1. Wszystkie metale są dobrymi przewodnikami elektryczności. Struktura krystaliczna metali jest taka, że każdy atom wnosi do sieci krystalicznej co najmniej jeden elektron, który nie jest związany z żadnym konkretnym atomem. W przewodniku istnieją więc tzw. elektrony swobodne lub elektrony przewodnictwa. Jeżeli taki przewodnik umieścimy w polu elektrycznym, to na elektrony działać będzie siła elektryczna powodująca ich przemieszczanie wzdłuż przekroju przewodnika. To przemieszczenie nazywamy prądem elektrycznym.
2. Napięcie elektryczne, różnica potencjału elektrostatycznego pomiędzy dwoma punktami obwodu elektrycznego lub pola elektrycznego. Napięcie elektryczne równe jest liczbowo pracy potrzebnej do przemieszczenia jednostkowego ładunku elektrycznego pomiędzy tymi punktami.
Dla źródła prądu stałego napięcie elektryczne U równe jest sile elektromotorycznej (SEM) pomniejszonej o wewnętrzny spadek napięcia równy I·R (gdzie: I - natężenie prądu płynącego w źródle, R - oporność wewnętrzna źródła). Dla odbiornika energii (np. silnika elektrycznego) U=SEM+I·R.
Jednostką napięcia elektrycznego jest wolt, a do jego pomiaru stosuje się woltomierz.
1. Wszystkie metale są dobrymi przewodnikami elektryczności. Struktura krystaliczna metali
jest taka, że każdy atom wnosi do sieci krystalicznej co najmniej jeden elektron, który nie jest
związany z żadnym konkretnym atomem. W przewodniku istnieją więc tzw. elektrony
swobodne lub elektrony przewodnictwa. Jeżeli taki przewodnik umieścimy w polu
elektrycznym, to na elektrony działać będzie siła elektryczna powodująca ich przemieszczanie
wzdłuż przekroju przewodnika. To przemieszczenie nazywamy prądem elektrycznym.
2. Napięcie elektryczne, różnica potencjału elektrostatycznego pomiędzy dwoma punktami obwodu elektrycznego lub pola elektrycznego. Napięcie elektryczne równe jest liczbowo pracy potrzebnej do przemieszczenia jednostkowego ładunku elektrycznego pomiędzy tymi punktami.
Dla źródła prądu stałego napięcie elektryczne U równe jest sile elektromotorycznej (SEM) pomniejszonej o wewnętrzny spadek napięcia równy I·R (gdzie: I - natężenie prądu płynącego w źródle, R - oporność wewnętrzna źródła). Dla odbiornika energii (np. silnika elektrycznego) U=SEM+I·R.
Jednostką napięcia elektrycznego jest wolt, a do jego pomiaru stosuje się woltomierz.