bel canto - technika wokalna, w której ważne było położenie nacisku na piękno ludzkiego głosu i wirtuozerię wokalną, lub styl w muzyce włoskiej powstały we wczesnym baroku, który uznawał warstwy muzyczne za element równoważny wobec warstwy tekstowej w utworze.
recytator - osoba wygłaszająca utwór literacki; recytatyw - rodzaj śpiewu, podobny pod względem rytmicznym i melodycznym do recytacji.
libretto- tekst stanowiący fundament dzieł sceniczno-muzycznych, np. opery, opertki, kantaty, musicalu czy baletu.
bel canto - technika wokalna, w której ważne było położenie nacisku na piękno ludzkiego głosu i wirtuozerię wokalną, lub styl w muzyce włoskiej powstały we wczesnym baroku, który uznawał warstwy muzyczne za element równoważny wobec warstwy tekstowej w utworze.
recytator - osoba wygłaszająca utwór literacki; recytatyw - rodzaj śpiewu, podobny pod względem rytmicznym i melodycznym do recytacji.
libretto- tekst stanowiący fundament dzieł sceniczno-muzycznych, np. opery, opertki, kantaty, musicalu czy baletu.
bel canto - w dosłownym tłumaczeniu to piękny śpiew.
recytator - osoba, która deklamuje tekst,
recytatyw - śpiew zbliżony rytmicznie i melodycznnie do recytacji tekstu, wykorzystywany w operach, oratoriach itp.;
libretto - słowny tekst utworu scenicznego (np. opera, operetka, balet)