec Zakonu Krzyżackiego była skomplikowana i obejmowała zarówno współpracę, jak i konflikty.

1. **Traktat malborski (1525):** W 1525 roku, po wieloletnich walkach, doszło do zawarcia traktatu malborskiego. W wyniku tego porozumienia Zakon Krzyżacki zrzekł się lenna pruskiego na rzecz Polski. Prusy Królewskie stały się integralną częścią Korony Polskiej, a wielki mistrz Albrecht Hohenzollern przyjął lenno od polskiego króla, stając się księciem pruskim. Ten układ miał charakter polityczno-terytorialny.

2. **Reformy administracyjne:** Po inkorporacji Prus Królewskich do Polski, królowie podejmowali wysiłki w kierunku integracji i reform administracyjnych. W 1569 roku podpisano Unię Lubelską, tworząc Rzeczpospolitą Obojga Narodów, co miało wpływ na organizację zarządzania obszarami, w tym dawnymi Prusami Królewskimi.

3. **Wpływ na stosunki z Rosją:** Polska, zajmując Prusy Królewskie, zbliżyła się do granic Rosji. To z kolei miało wpływ na stosunki Polski z Moskwą, co w dłuższej perspektywie przyczyniło się do powstania wspólnego państwa polsko-litewsko-rosyjskiego.

Podsumowując, polityka Polski wobec Zakonu Krzyżackiego w pierwszej połowie XVI wieku skoncentrowała się na zintegrowaniu Prus Królewskich z Koroną Polską oraz na ustaleniu stosunków z innymi sąsiednimi państwami, zwłaszcza z Rosją.

Answer 2

Rycerze zakonu krzyżackiegopojawili się w naszym państwie w 1230 r. Od razu rozpoczęli działania w podbijaniu Prusów, a dzięki pomocy Fryderyka II w szybkim tempie można było zaobserwować efekty. Krzyżacy stopniowo i konsekwentnie eliminowali punkty oporu Prus. W 1237 roku uzyskali kolejną pomoc, gdyż wsparli ich rycerze z Zakonu Kawalerów Mieczowych. Dobrze rokowało to na przyszłość. Można było pomyśleć o Inflantach.

Wspólne stanowisko Fryderyka II i papieża Grzegorza IX, który sprawował urząd piotrowy w latach 1227-1241 nadało Krzyżakom wiele przywilejów. Mieli oni prawo do:

1)Własności obszarów, które zostaną przez nich podbite na terenie Prus.

2) Sądownictwa nad pogańskimi ludami Prus.

3) Władzy prawodawczej i administracyjnej.

4) Prawa do ceł i myt.

W praktyce były to wszystkie prawa, które są potrzebne do rządzeniem państwem.

Zdobywając kolejne ziemie, Krzyżacy niemal równocześnie budowali zamki i fortyfikacje. Miały one pełnić rolę punktu oparcia podczas dalszych, planowanych podbojów. Również ludność podbita była traktowana w najmniej humanitarny sposób. Prusowie byli, albo wycinani w pień, albo zamieniani w rolników lub niewolników. Nowe ziemie Krzyżacy zdobywali na terenach rozciągających się wzdłuż dolnego biegu Wisły i brzegów Zalewu Wiślanego. Wybudowano tam liczne, zarządzane przez komturów, zamki takie jak: Kwidzyn, Elbląg, Frombork. Prusowie nie chcieli dać za wygrana i bronili się bardzo długo i bohatersko. Potwierdzeniem tego może być powstanie, które wybuchło w 1242 roku. Prusów wsparł książę gdański Świętopełk, ale byli jednak zbyt słabi, aby oprzeć się Krzyżakom. Ci zaś uzyskali pomoc od niektórych książąt piastowskich.

W 1249 r. Prusowie wobec przewagi wroga musieli się poddać i przyjąć chrzest. Krzyżacy wykorzystali to dla podboju wnętrza kraju. Prusy już nie umiały się obronić. Wybuchło jeszcze jedno powstanie, które jednak mimo początkowej przewagi Prus zostało przez nie przegrane. Przywódca powstania został pojmany i powieszony, a walczących zamieniono w niewolników.